Η Μεγάλη Μέρα

Είναι και η μετάνοια μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, έστω κι αν, σε καιρούς παντοδυναμίας του σοσιομιντιακού όχλου, το ευεργέτημά της αναγνωρίζεται μόνο σε συμπαθούντες και συμπαθούμενους, φέροντες το ηθικό πλεονέκτημα κατά τα μέτρα και τα σταθμά της εκάστοτε σοσιομιντιακής φατρίας. Η αποφυγή ενός βλαπτικού γεγονότος, αποφευκταίου κατά την ύστερη γνώση, το κρίμα μιας χειρονομίας που, λόγω φόβου ή συστολής, δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη της, κι εκείνα τα «αν» στα οποία ο χρόνος φόρεσε άλλο γράμμα της αλφαβήτου για κατάληξη – το χι – ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν τους κινηματογραφικούς δημιουργούς, γέμισαν άπειρα μέτρα φιλμ που, με τη σειρά τους, κατέγραψαν χιλιόμετρα συναισθηματικών διαδρομών εντός μας.

Μια ιστορία μετάνοιας είναι και το «Day of the Fight», σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεότερου διάσημου μέλους της οικογένειας Χιούστον, που για κάποιους είχε το θράσος  να επικαλεστεί ευθέως την κιουμπρικική πηγή, μα ουδεμία θρασύτητα δεν διαγνώσαμε στην κινηματογραφική εκφορά του πονήματός του. Ήρωας του άλλοτε μέγα ταλέντο της πυγμαχίας, που από τα φώτα της δημοσιότητας βρέθηκε σε εκείνα του προαυλίου της φυλακής, έπειτα αποφυλακίστηκε και αποφασίζει τη μέρα της μεγάλης του επιστροφής στο ρινγκ να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν.

Στο σπουδαίο, σχεδόν άγνωστο πια «The Set-Up» (1949) του Ρόμπερτ Γουάιζ, μία από τις μεγάλες ταινίες γύρω από την ψευδαίσθηση της ευκαιρίας στη Γη της Επαγγελίας, ο γηραιός πυγμάχος δέχεται πιέσεις να ηττηθεί στον επικείμενο αγώνα – συνεπώς υπάρχει κι ένα σασπένς που διατηρείται μέχρι να φτάσουμε στο ρινγκ. Στην σπουδαία για άλλους λόγους, αλλά συναφή «25^η Ώρα» (2002) του Σπάικ Λι, δεν έχουμε ρινγκ, έχουμε, όμως, έναν πυγμάχο της ζωής, που αναγνωρίζει τα κρίματά του και περνάει το τελευταίο του εικοσιτετράωρο ελευθερίας πριν κλειστεί για καιρό στη φυλακή – συνεπώς έχει έναν (πραγματολογικά και δραματουργικά μιλώντας) σοβαρό λόγο να κλείσει όλους τους λογαριασμούς του μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Στο σενάριο του Τζακ Χιούστον ο αγώνας δεν έχει λειτουργία επιτακτική, η επιτακτικότητα να κλείσουν οι λογαριασμοί και να αναγνωριστούν οι άγιοι πριν φθάσουμε στο ρινγκ, μόνο ως ποιητική αδεία μπορεί να εκληφθεί. Οι συναντήσεις και οι επιμέρους συζητήσεις και αντεγκλήσεις μοιάζουν λίγο «τακτοποιημένες», κάπως λιποβαρείς δραματικά  - αλλά εκεί έρχονται οι φίλοι και ικανοί καρατερίστες που επιστρατεύτηκαν για να αναπληρώσουν τη βαρύτητα, με MVP του αγώνα τον Τζο Πέσι στη σιωπηλή του σκηνή. Είναι και η αστοχία στην επιλογή του πρωταγωνιστή, του Μάικλ Πιτ, που μοιάζει κάπως παραπάνω στον Μάικλ Κίτον τώρα που μεγάλωσε. Ο οποίος Πιτ μπορεί να φέρνει στο εγχείρημα εξωκινηματογραφικές αναλογίες με τον χαρακτήρα, αλλά μόνο εξωτερικά (και εξωστρεφώς) μπορεί να αποδώσει εσωτερικές εντάσεις και συγκρούσεις. Αντιλαμβάνεται (και μεταφράζει) την αφαίρεση ως πρόσθεση, σε μερική δυσαρμονία με το ύφος της ταινίας – αλλά αυτό μπορεί να λογαριαστεί ως ατού της από μερίδα του κοινού που θα τής καταλογίσει υπέρμετρη σεμνότητα.

Η πραγματική γοητεία του «Day of the Fight», πέρα από την ενσυνείδητη γνώση της θέσης του στη σκιά των (κινηματογραφικών) γιγάντων, αλλά και της δέουσας ταπεινής του στάσης, έγκειται τελικά στην ικανοποίηση της λαχτάρας μας για ιστορίες μετάνοιας, για την οποία κάναμε λόγο στην εισαγωγή. Έστω κι αν προκύπτουν τέτοιες με το στανιό.