Η Συνομιλία

The Conversation

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1974
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φράνσις Φορντ Κόπολα
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Φράνσις Φορντ Κόπολα
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζιν Χάκμαν, Τζον Καζάλε, Τέρι Γκαρ, Άλεν Γκάρφιλντ, Φρέντερικ Φόρεστ, Χάρισον Φορντ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μπιλ Μπάτλερ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Ντέιβιντ Σάιρ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 113'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Bibliotheque
    Η Συνομιλία

Ένας ειδικός στις ηχητικές παρακολουθήσεις καταγράφει την συνομιλία ενός παράνομου ζευγαριού. Βαθμιαία βυθιζόμενος στο περιεχόμενό της αρχίζει να την ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο φοβούμενος ότι κρύβεται πίσω της κάτι για το οποίο αισθάνεται προσωπικά υπεύθυνος θυμίζοντάς του μια υπόθεση από το παρελθόν του.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

«Η Συνομιλία», το πιο βροντώδες παράδειγμα του ασυγκράτητου ταλέντου του Φράνσις Φορντ Κόπολα στην μάλλον σημαντικότερη διπλή χρονιά σε ζωή κινηματογραφικού δημιουργού (το 1974 παρέδωσε και τον 2ο «Νονό»), είναι μια ταινία που προσκαλεί ερμηνείες και προκαλεί την κριτική σκέψη. Πρώτα-πρώτα, ευκρινές αυτό, είναι μια ταινία-καθρέφτης του αστικού, πολιτικού, βορειοαμερικανικού ’70, της εποχής μετά την προεδρία Νίξον και το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, καθώς και την ανεπανόρθωτη ενοχοποίηση της πολιτικής ως σκοτεινής δραστηριότητας. Οι συνωμοσίες μπορεί να μην γεννήθηκαν τότε, εδώ όμως έγιναν -αβασάνιστο- κτήμα του λαϊκού ντετεκτιβισμού. Το αμερικανικό σινεμά γονιμοποιήθηκε από αυτό το περιβάλλον και ο πρώτος και καλύτερος τοκετός είναι τούτο εδώ.

Υπάρχει επίσης η χαρακτηροκεντρική ερμηνεία. Ο Χάρι Κόουλ, η διάνοια των παρακολουθήσεων, ο επιστήμονας χωρίς την ευθύνη των επιτευγμάτων του («δεν με ενδιαφέρουν οι ανθρώπινες ιστορίες, με ενδιαφέρει μια καλή ηχογράφηση»), ο μυστηριωδώς θρησκευόμενος άνθρωπος, που εξομολογείται συστηματικά τα κρίματά του, που μπολιάζει και το έργο με την έξοχη μεταφυσική του διάσταση – τέτοια πτυχή θα έκανε πολλά-πολλά χρόνια να επανεμφανιστεί στο σινεμά του Κόπολα. Υπάρχει μια σκηνή που τεκμηριώνει την διάσταση αυτή, οι «άλλοι θεατές» θα ανταμειφθούν.

Εκεί όμως που η ταινία ενδύεται μια φορεσιά ολότελα μαγική και σχεδόν αραχνοΰφαντη, τουλάχιστον έως ότου την συνειδητοποιήσεις, είναι στο ότι είναι μια παλίνδρομη ταινία. Προτού όμως φτάσεις να την δεις σαν ένα πρόδρομο του…«Tenet», χρειάζεται να διαισθανθείς ότι ο Κόπολα κυνηγά (και μεγαλειωδώς εντοπίζει) το σημείο τομής που το σινεμά μιλά για μια εξωτερική πλοκή ενόσω ξετυλίγει μια βαθύτερη ανάλυση της καρκινικής σχέσης σκηνοθέτη-ταινίας-θεατή. «Η Συνομιλία» όχι μόνο παρατηρεί έναν άνθρωπο που βαδίζει ολοταχώς να συναντήσει την άλλη μεριά του καθρέφτη, που διαρκώς τον πλησίαζε όμως εκείνος δεν μπορούσε να το δει, αλλά διαβάζεται και σαν μια άσκηση πάνω αντίθετη φορά και εννόηση των πραγμάτων.

Έτσι ο παρακολουθητής Χάρι Κόουλ είναι συνάμα ο (αυστηρότατος) σκηνοθέτης της ζωής του μα και ο θεατής της ζωής των άλλων την οποία μάλιστα (σαν θεατής που πρόκειται να γίνει…κριτικός) παρακολουθεί αρχικά αδιάφορα για να καταλάβει στην πορεία ότι κρύβει μια αλήθεια που τον αφορά. Όταν θα φτάσει η στιγμή να αποκαλυφθεί το ιδιοφυές φιλμικό παλίνδρομο που έστησε ο Κόπολα, το φαίνεσθαι θα αποκαλύψει ένα διπλό είναι: Ο σκηνοθέτης-θεατής Κον θα γίνει από θύτης θύμα, κι από παρακολουθητής θέαμα, και η αλήθεια, ακριβώς αντίθετη από αυτήν που πίστευε ότι θωρεί, θα έχει γυρίσει ένα έργο τούμπα σε τραγικό βάρος του. Βλέπεις ο θρησκευόμενος Χάρι δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μόνο ο Θεός παρακολουθεί και μένει αθέατος. Τόσο αυτός, όσο κι εμείς, θα έχουμε μείνει αποσβολωμένοι βλέποντας την αλήθεια μιας ταινίας (της πλοκής και της σύστασής της) να έρχεται καταπάνω μας. Άλλωστε ποιος είπε ότι μόνο εμείς βλέπουμε μια ταινία και δεν βλέπει κι εκείνη εμάς;

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Η Συνομιλία
  • Η Συνομιλία