To Θηρίο

Μια γυναίκα και ένας άντρας συναντιούνται μυστηριωδώς, ξανά και ξανά, μέσα σε ένα διάστημα πολλών χρόνων. σε διαφορετικές περιόδους και τόπους. Τους βρίσκουμε σε μια έπαυλη του Παρισιού το 1910, να θυμούνται ότι πριν μια περίπου δεκαετία είχε τύχει να συστηθούν κάπου αλλού. Στο Λος Άντζελες του 2014 γνωρίζονται ξανά, αυτή τη φορά με τον πιο επικίνδυνο τρόπο. Το μακρινό 2044, ξαναβρίσκονται σε ένα παρισινό κλαμπ. Εκείνη του εκμυστηρεύτηκε κάποτε ότι τη βασανίζει μονίμως ένα προαίσθημα για κάτι άσχημο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί. Εκείνος την καθησυχάζει και της ζητά να του αφεθεί. Κάθε φορά που συναντιούνται, το προαίσθημα βγαίνει με κάποιο τρόπο αληθινό.

Όταν η αγάπη δεν τελεσφορεί και η αποξένωση γίνεται συνήθεια, οι μηχανές του φουτουριστικού μας πεπρωμένου θα δουλεύουν ύπουλα για τον αφανισμό μας

Εν τω μεταξύ, σε αυτό την αέναη διαδικασία των μετεμψυχώσεων, ο κόσμος γύρω τους αλλάζει ανησυχητικά και, όσο πλησιάζουμε στο μέλλον, οι άνθρωποι χάνουν ολοένα και πιο πολύ τη μάχη με την ταχύτατα ανερχόμενη τεχνολογία. Στο τέλος όμως, η ιστορία του ζευγαριού είναι πάντα ίδια: το αίνιγμα ενός αγοριού και ενός κοριτσιού τα οποία ενώνει μια ακατανίκητη έλξη και χωρίζει μια μακάβρια υποψία.

Διατρέχοντας παρελθόν και μέλλον, σαν να ξεγλιστρά μέσα από σχισμές του χρόνου, το σκοτεινό παραμύθι του Μπερτράν Μπονελό εντυπωσιάζει με τον τρόπο που διαλέγει να διασκευάσει το «Θηρίο στη Ζούγκλα», μια πανέμορφη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς η οποία τοποθετούσε τους δυο ήρωες στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Ο Μπονελό πήρε την ανορθόδοξη ρομαντική συνθήκη που περιέγραφε ο Τζέιμς, έναν συνδυασμό φόβου για το άγνωστο, δισταγμού για το ενδεχόμενο μιας αισθηματικής απόρριψης και οικειοθελούς ερωτικής αποχής, και την τοποθέτησε σε κάτι πιο σύνθετο: έναν ευρύτερο στοχασμό για την ανθρώπινη κατάσταση, τα άγχη που καλλιεργεί ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, τις κληροδοτημένες ανησυχίες του παρελθόντος που καθένας κουβαλά ασυνείδητα μαζί του, ως ένα είδος κυτταρικής μνήμης, και βέβαια την ασταθή και επίφοβη θέση μας απέναντι στη ραγδαία εξελισσόμενη πρόοδο.

Αξιοθαύμαστη από πολλές απόψεις ταινία, που φέρει την υπογραφή ενός ριψοκίνδυνου σκηνοθέτη σε πλήρη έλεγχο ενός πολύπλοκου οράματος

Όλα αυτά περιπλανιούνται ανήσυχα σε έναν χωροχρονικό λαβύρινθο μέσα από τον οποίο ο Μπονελό και η επιδέξια μοντέρ του, Ανίτα Ροθ, ανοίγουν δρόμο διαρκώς σε νέες κατευθύνσεις και δίχως να χάνουν τον προορισμό τους, επαναλαμβάνοντας θεματικά μοτίβα και λεπτομέρειες (ένα αντικείμενο, ένα πρόσωπο) και διατηρώντας αμείωτο ένα αδιευκρίνιστο σασπένς. Όπως η ευφάνταστη ντισκοτέκ στο Παρίσι του μέλλοντος που αλλάζει τακτικά τη μαρκίζα και το πρόγραμμά της για να τιμήσει μουσικά και μια άλλη εποχή, έτσι και κάθε φορά που συναντιούνται η Λεά Σεντού και ο Τζορτζ ΜακΚέι, οι πρωταγωνιστές του φιλμ, υπηρετούν και ένα διαφορετικό είδος ταινίας. Δράμα στο κεφάλαιο του 1904, θρίλερ στο 2014 και δυστοπική φαντασία το 2044, το «Θηρίο» αποτελείται μεν από ανομοιογενή κομμάτια, τα ενσωματώνει ωστόσο σε ένα συμπαγές σύνολο όπου τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Αξιοθαύμαστη από πολλές απόψεις ταινία, που φέρει την υπογραφή ενός ριψοκίνδυνου σκηνοθέτη σε πλήρη έλεγχο ενός πολύπλοκου οράματος, το «Θηρίο» προσκαλεί για δυόμισι περίπου ώρες το κοινό σε ένα εγκεφαλικό παιχνίδι που μπορεί να κρατά τον θεατή σε συναισθηματική απόσταση, οδηγεί όμως εν τέλει σε ένα είδος χρησμού και μαζί προειδοποίησης για το δυσοίωνο αύριο της ανθρωπότητας. Γιατί όταν η αγάπη δεν τελεσφορεί και η αποξένωση γίνεται συνήθεια, οι μηχανές του φουτουριστικού μας πεπρωμένου θα δουλεύουν ύπουλα για τον αφανισμό μας. Και ίσως αυτό τελικά να είναι το πραγματικό «θηρίο» των συλλογικών μας αγωνιών.