Στιγμιαία Οικογένεια

Στο τέλος της «Στιγμιαίας Οικογένειας» παρέχονται πληροφορίες για τους τρόπους με τους οποίους ένα ζευγάρι μπορεί να υιοθετήσει στις ΗΠΑ, κάτι που πιστοποιεί πως στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας παρατηρούμε μια ωραιοποιημένη (ακόμη και στις διαμάχες) παρουσίαση της διαδικασίας. Η ιστορία, που μαθαίνουμε πως είναι πραγματική, ακολουθεί την απόφαση ενός ζευγαριού να ξεκινήσει τις διαδικασίες υιοθεσίας και όταν βλέπει την εικόνα των τριών ισπανόφωνων παιδιών (με τη μεγαλύτερη κόρη να είναι ήδη στην εφηβία) που δεν έχουν πλέον τη στήριξη των γονιών τους, δε μπορούν να αντισταθούν. 

Οι Μαρκ Γουόλμπεργκ και Ρόουζ Μπερν υποδύονται τα μέλη του ζευγαριού και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να κρατήσουν το κωμικό πνεύμα μιας ταινίας που είναι ικανή να σε φέρει σε αμηχανία, παρουσιάζοντας τα παιδιά μειονοτήτων ως προϊόντα που θα κάνουν οικογένειες λευκών να νιώσουν συναισθηματικά καλύτερα. Το ίδιο σκέφτεται και ο Σον Άντερς («Γύρισε ο Μπαμπάς», «Οικογένεια Μίλερ») που πλέον αρχίζει να ειδικεύεται στις οικογενειακές κωμωδίες, επιφεορτισμένος με την ανάγκη να προσέξει το δεύτερο σκέλος. Έτσι, η ταινία παίζει αρκετές φορές με το ίδιο της το θέμα, με μια ελαφριά, αυτοπαρωδική ματιά πάνω στα κλισέ που θα περίμενε κανείς από ένα αντίστοιχο μελόδραμα (το αστείο με τη Σάντρα Μπούλοκ και το «Blind Side» είναι πολύ πετυχημένο) και όταν στο τέλος υποχρεώνεται να συμβαδίσει μαζί τους, δεν της κρατάς ιδιαίτερη κακία.