Το Παρίσι του Σουλεϊμάν

Έξοχο κοινωνικό θρίλερ από τον Γάλλο Μπορίς Λοζκίν, που ακολουθεί τη σχολή των αδελφών Νταρντέν υιοθετώντας εδώ μια πιο σύγχρονη εκδοχή του κοινωνικοπολιτικού ρεαλισμού που χαρακτηρίζει τις ταινίες τους, με έναν πρωταγωνιστή αποκάλυψη ο οποίος θαρρείς πως σηκώνει στις πλάτες του όλο το βάρος όχι μονάχα της ταινίας, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Με τον αέρα του κερδισμένου Βραβείου της Επιτροπής, καθώς και εκείνου του Καλύτερου Ηθοποιού στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών του 2024, αλλά και με «φρέσκια» τη νίκη στο δικό μας 25 ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου Ελλάδος, όπου κέρδισε το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής Nova 2025, η ταινία του Λοζκίν αποτελεί περίτρανη απόδειξη της διαχρονικής αξίας του καλού, γαλλικού κινηματογράφου, ιδιαίτερα σε φλέγοντα θέματα κοινωνικής και πολιτικής διάστασης που επιμένουν να αναδεικνύουν πικρές αλήθειες.

Ο Σουλεϋμάν (συγκλονιστικός ο Αμπού Σανγκαρέ) είναι ένας μετανάστης εξ Αφρικής που εργάζεται ως διανομέας στο Παρίσι προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην. Η καθημερινότητά του μοιράζεται ανάμεσα σε ατέλειωτους δρόμους, όπου ποδηλατεί ασταμάτητα προκειμένου να «πιάσει» τους χρόνους παράδοσης του fast-food application και στις επισκέψεις του σε έναν μεσάζοντα που τον βοηθάει να φτιάξει μια τεκμηριωμένη ιστορία προκειμένου να πείσει τη, σχετική με το αίτημά του, δημόσια υπηρεσία, ότι αξίζει να λάβει πολιτικό άσυλο από τη Γαλλία. Τις ελάχιστες ώρες που δεν δουλεύει μέχρι εξαντλήσεως, κοιμάται σε ένα κατάλυμα για αστέγους το οποίο πρέπει να κλείνει καθημερινά από νωρίς προκειμένου να βρει θέση για την επόμενη μέρα. Είναι μια ζωή σκληρή και αμείλικτη και η κατάσταση θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο για τον ίδιο, αφού η συνέντευξή με την OFPRA (Γαλλικό Γραφείο Προστασίας Προσφύγων και Απάτριδων) απέχει μόνο δυο μέρες από τα τεκταινόμενα της ταινίας.

«Το Παρίσι του Σουλεϋμάν» επανατοποθετεί στο χάρτη το γρήγορο, σκεπτόμενο θρίλερ που σου δίνει την αίσθηση πως διαδραματίζεται σε κανονικό χρόνο. Τόσο ο Λοζκίν όσο και ο μοντέρ του, Χαβιέ Σιρβέν - με ένα αψεγάδιαστα «δεμένο» μοντάζ που κάνει τη μισή δουλειά – διηγούνται την ιστορία με νεύρο, τεχνική μαεστρία και αναπάντεχα ταχύ ρυθμό, που ενδεχομένως κανείς να μη περίμενε από μια ταινία που συστήνεται και σαν επίκαιρο δράμα.

Η κάμερα ακολουθεί από κοντά των ήρωα στις καθημερινές του «μάχες», χωρίς όμως ποτέ να λειτουργεί παρεμβατικά, αφήνοντας στη προσωπική κρίση και διαχείριση του Σουλεϋμάν τις εκάστοτε νίκες ή – πιο συχνά – ήττες. Υπάρχει μια σκηνή κατά την οποία ο ήρωας τρέχει με το ποδήλατό του προκειμένου να προλάβει τον γνωστό του που του έχει νοικιάσει, έναντι παχυλής αμοιβής, το προφίλ του στο application, για να μπορεί ο Σουλεϋμάν να βγάζει κάποια χρήματα. Κάθε τόσο η εταιρεία διενεργεί τυχαίες διαδικασίες επαλήθευσης, καλώντας τον χρήστη να βγάλει μια φωτογραφία, που αν δεν ληφθεί εγκαίρως, το προφίλ κλειδώνει. Πρόκειται για μια από τις πολλές ενδεικτικές σκηνές της ταινίας που πετυχαίνουν άμεσα και απόλυτα τον στόχο τους: την πρόκληση του κινηματογραφικού σασπένς.

Πέρα από το κομμάτι της κινηματογράφησης που συμβάλει τα μέγιστα στο ξεβόλεμα του θεατή, ο Λοζκίν μαζί με την συν-σεναριογράφο του Ντελφίν Αγκούτ υπογράφουν ένα ευφυώς πνιγηρό σενάριο που δεν επικεντρώνεται στην προσπάθεια ενός εκδιωγμένου, πολιτικού μετανάστη να πάρει πολιτικό άσυλο, αλλά ενός μετανάστη (όχι πολιτικού) διατεθειμένου να πει ψέματα προκειμένου να εξασφαλίσει την νόμιμη παραμονή του στη Γαλλία. Πρόκειται για μια ιστορία πρωτίστως ουμανιστική που αποπειράται να δώσει μια απάντηση στο φλέγον ερώτημα «ποια η μοίρα όλων εκείνων των μεταναστών που δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των πολιτικά εκτοπισμένων πληθυσμών;».

Λοζκίν και Αγκούτ δεν έχουν ακριβή απάντηση για το παραπάνω, καταγράφουν όμως γλαφυρά την άκρη του κοινωνικού «γκρεμού» στην οποία βρίσκονται χιλιάδες άνθρωποι, ένας από αυτούς εδώ και ο Σουλεϋμάν, με τον μη επαγγελματία ηθοποιό Αμπού Σανγκαρέ να δίνει μια αλησμόνητη ερμηνεία από εκείνες που χτίζουν καριέρες.

«Το Παρίσι του Σουλεϋμάν» είναι, πολύ απλά, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Μη τη χάσετε.