Η Πρόσκληση

Στο «Ιnvitation» της Καρίν Κουσάμα, μια ταινία τρόμου που έτυχε να έχει την ίδια ονομασία με το φιλμ της Τζέσικα Μ. Τόμσον, ένας άντρας δέχεται πρόσκληση από την πρώην του για μια συγκέντρωση στο σπίτι της. Για πολλή ώρα η απειλή μένει απροσδιόριστη και η Κουσάμα γεννά σασπένς και αυτή την ευπρόσδεκτη για τους φαν του είδους «δυσφορία» μέσα από την αμηχανία της κοινωνικής σύμβασης, της επανένωσης και των καταπιεσμένων συναισθημάτων. Στο παρόν «Invitation» η Έβι έχει χάσει μόλις τη μητέρα της, κάνει ένα τεστ DNA και ανακαλύπτει όχι μόνο ότι έχει συγγενείς στην Αγγλία, αλλά και ότι αυτοί ανήκουν στην αριστοκρατική τάξη. Δέχεται λοιπόν την πρόσκλησή τους να ταξιδέψει με όλα τα έξοδα πληρωμένα για να  παραστεί σε οικογενειακό γάμο και να γνωρίσει την οικογένεια της.

Το ολότελα ξένο περιβάλλον, οι πολιτισμικές και ταξικές διαφορές, η άγνοια των ηθών, το μαύρο χρώμα του δέρματός της σε σχέση με το λευκό των συγγενών της θα ήταν αρκετά για να γεννήσουν ένα ανάλογο κλίμα δυσφορίας, το οποίο θα δρούσε παράλληλά με την εύλογη αγωνία για τις πραγματικές προθέσεις του οικοδεσπότη της και των υπολοίπων καλεσμένων. Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν αξιοποιείται, χώρια που το μυστικό αποκαλύπτεται νωρίς μέσα στην ταινία, ώστε να υπάρξουν δυο τρομακτικά προχειροστημένες multiplexάδικες σκηνές (ας πούμε) τρόμου. Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, έχει δοθεί στο πιάτο από το τρέιλερ και το προωθητικό υλικό της ταινίας. Δεν είναι spoiler, λοιπόν, αν αναφέρουμε ότι το φιλμ αποτελεί μια ρεβιζιονιστική προσέγγιση του βαμπιρικού μύθου.   

Μετά το ξέσπασμα του #Μetoo πολλαπλασιάστηκαν οι φεμινιστικές αναθεωρήσεις κινηματογραφικών (και μη) μύθων, που αποτελούν για το σημερινό βλέμμα κατάλοιπα του πατριαρχικού παρελθόντος. Για παράδειγμα, πρόσφατα αποχαιρετίσαμε τον 007, που έδωσε τη σκυτάλη στο θηλυκό μέλλον, σε ένα φιλμ που, παρά τις όποιες διαφωνίες του καθενός, τουλάχιστον αποτελούσε έναν αγαπητικό και συγκινητικό επίλογο της ιστορίας του διάσημου πράκτορα. Είναι κωμικό να τοποθετούμε στην ίδια φιλμική κατηγορία αυτή εδώ την «Πρόσκληση» που επιχειρεί μεν κάτι αντίστοιχο για τον Κόμη Δράκουλα, μα δίχως ίχνος του ειδικού βάρους και της ρομαντικής διάστασης που κουβαλά ο μύθος του, χωρίς ιδιαίτερη σπουδή στη δραματουργία της, χωρίς τη σύνταξη μιας υπόγειας διανοητικής κατασκευής αρμόζουσας στη στοχοθεσία της, χωρίς την άρθρωση, έστω, μιας εναλλακτικής πρότασης πέρα από τον στοιχειώδη και, εντελώς κλισέ πια, ρεβανσισμό και τη θηλυκή υπο(και αντί)κατάσταση του χαρακτήρα. Κι επίσης, ακόμα και αυτά τα ελάχιστα που λογαριάζει για κατάθεση στη βαμπιρική μυθολογία, είναι ενταγμένα σε ένα απωθητικό πακέτο CGI κακοφωνίας, τεμπέλικων jump scares, τα οποία θαρρείς πως επινοήθηκαν (ή απαιτήθηκαν) στο post-production από το επιτελείο των ηχητικών μοντέρ, και μνημειωδών casting αστοχιών, με ειδική μνεία στον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον νευραλγικό ρόλο του ευρισκόμενου στο «εδώλιο του κατηγορουμένου». Τέλος, επειδή ο εν λόγω μύθος είναι ελλιπής χωρίς τον σκεπτικιστή «ανταγωνιστή» του, στο τέλος θυμόμαστε να τον αντικαταστήσουμε κι αυτόν με τη μέθοδο των… εκπτώσεων και των προσφορών – θα καταλάβετε όταν δείτε την ταινία. Τα εμφανή πρωταγωνιστικά χαρίσματα της Νάταλι Εμάνουελ άξιζαν καλύτερη μεταχείριση, κατά τα λοιπά, πρόκειται για ένα θέαμα που θα έπρεπε να είναι απολαυστικά φρικιαστικό, μα καταλήγει πέρα για πέρα φριχτό.