Το Δάκρυ του Διαβόλου

Για κάποιον λόγο που δεν έγινε αντιληπτός από τη γράφουσα, η ταινία του Γκονζάλο Οτέρο βρήκε τον δρόμο του προς την εγχώρια διανομή, δίχως να διαθέτει έστω τα απολύτως απαραίτητα υλικά για κάτι τέτοιο, σκηνοθεσία και σενάριο δηλαδή. Μπορεί ο τίτλος να ιντριγκάρει τους λάτρεις του τρόμου, αλλά πιστέψτε μας όταν λέμε ότι εδώ δεν υπάρχει ούτε τρόμος, αλλά ούτε και ταινία.

Θέλοντας να ξεσκεπάσει μια σειρά από παράνομες εξορύξεις, μια παρέα δημιουργών ντοκιμαντέρ θα μεταβούν σε ένα απομονωμένο χωριό κάπου στο Περού, εκεί όπου έχουν κανονισμένο ραντεβού με έναν ντόπιο προκειμένου να τους δείξει τα κατατόπια. Φυσικά όταν φτάνουν, αντιλαμβάνονται ότι το χωριό είναι εγκαταλελειμμένο και ο τύπος που υποτίθεται πως θα τους περίμενε άφαντος. Αποφασισμένοι να κάνουν την ταινία πάση θυσία, οι τέσσερίς τους θα αποφασίσουν να συλλέξουν μόνοι τους στοιχεία για την υπόθεση, μπαίνοντας πιο βαθιά σε μια παρακείμενη ζούγκλα. Εκεί θα μάθουν με τον χειρότερο τρόπο ότι τελικά δεν είναι μόνοι τους.

Η ταινία ακολουθεί τη λογική του found footage, με τους θεατές να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα μέσα από τις «χεράτες» κάμερες των πρωταγωνιστών. Για λόγους που κανείς δεν καταλαβαίνει και που εννοείται πως δεν βγάζουν νόημα (ούτε και εξηγούνται ποτέ), αρχίζουν να βλέπουν γύρω τους πράγματα τα οποία όμως φαίνονται μονάχα μέσα από τις κάμερες. Όταν μια εκ των τεσσάρων φίλων επιχειρήσει να εξηγήσει στους υπόλοιπους πως ίσως τους κυνηγάει το πνεύμα του Σουπάϊ, καταλαβαίνεις ότι αυτή η ταινία μάλλον δεν σου πάει.

Γενικά το κλίμα θέλει να βγάλει κάτι από την απειλητική ατμόσφαιρα του «Blair Witch Project» όμως πρόκειται για μια απόπειρα «φτωχού συγγενή», τόσο από άποψη budget, όσο και εκτέλεσης. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει τίμιες προσπάθειες στο είδος του horror ακόμα και με αρκετά περιορισμένο κεφάλαιο, σε εκείνες τις περιπτώσεις όμως υπάρχει τουλάχιστον μια μεγαλύτερη σκηνοθετική φροντίδα και μια κάποια υποθεσιακή μέριμνα. Εδώ όλες οι αποφάσεις των ηρώων είναι πέρα για πέρα φαιδρές, όπως μια από τις πιο εξωφρενικές στιγμές όπου ένας εκ της παρέας τραυματίζεται, και ο άλλος τον παρατάει μόνο του για να πάει να βρει έναν άλλον που έχει φύγει για να ζητήσει βοήθεια.

Ακόμα και οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν έχουν τίποτα το αρεστό, είναι μέσα στη γκρίνια και μοιάζουν να διαθέτουν στην καλύτερη από ένα τελευταίο, εγκεφαλικό κύτταρο ο καθένας τους. Βέβαια ο τρόπος με το οποίο είναι γραμμένοι δεν συγκρίνεται καν με την αστειότητα του CGI, το οποίο είναι τόσο απολαυστικά κακό, που κάθε φορά που εμφανίζεται κάποιο τέρας, η κάμερα πολύ βολικά γκλιτσάρει προκειμένου να σώσει κάπως την κατάσταση. Δεν τη σώζει.

Το «Δάκρυ του Διαβόλου» είναι μια ταινία που υπόσχεται πολλά από τον τίτλο της, αλλά στην πραγματικότητα το περιεχόμενό της πάσχει σε τρομακτικό βαθμό (μεταξύ μας, αυτό είναι και το πιο τρομακτικό πράγμα της ταινίας). Μια βαρετή και καθόλα προβλέψιμη εξέλιξη, β’ ερμηνείες, εφιαλτικά εφέ (με τη χειρότερη δυνατή έννοια) και ένα τέλος που θα ταίριαζε περισσότερο σε επεισόδιο της Καραδήμου – όσοι ξέρουν, ξέρουν.