Ευχαριστούμε για τη Συναλλαγή σας

Όταν ανακαλύπτουν ότι ο πατέρας τους άφησε πίσω ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό ύστερα από το θάνατό του, δύο αδελφές, η Μαριάμ (Κλάρα Χουρί) και η Νουρά (Γιασμίν Αλ Μασρί) σκαρφίζονται έναν ύπουλο τρόπο ώστε να καρπωθούν τα λεφτά προτού ο αδελφός τους, ο οποίος είναι ο νόμιμος δικαιούχος της μισής περιουσίας του νεκρού σύμφωνα με το ισλαμικό δίκαιο, ανακαλύψει πως ο πατέρας τους πέθανε. Οι δύο γυναίκες θα πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους αλλά και τις προσωπικές τους ανασφάλειες, προκειμένου να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται κόντρα στις επιταγές της πατριαρχικής κοινωνίας.

Η παλαιστινιακή αυτή ταινία ξεκινά από πολύ ενδιαφέρουσα αφετηρία, πραγματευόμενη ένα θέμα που έχει ζουμί και θέτει τις βάσεις για ένα οξυδερκές κοινωνικό δράμα. Οι παθογένειες του ισλαμικού νόμου που ευνοεί απροκάλυπτα τους άνδρες εις βάρος των γυναικών σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, η συσπείρωση δύο γυναικών που διαφέρουν πολύ ως άνθρωποι αλλά εντοπίζουν έναν κοινό σκοπό και κινούνται με αποφασιστικά βήματα προς αυτόν, οι σχεδόν κωμικοτραγικές καταστάσεις που αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν προκειμένου να αποδείξουν τα αυτονόητα αποτελούν τα θεμέλια μιας ταινίας κοινωνικού σχολιασμού που, ειδικά αν είσαι απαλλαγμένος από παρωπίδες, θα μπορούσε να προκύψει πολύ καλύτερη από αυτό που τελικά παρακολουθούμε.

Ο βασικός λόγος που το «Thank You for Banking With Us» δεν πετυχαίνει τελικά τον στόχο του είναι η απειρία της σεναριογράφου και σκηνοθέτριας Λαϊλά Αμπάς. Αρχικά, σε ό,τι αφορά στο σενάριο, το φιλμ είναι ράθυμο και ως ένα βαθμό προβλέψιμο. Ο ρυθμός είναι άνισος, ο τόνος μεταπηδά ατσούμπαλα από αυτόν του κοινωνικού δράματος σε εκείνον της μαύρης σάτιρας, η πλοκή ακολουθεί μονοπάτια που μπορούμε να αντιληφθούμε από την αρχή κιόλας του έργου, εφόσον έχουμε ξαναδεί ταινίες ανάλογου περιεχομένου. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το διδακτισμό, τα απλοϊκά μηνύματα και τα προφανή σύμβολα που περιλαμβάνει η ταινία, αφήνουν την επίγευση μιας δημιουργίας αγαθών προθέσεων και σωστής κατεύθυνσης, που όμως στην πορεία αγχώθηκε υπερβολικά πολύ να γίνει κατανοητή από όλους, φτάνοντας στο σημείο να υποτιμά τη νοημοσύνη του κοινού.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία, συναντάμε αρκετή προχειρότητα, όχι όμως με την έννοια που βρίσκουμε ατεχνίες σε ιταλικές ταινίες του νεορεαλισμού για παράδειγμα, όπου η ένδεια των μέσων παραγωγής ήταν υπεύθυνη για την τραχιά όψη των καλλιτεχνικών έργων – η οποία, βέβαια, αποτελούσε και αναπόσπαστο στοιχείο της γοητείας τους. Εδώ, έχουμε μια σκηνοθέτρια που ακόμη δεν έχει σμιλεύσει στιλ, δεν έχει κατακτήσει τα εκφραστικά μέσα της, ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι θέλει να πει παρά για το πώς θα το πει. Είναι, φυσικά, κι αυτό απόλυτα κατανοητό, δεν αρκεί όμως πάντα η ευγενής πρόθεση για να δώσει μια καλή ταινία.

Εκείνες που αξίζει οπωσδήποτε να επαινεθούν είναι οι ερμηνείες σύσσωμου του καστ, το οποίο κρατά το έργο σε αξιοπρεπή επίπεδα. Οι Κλάρα Χουρί και Γιασμίν Αλ Μασρί δίνουν δύο απόλυτα πειστικές ερμηνείες, που ισορροπούν ανάμεσα στην τραγικότητα και τον αυτοσαρκασμό, προσδίδοντας περισσότερες της μιας διαστάσεις σε δύο χαρακτήρες που στο σενάριο ήταν μάλλον σχηματικοί και αναβαθμίζοντας, έτσι, την ταινία. Το υποστηρικτικό καστ, παρά την έλλειψη εμπειρίας, είναι ικανοποιητικό και πλαισιώνει επάξια τις πρωταγωνίστριες. Δυστυχώς αυτά δεν είναι αρκετά ώστε να μετατρέψουν το ενδιαφέρον αλλά άνισο αυτό φιλμ σε κάτι το πραγματικά αξιομνημόνευτο.