Tα Ταρώ του Θανάτου

Κατά κύριο λόγο η τράπουλα Ταρώ χρησιμοποιείται για να προβλεφθεί το μέλλον.  Άρα είναι ακόμα ένας από τους μηχανισμούς που αναπτύξαμε σαν όπλο και αντίδοτο απέναντι στην τυχαιότητα και στο χάος, τις μοναδικές σταθερές του σύμπαντος κατά τους αδερφούς Κοέν – άντε ίσως να βρίσκεται ανάμεσά τους και η ανθρώπινη βλακεία με την επακόλουθη πεποίθηση ότι το χάος μπορεί να ταξινομηθεί και να τιθασευτεί. Την ταινία που μας απασχολεί, βέβαια, δεν την ενδιαφέρει να εξερευνήσει τα προφανή και τα βαθύτερα αίτια της γοητείας των Ταρ. Οι δημιουργοί της βλέπουν στην τράπουλα ακόμα ένα αντικείμενο που θα λειτουργήσει ως φορέας δαιμονικών δυνάμεων, και στο περιεχόμενό της μια σειρά από φιγούρες έτοιμες για μετατροπή σε μοχθηρά τέρατα, ανυπόμονα να μακελέψουν τους ήρωες μας.

Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, δεν χρειάζεται όλες οι ταινίες να έχουν περισσότερα επίπεδα ανάγνωσης, κάποιες απλώς υπηρετούν το είδος τους. Το ζήτημα είναι πώς αντιλαμβάνονται αυτο το είδος. Η συγκεκριμένη ακολουθεί την horror πατέντα που κυριάρχησε στα multiplex για ένα διάστημα στα ‘00s, μέχρι να δώσει τη σκυτάλη στο found footage. Φλασάτο μοντάζ,παλλόμενες κεφαλές, μεταλλικά φίλτρα και επαναλαμβανόμενα set-pieces, φορτωμένα με ακόμα ένα punchline μετά το βασικό τους, με την (επαν)εμφάνιση του εκάστοτε τέρατος μπροστά στον φακό για ένα πρόσθετο μπου. Η επιστροφή αυτής της τάσης δεν μας παραξενεύει. Δημιουργοί που ως νέοι κατανάλωσαν άπειρες ταινίες τρόμου ανάλογης αισθητικής, τώρα ανέλαβαν τα ηνία και θέλουν να επαναφέρουν  νοσταλγικά το σινεμά που αγάπησαν. Μόνο που ελάχιστες ταινίες αυτής της τάσης άφησαν κάτι πίσω τους, πέρα από τη συνδρομή του στο χτίσιμο ενός (εφήμερου) ρεύματος και ίσως αυτό να λέει πολλά.  

Περιττεύει να επεκταθούμε, τα «Ταρώ του Θανάτου» ανήκουν σε εκείνες τις ταινίες που αποκαλούμε υπεράνω κριτικής. Τα εισιτήριά τους, βέβαια, δείχνουν ότι ούτε πολλοί νοσταλγοί αυτού του τύπου σινεμά υπάρχουν, ούτε μπόρεσε να κερδίσει τους σημερινούς έφηβους – άρα το κοινό τους ίσως να μην είναι πια τόσο μεγάλο. Αν όμως αναρωτιέστε που χάθηκαν εκείνες οι ωραίες ταινίες σαν το «Gothika» του Ματιέ Κασοβίτς, μπορεί και να περάσετε καλά.