Μίλα μου

Ίσως και να μην υπάρχει πιο πολύπαθο κινηματογραφικό είδος από αυτό του τρόμου, δεδομένου πως για να δεις ένα καλό αποτέλεσμα από το εν λόγω genre, έχει σίγουρα προηγηθεί μια «χωματερή» ταινιών που αναγκάστηκες να καταναλώσεις, διότι ψάχνεις απελπισμένα για εκείνο το φιλμ που θα κάνει την καρδιά σου να αγαλλιάσει με την ξεχωριστή τρομάρα που μόνο ένα καλογυρισμένο horror μπορεί να σου προσφέρει.

Αυτό ελπίζουμε πως σκέφτηκαν μεταξύ άλλων και τα δίδυμα αδέλφια Φιλίππου, δυο νεαροί Ελληνοαυστραλοί (και όταν λέμε νεαροί, εννοούμε γεννημένοι το 1992, γιατί υπάρχουν και αυτές οι ηλικίες) οι οποίοι έκαναν το πέρασμα από το σούπερ επιτυχημένο κανάλι τους στο YouTube, στη μεγάλη οθόνη, με την πρώτη τους ταινία το «Μίλα Μου» να πρόκειται για μια τιμιότατη και καθόλα ατμοσφαιρική προσθήκη στο είδος. Εδώ όμως ξεκινάει και η μεγάλη συζήτηση, διότι το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από τη ταινία και το οποίο συνεχίζει να την ακολουθεί τους τελευταίους μήνες, δίνει την εντύπωση ενός σύγχρονου αριστουργήματος που είχαμε χρόνια να δούμε. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το σενάριο πατάει πάνω σε γνωστά κινηματογραφικά tropes, υπάρχει για παράδειγμα μια βασική ομάδα ατόμων που αποφασίζει να παίξει με τις λεπτές ισορροπίες που χωρίζουν τον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών. Το παιχνίδι είναι φαινομενικά απλό. Ο «παίκτης» κάθεται μπροστά σε ένα βαλσαμωμένο χέρι, λέει κάποιες φράσεις που ενεργοποιούν την τελετή και τότε ένα πνεύμα καταλαμβάνει το σώμα του. Προσοχή όμως, το πνεύμα απαγορεύεται να μείνει εντός του ξενιστή του για περισσότερα από ενενήντα δευτερόλεπτα, διαφορετικά οι συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες. Όπως φαντάζεσαι η πρωταγωνίστρια (πραγματικά εξαιρετική στον ρόλο της Μία η Σόφι Γουάιλντ) δεν υπακούει στους κανόνες και τότε αρχίζει να στοιχειώνεται από διάφορα πνεύματα, ανάμεσά τους και από τη μητέρα της, η οποία έχει πεθάνει έπειτα από υπερβολική δόση χαπιών.

Γίνεται γρήγορα εμφανές πως στον πυρήνα της ταινίας βρίσκεται η Μία και το τραύμα που κουβαλά έπειτα από τον θάνατο της μητέρας της. Οι αδελφοί Φιλίππου στήνουν αποτελεσματικά μια ατμόσφαιρα αναπόφευκτου κακού και ελλοχεύουσας (κατά)θλιψης, που σιγοντάρει ιδανικά τη δράση της Μία, καθιστώντας την εσκεμμένα όχι και τον πιο συμπαθή χαρακτήρα της ταινίας. Εκεί όμως που το φιλμ κερδίζει σε στήσιμο περιβάλλοντος, χάνει σημαντικά τόσο σε επίπεδο σεναρίου, όσο και στον απώτερο σκοπό που εξυπηρετεί.

Υπάρχει μια έξυπνη ιδέα εδώ που προκύπτει από το πως η νεότερη γενιά καταναλωτών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι ικανή να φτάσει μέχρι τα άκρα υπό το βάρος και την πίεση των trends και της εκάστοτε μόδας, ακόμα και όταν η νέα τάση στα social media επιτάσσει τον στιγμιαίο δαιμονισμό για χάρη των likes. Όμως οι Φιλίππου δεν οδηγούν ποτέ το σενάριό τους στο επόμενο βήμα, ξεχνώντας πρακτικά τη γενεσιουργό ιδέα περί αναισθητοποίησης του ατόμου στην εποχή του γρήγορου μιντιακού περιεχομένου (γιατί πόσες φορές να σε σοκάρει ένα δαιμονισμός όταν τον βλέπεις να συμβαίνει ξανά και ξανά;). Όντας και οι ίδιοι επιτυχημένοι YouTubers δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς το αρχικό τους premise, το οποίο δυστυχώς γρήγορα ξεφτίζει για χάρη μιας πιο συμβατικής και αναμενόμενης αφηγηματικής κατεύθυνσης.

Το βασικό πρόβλημα βέβαια δεν παύει να αποτελεί το γεγονός πως από ένα σημείο και μετά η ταινία κάνει ό,τι θέλει, το σενάριο πάει περίπατο και οι αυστηροί κανόνες που έχουν οριοθετηθεί από την αρχή για το πως στήνεται η διαδικασία κατάληψης από ένα πνεύμα, δεν έχουν πια καμία σημασία γιατί δεν εξυπηρετούν πουθενά στην ώθηση της πλοκής, ίσα ίσα την περιορίζουν. Η λύση; Η ηρωίδα μπορεί να πράξει καταπώς θέλει και να ανατρέψει τους κανόνες αυτούς σαν να μην υπήρξαν ποτέ διότι είναι «φορέας» τραύματος.

Το «Μίλα Μου» αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ταινίας που θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα χωρίς την υπερβολή του hype. Τότε θα μιλούσαμε για ένα φιλμ που δεν κουβαλάει στην πλάτη του την ανάγκη ικανοποίησης των υψηλότατων προσδοκιών, θα ήταν μια καλή ταινία τρόμου που σαφώς και θα ξεχώριζε από τον ετήσιο σκουπιδό-σωρό. Είναι τελικά το «Μίλα Μου» ένα τίμιο horror; Είναι. Είναι τόσο εξωφρενικά καλό όσο αφήνεται να εννοηθεί; Ούτε κατά διάνοια.