Ο Σωματοφύλακας της Γυναίκας του Εκτελεστή

Πριν από πέντε χρόνια, ο «Σωματοφύλακας του Εκτελεστή» μάζεψε συνολικά γύρω στα 175 εκατομμύρια δολάρια στο box office (παγκοσμίως, δεν λες πως έσπασε τα ταμεία δηλαδή), αλλά αυτό κρίθηκε από κάποιους ικανό για να μαζευτεί ξανά η παρέα των Ράιαν Ρέινολντς, Σάμιουελ Τζάκσον, Σάλμα Χάγιεκ για ένα δεύτερο μέρος με τίτλο «Ο Σωματοφύλακας της Γυναίκας του Εκτελεστή» και διάθεση «περνάμε καλά στα γυρίσματα κι αυτό βγαίνει». Επειδή τελικά δεν «βγήκε», ελπίζουμε να μην χρειαστεί σε λίγα χρόνια να δούμε και τον «Σωματοφύλακα του Γιου της Γυναίκας του Εκτελεστή». Ίσως γελάτε, κι αυτά θα είναι τα μόνα γέλια που θα κάνετε.

Με προορισμό τη σχολή «Φονικού Όπλου» του Σέιν Μπλακ, που λοξοδρομεί όμως σε ένα ακατάπαυστο ηχητικό και οπτικό πυροβολητό (κυριολεκτικό σε σφαίρες, αλλά και μεταφορικό στο μοντάζ), το σίκουελ «Ο Σωματοφύλακας της Γυναίκας του Εκτελεστή» ξέρει πως έχει μία χαρισματική διανομή στο τρίο των πρωταγωνιστών και επαφίεται αποκλειστικά σ’ αυτό για να λειτουργήσει. Η υπερβολή όμως σε κάθε επίπεδο, σταδιακά δεν επικοινωνεί τίποτα από την ταινία στο κοινό. Είναι μία σάτιρα κατασκοπικών ταινιών ή ένα αυτοσχεδιαστικό πανηγύρι φαρσικής ατάκας; Ο σκηνοθέτης Πάτρικ Χιούζ βασίζεται στην σλάπστικ (σωματική) κωμωδία ή θέλει απλά να σοκάρει με γραφική βία γιατί είδε το πρώτο «Kingsman» και του άρεσε; Υπάρχει γνήσια μία ροπή στη μετα-αναφορικότητα ή το τεμπέλικο σενάριο είναι απλώς μία συρραφή action κλισέ; Ο Αντόνιο Μπαντέρας στον ρόλο του Έλληνα cyber-τρομοκράτη Αριστοτέλη Παπαδόπολους (δεν είναι typo) γνωρίζει πως παίζει σε κωμωδία ή θεωρεί πως κάνει κάστινγκ για επόμενο Μποντ villain;

Όποια κι αν είναι η απάντηση στα παραπάνω, έρχεται με ένα μπούκωμα τύπου «μια από τα ίδια» στα αυτιά και στα μάτια καθώς σκέφτεσαι πως προτιμάς να δεις τον Ράιαν Ρέινολντς, τον Σάμιουελ Τζάκσον, την Σάλμα Χάγιεκ να χαζολογούν σε ένα ακόμη «Deadpool», σε μία ακόμη Marvel, σε έναν ακόμη «Γάτο Σπιρουνάτο», παρά σε μία πλακατζίδικη περιπέτεια που ξεχνά να έχει… πλάκα. Η προχειρότητα του σεναρίου βασίζεται στην αποδοχή του coolness που έχουν εκ των προτέρων (και δεδομένα) οι συντελεστές θεωρώντας πως είναι αστείο, επειδή «τα λένε». Καμία περαιτέρω προσπάθεια, καμία άλλη ιδέα. Ακόμα και η σκηνή των Χάγιεκ - Μπαντέρας λειτουργεί μόνο ως μακρινός ψίθυρος του «Ντεσπεράντο» και «Κάποτε στο Μεξικό». Ανεκμετάλλευτη ευκαιρία και σπατάλη ταλέντου, αυτός ο «Σωματοφύλακας» ξέχασε να προστατεύσει επιτυχώς την ενέργεια και το χιούμορ του. Εκτός κι αν σας αρκούν τα «λιτλ σουβλάκι» και «σουίτ μπουγάτσα» που ξεστομίζει ο Κος Παπαδόπολους.