Terrifier 3

Gore-splatter 101: Σπλάτερ είναι η ποικιλία του Σινεμά Τρόμου που πιστεύει ότι η υποδήλωση είναι για τους αδύναμους. Στον κόσμο των δημιουργών και των θεατών του είδους δεν προηγείται απλά το να δείχνεις όσο περισσότερα μπορείς. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής του. Ως εκ τούτου το θέαμα μιας gore ταινίας που σέβεται τον εαυτό της θα κλείσει (μπορεί και για πάντα) τα μάτια των απροετοίμαστων και θα ανοίξει διάπλατα αυτά των προσκυνητών.

Η χρυσή εποχή του σπλάτερ είναι βέβαια τα ‘80ς, οπωσδήποτε με κάποιες εξαιρέσεις λίγο πριν/λίγο μετά, ενώ και ο 21^ος αιώνας έχει να παρουσιάσει μια ιδιαίτερη (κι ενίοτε πιο σοβαροφανή) κινητικότητα επί του θέματος. Βέβαια, καθώς ένα 10λεπτο στις τηλεοπτικές ειδήσεις δεν σημαίνει αυτό που σήμαινε άλλοτε, ο Τρόμος του σπλάτερ παλεύει να…ξεχωρίσει με νεωτερικές εκδοχές του, από όπου και προέκυψαν υποκατηγορίες όπως το torture (Saw, Hostel, τα αμερικανικά γνωστά) και λοιπά αίσια. Εξυπακούεται βέβαια, ότι είναι ένα έτερο υποείδος, αυτό των ταινιών με zombies, που παίρνει την μερίδα του λέοντος (ειδικά από το Dawn of the Dead - 1978 του Ρομέρο κι έπειτα), ακόμα και από τα παραδοσιακά slasher που κόσμησαν λίγο την δεκαετία του ’70, αλλά έγιναν ιστορική μόδα από το 1978 και για την επόμενη, χονδρικά, τετραετία. Οι φανς ήδη γνωρίζουν, οι λοιποί ενδιαφερόμενοι (γιατί;) με ένα ψάξιμο στο διαδίκτυο θα έχουν πάρει μια ιδέα για τους 100 βασικούς τίτλους. Ιδίοις όμμασι δεν θα το πρότεινα.

Η ταινία είναι το έργο ενός απίστευτου μερακλή δημιουργού που αναπλάθει πορνογραφικά την έννοια του χειροποίητου εφέ

Η μόνη περίπτωση στοιχειώδους αν(τ)οχής στο -καλό- σπλάτερ από έναν μέσο άνθρωπο είναι η ταινία να έχει ένα κάποιο χιούμορ και ει δυνατόν μια εξυπνάδα στις λεπτομέρειές της. Όχι ότι η νοσηρότητα, ενίοτε και αθλιότητα πραγματική, εξωραΐζεται ποτέ αλλά κουβέντα να γίνεται. Το Terrifier 3 είναι ένα καλό σπλάτερ. Αναλόγως βέβαια που στέκει κανείς, θα πρέπει μετά να πιεί 1μισι λίτρο αγιασμό, να δει διαδοχικά Τσάπλιν, Ντε Σίκα, Πάουελ & Πρέσμπεργκερ, Κουροσάβα και Βισκόντι σε δόσεις βιολογικού καθαρισμού ματιών, ουρανίσκου και πνεύματος, να χορτάσει βίντεο με σκυλάκια στο yt και να κατεβάσει 66(6) σφηνάκια μαύρη βότκα στην ελπίδα να πεθάνουν συγκεκριμένα κύτταρα μνήμης. Όσοι δεν θέλουν να τα κάνουν αυτά, είναι το κοινό του.

Είναι σαφές το disclaimer και ελπίζω να μην το έκανα πιο γοητευτικό θα με έχετε παρεξηγήσει.

Μιλώντας λοιπόν απ’ ευθείας στους λάτρεις, διατηρώντας έναν (γενικό) φόβο ασφαλώς, η ταινία είναι το έργο ενός απίστευτου μερακλή δημιουργού που αναπλάθει πορνογραφικά την έννοια του χειροποίητου εφέ και «δικαιώνει» την αίσθηση που θα αποκόμιζε κανείς από την βελτίωση της 2^ης ταινίας σε σχέση με την 1^η. Με έναν χονδροειδέστατο, αλλά και αποτελεσματικό, τρόπο είναι χιουμορίστας, κάνει πλάκα με κάθε παγιωμένη θεσμική, ή μη, έκφραση θρησκο-εορταστικού αισθήματος, τεντώνει το είδος όσο πιο μακριά μπορεί (;) και έχει και μια σεναριακή στιγμή που επιχειρεί (μέσω ενός ολοκαυτωματικού σφαξίματος) να μας πει ότι δεν είμαστε απλώς αισθητικά ανισόρροποι που το βλέπουμε, είμαστε και ηθικά υπόλογοι. Εκτίμησα – αν και με λίγο διαφορετικό χειρισμό η νύξη θα ήταν αριστουργηματική.

Βέβαια, αν είσαι λίγο πιο αυστηρός, παρατηρείς ότι ο Ντέιμιαν Λεόνε τρέχει μεν μια στοιχειώδη ιστορία (που χρωστά τα πάντα στον Γουές Κρέιβεν), αλλά δεν μπορεί παρά να παρεμβάλλει κάθε τόσο «αχρείαστα» ιντερμέδια επίδειξης gore. (Ωστόσο, και αυτά, με κάποιο τρόπο λειτουργούν ως αυτόνομες σεκάνς, οι οποίες μάλιστα στην γενικότερη «ατμόσφαιρα 1981» της ταινίας βαθαίνουν μια «φιλμική» αισθητική αναπόληση που δεν πιστεύω ότι ξεφεύγει από τις προθέσεις του.) Επίσης, η εισαγωγή στην κλιμάκωση της κάτι σαν 3^ης πράξης προδίδει μια βιασύνη, σκηνές πρέπει να κόπηκαν στον δρόμο προς τα εκεί – και ήδη μιλάμε για μια 2ωρη+ ταινία, πράγμα ασυνήθιστο στο είδος.

Λεπτομέρειες. Με έναν Κακό μίγμα Μαρσό/Μάνσον (Μαρσέλ-Μέριλιν, μην μπερδευτούμε), ανεκτότατες ερμηνείες, κόκκο στην κορεσμένη εικόνα και έντερα-γιρλάντες στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, η συζήτηση μπορούσε να έχει σταματήσει και νωρίτερα.