Ο Δημιουργός

Επτά χρόνια μετά το «Rogue One: A Star Wars Story» ο Γκάρεθ Έντουαρντς επιστρέφει με καινούργια ταινία, μια sci-fi υπερπαραγωγή που μετουσιώνεται σε «χωνευτήρι» πρότερων και αρκούντως εμβληματικών φιλμ επιστημονικής φαντασίας, επιχειρώντας να επαναπροσδιορίσει το είδος με καλές ιδέες μεν, δίχως ιδιαίτερη σκηνοθετική φαντασία δε.

Η αιώνια μάχη καλά κρατεί. Στο μέλλον άνθρωποι και δυνάμεις της Τεχνητής Νοημοσύνης βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση, έπειτα από την ξαφνική μεταστροφή των μηχανών που αποτελούν πλέον τον νούμερο ένα κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Ο Τζόσουα (Τζον Ντέιβιντ Γουάσινγκτον), βρίσκεται σε ειδική αποστολή προκειμένου να ξεσκεπάσει τον Δημιουργό, το μυαλό πίσω από την κατασκευή του πιο σύγχρονου υπέρ-όπλου της AI, ικανού να αφανίσει κάθε ίχνος ανθρώπινης υπόστασης από τον πλανήτη Γη. Κατά τη διάρκεια της εν λόγω αποστολής όμως, ο Τζόσουα θα βρεθεί μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: το τρομερό όπλο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα ρομποτικό παιδί. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τον Δημιουργό, ο Τζόσουα θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του, την γυναίκα της ζωής του, αλλά και την ίδια του τη θνητότητα.

Θέλοντας να αξιοποιήσει την ιδεολογική δυναμική ταινιών όπως το «Akira» (1988) και το «District 9» (2009), ο Έντουαρντς τα καταφέρνει καλά σε θεωρητικό επίπεδο, κατασκευάζοντας έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι και τα ρομπότ (όταν δεν θέλουν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον) κάπως προσπαθούν να συνυπάρξουν στα πλαίσια μιας μπασταρδεμένης ΑΙ τεχνολογίας, που επιτρέπει την τεχνολογική «ρευστότητα», με έναν τρόπο που προσεγγίζει χαλαρά την έμπνευση πίσω από το κινηματογραφικό αριστούργημα του Μαμόρου Οσίι, «Ghost in the Shell» (1995). Δυστυχώς, όπως και σε άλλες περιπτώσεις δημιουργών του συγκεκριμένου genre, το πρόβλημα της αφηγηματικής προσαρμογής παραμένει άλυτο.

«Ο Δημιουργός» είναι ένα sci-fi με μεγαλεπήβολες βλέψεις που κατά βάθος θέλει να φιλοσοφήσει, όμως σκοντάφτει απότομα πάνω στις μετριότατες, πρωταγωνιστικές ερμηνείες (Γουάσινγκτον εσένα κοιτάζω) και στο αδύναμο σενάριο που εδώ θυσιάζεται για χάρη των μεγαλύτερων ιδεών που «παίζουν» στο παρασκήνιο, αλλά που δεν ευοδώνονται ποτέ σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία, μετριάζοντας έτσι κατά πολύ το comeback του Άγγλου δημιουργού.

Δεδομένου του μπάτζετ που απαιτούν τέτοιου είδους ταινίες, θα έλεγε κανείς πως ακόμη και σε σκηνοθετικό επίπεδο τα πράγματα δεν είναι και τόσο φανταστικά, αφού η φωτογραφία των Κρέιγκ Φρέιζερ και Όρεν Σόφερ εξαφανίζεται μέσα σε μια μιουταρισμένη χρωματική παλέτα ενός ψυχρού colour correction, που κάνει την ταινία να μοιάζει λες και γυρίστηκε όλη το…ξημέρωμα. Οι όποιες εκφάνσεις φωτός μοιάζουν και αυτές εντελώς «πειραγμένες» δίνοντας τελικά την αίσθηση ενός οριακά απρόσωπου φιλμ που – ω τι ειρωνεία! – παραπέμπει περισσότερο σε δημιούργημα Τεχνητής Νοημοσύνης (που είναι και στη μόδα), παρά σε αποτέλεσμα ενός σκηνοθέτη που παίζει στα δάχτυλα το καλό blockbuster.

Ευτυχώς υπάρχει η μικρούλα Μαντελέιν Γιούνα Βόιλες και βλέπουμε λίγη καλή ηθοποιία, γιατί κατά τα άλλα ο Γουάσινγκτον αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά λίγος (nepo baby much?), όπως και η Άλισον Τζάνει σε ρόλο στερεοτυπικής villain που προφανώς κάνει το πέρασμά της από εδώ για να τσιμπήσει το μεροκάματο.

Είναι κρίμα που «Ο Δημιουργός» αποτελεί μια τόσο μέτρια απόπειρα, δεδομένο ότι είχε τα φόντα για να αποτελέσει ένα δείγμα καλού, στιβαρού sci-fi. Οι λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας σίγουρα θα το δουν, αλλά είναι πολύ πιθανό ότι θα βαρεθούν, αφού ούτε η υπόθεση βοηθάει, ούτε οι σεναριακές ευκολίες και οι φλατ διάλογοι. Περίεργη υπόθεση τούτη η ταινία, δεδομένου πως δημιουργεί προσδοκίες για ένα περιπετειώδες δίωρο στην αίθουσα, όμως γρήγορα καταλαβαίνεις πως το μεγαλύτερο και βαθύτερο όραμα που ήθελε ο Έντουαρντς απλά λείπει.