Mια Μητέρα Εκδικείται

Σε ακόμα μια εγκληματική επιλογή, η δις οσκαρούχος Χίλαρι Σουόνκ χαραμίζει το ταλέντο της υποδυόμενη την Μαρίσα. Κάποτε δαιμόνια ρεπόρτερ, πλέον καταπονημένη από τις καταχρήσεις, θα βάλει τα δυνατά της για να επαναφέρει τον οργανισμό της στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, ώστε να διαλευκάνει τη δολοφονία του ενός γιου της, με τη βοήθεια του άλλου, αστυνομικού στο επάγγελμα.

Μετά το ανθυπο-Μπόνι και Κλάιντ του «Dreamland», ο Μάιλς Τζόρις-Περαφίτ επιχειρεί να στήσει ένα αστυνομικό δράμα εγκλήματος και συλλογικής ενοχής, ακολουθώντας τη μεγάλη αμερικανική παράδοση του είδους. Ο ελληνικός τίτλος είναι παραπλανητικός, ο πρωτότυπος είναι πιο κοντά στην ταινία που (μάλλον) σχεδίαζε ο δημιουργός. Έλα, όμως, που το σενάριο εστιάζει σε ένα τετριμμένο, «τηλεοπτικό» μυστήριο, το οποίο αναπτύσσεται εξαντλητικά βραδυφλεγώς, με το αμφίσημο φινάλε να έρχεται από μια άλλη ταινία, αυτή που ο Περαφίτ φανταζόταν ότι γύριζε. Βλέπεις, όταν ο θεατής αγνοεί τη λύση του μυστηρίου, έχεις ταινία μυστηρίου, όταν την γνωρίζει, αλλά την αγνοεί ο ήρωας, έχεις τραγωδία – ο Κλιντ Ίστγουντ, που το ξέρει καλά, για αυτό προσέλαβε τον Τιμ Ρόμπινς στο «Σκοτεινό Ποτάμι» και δεν ανέθεσε εκείνον τον ρόλο στον Κέβιν Μπέικον ή σον Σον Πεν.

Ο Περαφίτ ήθελε να κάνει μια τραγωδία για το μητρικό δίλημμα που ανακύπτει όποτε το τέκνο παραστρατεί και ενεργεί σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αλλά αυτή η ταινία υπάρχει μόνο στο μυαλό του και στην τελική σκηνή, η οποία έρχεται μετά από οκάδες κοινοτοπίας, τονικής αναποφασιστικότητας και μερικών ατυχών αισθητικών επιλογών. Είπαμε, όμως, την πραγματικά ατυχή επιλογή την έκανε η Σουόνκ, η οποία κλείνει δεκαετία από την τελευταία φορά που ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία της προκοπής – αναφερόμαστε στο παραγνωρισμένο, έξοχο φεμινιστικό γουέστερν «Μέχρι το Τέλος» (2014), με την υπογραφή του Τόμι Λι Τζόουνς.