Οι Μηχανόβιοι

Στην πινακοθήκη χαρακτήρων της φιλμογραφίας του Τζεφ Νίκολς θα βρεις κάθε λογής απόκληρους και περιθωριακούς, ανθρώπους που θέλουν να τραβήξουν τη δική τους γραμμή - μια επιθυμία που έρχεται σε σύγκρουση με τη συστημική επιταγή και γι΄ αυτό δοκιμάζεται. Συνήθως, μέσα από αυτή τη σύγκρουση καταδεικνύονται οι νευρώσεις και οι εμμονές που διέπουν τον λαό της επονομαζόμενης Γης της Επαγγελίας. Καμία εντύπωση δεν μας έκανε όταν διαβάσαμε ότι ο Νίκολς βρήκε υλικό για την επόμενη ταινία του σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ συμμορίας μοτοσικλετιστών που έδρασε στα ‘60s. Βλέπεις, εκεί μέσα υπάρχουν και το περιθώριο και ο εναλλακτικός τρόπος ζωής και, φυσικά, οι ΗΠΑ.

Το «Bikeriders» είναι περισσότερο ταινία ανασύστασης εποχής, μια δημιουργία που πρωτίστως θέλει να σκιαγραφήσει τον ειδικότερο χώρο, τον γενικότερο χρόνο και τους ιδιαίτερους ανθρώπους της εποχής. Και το πετυχαίνει θαυμάσια, χωρίς να μένει μόνο στην επιφάνεια - έχει «ψαχνό». Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Μπένι, ένας εξωπραγματικά όμορφος νεαρός, που δεν θέλει τίποτε άλλο στη ζωή του από το να καβαλάει τη μοτοσικλέτα του ελεύθερος, να ζει στο (άμεσο) παρόν και να μη δίνει λογαριασμό πουθενά. Επειδή, όμως, η ανάγκη του ανήκειν είναι εγγεγραμμένη στο γενετικό υλικό μας κι επειδή είμαστε σε ταινία του Νίκολς και η ελευθερία (μοιραία) θα παταχθεί, ο Μπένι προσχωρεί σε δυο «παρατάξεις», οι οποίες διεκδικούν την αποκλειστικότητά του. Τη μία εκπροσωπεί ο Τζόνι, ηγέτης των Βανδάλων, μιας συμμορίας μοτοσικλετιστών στην οποία έχει προσχωρήσει ο Μπένι, την άλλη η  Κάθι, μια ερωτοχτυπημένη γυναίκα που δέχεται να εντάξει στη ζωή της τους Βάνδαλους, προκειμένου να είναι δίπλα στον Μπένι.

Η κοινωνική ομάδα και η σύντροφος, η macho ιεροτελεστία και η ερωτική θαλπωρή, αυτές είναι οι δυο αντίρροπες δυνάμεις που μάχονται για την καρδιά του ήρωα, ευτυχώς όχι με έναν μανιχαϊστικό τρόπο αλά «Πλατούν» - δεν υπάρχει καλός και κακός για τον Νίκολς. Κι ενώ η ταινία του βρίσκεται εκεί, αυτός θαμπώνεται από τα μαρσαρίσματα, από τη γοητεία της δίτροχης κουλτούρας, τον μαγεύουν ο Τομ Χάρντι και η Τζόντι Κόμερ και ξεχνά τον ήρωα και την εν λόγω μάχη, το σενάριο του χάνει το κέντρο βάρους του. Και από μια πλευρά δεν τον αδικείς.

Ο Χάρντι πλησιάζει πια τα όρια μιας μυθικής κινηματογραφικής παρουσίας, εδώ έχει βάλει κάτι από Μπράντο στη φωνή και στην προφορά του – το είχαμε παρατηρήσαμε ήδη από το τρέιλερ, τελικά υπάρχει ένας χαριτωμένος λόγος γι’ αυτό, αλλά δεν θέλουμε να σας χαλάσουμε το στιγμιότυπο. Και η Κόμερ, αυτός ο ερμηνευτικός οδοστρωτήρας που μας είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό στην «Τελευταία Μονομαχία» του Ρίντλεϊ Σκοτ, μεταμορφώνεται εξωπραγματικά σε μια white trash ύπαρξη. Ήταν δύσκολο για τον Νίκολς να αντισταθεί στη γοητεία των ερμηνειών τους, τον πλάνεψαν. Και έτσι η τριγωνική σχέση των κεντρικών χαρακτήρων έγινε ισοσκελής από ισόπλευρη – έρμε Όστιν Μπάτλερ- και η πραγματεία μετατράπηκε σε αυτό που ονομάζουμε actors showcase. Και είναι ένα εξαιρετικό τέτοιο. Σε μια χρονιά που μέχρι στιγμής δεν μοιάζει εξίσου δυνατή με την περσινή, ίσως κάποιος εκ των δύο (ή και οι δύο) γκαζώσει μέχρι τις οσκαρικές υποψηφιότητες.

Τέλος, οφείλουμε να πιστώσουμε στον σεναριογράφο Νίκολς την ευφυή επιλογή της ταυτότητας του αφηγητή. Βλέπεις, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Έστω κι αν, επί της ουσίας, είναι κι αυτοί ηττημένοι.