Τα Χελωνονιντζάκια

Όταν ο Σρέντερ και η συμμορία του απειλούν να πάρουν στα χέρια τους τη Νέα Υόρκη, τέσσερις μεταλλαγμένες νεαρές χελώνες με έφεση στις πολεμικές τέχνες αποφασίζουν να βγουν από τους υπονόμους όπου ζουν και να αναλάβουν δράση.

Το ήδη πολύπαθο κινηματογραφικά franchise των Χελωνονιντζακίων (sic), είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια ενός πεισματάρη παραγωγού με όψιμο ταλέντο στο σμπαράλιασμα αγαπημένων παιδικών αναμνήσεων (βλέπε Μάικλ Μπέι και «Transformers»), ενός κάκιστου σκηνοθέτη που καταγράφει μόνο αποτυχίες στο ενεργητικό του (Τζόναθαν Λίμπσμαν της «Οργής των Τιτάνων» και της «Παγκόσμιας Εισβολής») και μιας ομάδας ειδικών των ψηφιακών εφέ που ασέλγησαν κανονικότατα πάνω στις συμπαθείς χελώνες, τους αλλοτινούς ήρωες όσων μεγάλωσαν στα τέλη των ‘80s και αρχές των ‘90s.

Ένα ρεσιτάλ τουλάχιστον ατυχών επιλογών καταδικάζουν με το καλημέρα το ούτως ή άλλως εξαιρετικά αμφίβολο εγχείρημα μίας νέας σειράς ταινιών με πρωταγωνιστές «Τα Χελωνονιντζάκια». Ξεκινώντας από την παταγώδη αποτυχία και το γκροτέσκο αισθητικό αποτέλεσμα στον σχεδιασμό των τεσσάρων βασικών ηρώων, η οποία δείχνει από νωρίς τον στραβό δρόμο που βαδίζει η παραγωγή. Έπειτα έχουμε το εμφανές μισκάστ της Μέγκαν Φοξ που ελάχιστη σχέση έχει με τον χαρακτήρα της Έιπριλ Ο’ Νιλ, καθώς επίσης τον βασικό κακό της υπόθεσης (Σρέντερ), η στυλιστική υπερβολή του οποίου τον φέρνει να μοιάζει με χαμένο ρομπότ των Ντισέπτικον που παράπεσε.

Ασφαλώς, είναι αδύνατο να κριθεί επί της ουσίας το παντελώς τεμπέλικο σενάριο, το οποίο ελάχιστα διαφέρει στη βάση του από κάποιο τριτοκλασάτο φιλμ καταστροφής, από εκείνα που θα έβρισκε κανείς σε βιντεοκλάμπ, στον μακρινό εκείνο καιρό όπου το dvd ήταν άγνωστη έννοια. Ούτε φυσικά μπορεί να γίνει λόγος για τις όποιες σκηνές δράσης, οι οποίες δεν έχουν να προσφέρουν κάτι αξιομνημόνευτο σε επίπεδο καθαρής διασκέδασης ή πρωτοτυπίας στη χορογραφία.

Όπως και να έχει, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη πλέον η δυσκολία να ξεφύγουν τούτοι οι καθαρά προεφηβικοί μεταλλαγμένοι ήρωες από τις κόμικ καταβολές τους και να μεταπηδήσουν στο κινηματογραφικό πανί ως ένα καθαρά ενήλικο θέαμα, μακριά από το παραδοσιακό animation (της επιτυχημένης παιδικής σειράς), το άβολο CGI της τελευταίας άσημης ταινίας («TMNT» του 2007), ή την παλιομοδίτικη λύση των κοστουμιών που υιοθέτησαν οι αντίστοιχες ταινίες των αρχών του ’90.

Άλλωστε, είναι κάπου-κάπου χρήσιμο να αναρωτιόμαστε αν μερικοί ήρωες σαν τον Λεονάρντο, τον Ραφαέλ, τον Μικελάντζελο και τον Ντονατέλο ανήκουν αποκλειστικά στην εποχή που τους γέννησε, κι αν φαντάζει πιθανό να καταφέρουν να μεταπηδήσουν ποτέ ανανεωμένοι στη μεγάλη οθόνη, έστω και ως ένοχη απόλαυση.