Ο Μελισσοκόμος

Δικαιολογημένα όσοι έχουν δει το τρέιλερ του «Μελισσοκόμου», περιμένουν θέαμα camp απολήξεων. Το πρόβλημα, πέρα από ένα πραγματικά φριχτό σενάριο, είναι ότι τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ντέιβιντ Ερ, ένας δημιουργός που παίρνει τα πάντα σοβαρά, ειδικά όταν σχετίζονται με ζητήματα επιβολής νόμου και απονομής δικαιοσύνης, και πάντα κυριολεκτεί – μεγάλο μείον αυτό, όταν διαχειρίζεσαι υλικό που απαιτεί ειρωνεία. Σαν αποτέλεσμα, ο τόνος και η διαχείριση όσων απίθανων συμβαίνουν έχει μια αναντίστοιχη βλοσυρότητα και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία-φρανκενστάιν.

Το κόνσεπτ θέλει τον κεντρικό ήρωα μέλος ενός μυστικού προγράμματος που στόχο έχει την αποκατάσταση της ισορροπίας στο «μελίσσι»- όπου μελίσσι το αμερικανικό πολιτειακό σύστημα. Όταν το μελίσσι κινδυνεύει, ο Μελισσοκόμος ενεργεί αυτόκλητα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα καθαιρέσει τη βασίλισσα. Η φιλμογραφία του Ντέιβιντ Ερ αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, έναν ύμνο στην «αιτιολογημένη» βία, το προνόμιο της οποίας συνήθως επιφυλάσσεται για εκπροσώπους των σωμάτων ασφαλείας. Οι τελευταίοι είναι, κατά τον σκηνοθέτη, εκείνοι που θα πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις, οι τοποτηρητές του φυσικού δικαίου, όταν το θετικό αδυνατεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Ο Μελισσοκόμος του Στέιθαμ θυμίζει τον Equalizer, που επανασυστήθηκε κινηματογραφικά με τη μορφή του Ντένζελ Ουάσινγκτον, αν, όμως, εκείνος λειτουργεί σε μίκρο επίπεδο, αυτός εδώ ενεργεί σε μάκρο, φτάνοντας μέχρι τον Λευκό Οίκο. Το timing της ταινίας, ενόψει αμερικανικών εκλογών, αφήνει μια δυσάρεστη επίγευση, αν αναλογιστείς πόσο συγχρονίζεται κατά βάθος με τον τραμπισμό και τα alt-right παρακλάδια του – πρόκειται για μια, ας πούμε, fun φαντασίωση των υποστηρικτών του.

Βέβαια, όλα είναι τόσο τραγελαφικά και εξωφρενικά, που ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η ταινία πολιτικολογεί, είναι δύσκολο να την πάρεις στα σοβαρά. Κι οσο για τον Στέιθαμ, του αναγνωρίζουμε ότι πάντα τιμά το ψωμί του, αλλά αξίζει καλύτερα πρωταγωνιστικά οχήματα. Το παρόν μάλλον αποτελεί το ναδίρ της φιλμογραφίας του.