Χελωνονιντζάκια: Μεταλλαγμένος Χαμός

Όσο κι αν ψάξεις θα δυσκολευτείς να βρεις πιο σουρεαλιστική ιδέα που να κατόρθωσε να γίνει ένα από τα δημοφιλέστερα τηλεοπτικά καρτούν και να γεννήσει video games, ταινίες και πάσης φύσεως memorabilia. Σκεφτείτε το λίγο. Tέσσερις χελώνες λούζονται με μια χημική ουσία στον υπόνομο, αποκτούν ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά και εθισμό στην πίτσα, έχουν για αρχηγό και πατέρα έναν αρουραίο –μετρ των πολεμικών τεχνών και γίνονται νίντζα. Α, και σαν να μην έφτανε αυτό, φέρουν και οι τέσσερις ονόματα ζωγράφων της Αναγέννησης.

Ξεκινώντας από τις ιλουστρασιόν σελίδες ενός κόμικ που παρωδούσε την υπερηρωική κόμικ άνθιση των ‘80s, το ταξίδι του Λεονάρντο, του Ραφαήλ, του Μικελάντζελο και του Ντονατέλο στην οθόνη πέρασε από πολλά σκαμπανεβάσματα, με ναδίρ τις δύο τελευταίες live-action μεταφορές, για να επιστρέψει στις animated ρίζες του, αλλά με ανακαινισμένη όψη. Κάπου ανάμεσα στο ψηφιακό και στο χειροποίητο, ανάμεσα στο urban style και στο claymation, η νέα τους περιπέτεια έρχεται για να ενισχύσει μια καλοδεχούμενη τάση στο στουντιακό animation, την οποία ξεκίνησε το «Spiderman: Into the Spiderverse»,  εκείνη της πιο ιδιοσυγκρασιακής τεχνοτροπίας και του υβριδικού σκίτσου. Χαίρεσαι να το βλέπεις το «Mutant Mayhem», μετά από δύο δεκαετίες στρογγυλεμένης, καλογυαλισμένης και, πλην κάποιων (κυρίως pixarικών) εξαιρέσεων, άχαρης ψηφιακής επιδρομής στο είδος – λογαριάστε και τις παρεμφερείς, δευτεροκλασάτες παραγωγές από άλλες χώρες-  αυτές οι ταινίες αποτελούν μια όαση καλαισθησίας, τουλάχιστον όσον αφορά τη φόρμα τους.

Η έτερη αρετή αυτού του reboot εντοπίζεται στην ενίσχυση του εφηβικού στοιχείου. Oι τέσσερις ήρωες είναι πρώτα teenage και έπειτα ninja σε αυτή την ταινία, θέλουν να απογαλακτιστούν, να παρακολουθήσουν ταινίες, να σαχλαμαρίσουν, να φάνε περισσότερη πίτσα, να γίνουν αποδεκτοί από τους (άνευ καύκαλου) συνομήλικούς τους, παρά τις προσπάθειες του μπαμπά Σπλίντερ να τους κρατήσει σπίτι, προειδοποιώντας τους ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και θα τους πιάσουν και θα τους αρμέξουν – μην ρωτάτε περισσότερα. 

Η αδυναμία του έγκειται στη ροπή των Σεθ Ρόγκεν και Έβαν Γκόλντμπεργκ, που υπογράφουν το σενάριο, προς ένα κολεγιακό χιούμορ το οποίο δεν ταιριάζει απαραίτητα με το υλικό,  όπως στην περίπτωση του εντελώς δικού τους «Sausage Party» και δεν αφουγκράζεται ακριβώς τη νεολαία – περισσότερο μοιάζει με γέννημα θείων που θέλουν να κάτσουν μ’αυτή. Αν προσθέσετε και την υπερδοσολογία μεταμοντέρνας εξυπνάδας, η οποία δεν αφήνει ούτε το δράμα, ούτε τη δράση να αναπνεύσουν και έχει χάσει πλήρως την ανατρεπτικότητά της, λόγω της γενικευμένης κατάχρησης, αντιλαμβάνεστε ότι, παρά την καλλιγραφημένη φτιαξιά τους, αυτά τα «Χελωνονιντζάκια» δεν θα ταρακουνήσουν τα κινηματογραφικά πράγματα με τρόπο ανάλογο της ψυχεδέλειας των δύο «Spider-verse». Θα γοητεύσουν, όμως, τους φαν της μυθολογίας, οι οποίοι θα δουν επιτέλους μια ταινία της προκοπής με τους αγαπημένους τους ήρωες.