Η Μικρή Γοργόνα

The Little Mermaid

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2023
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρομπ Μάρσαλ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Ντέιβιντ Μαγκί, Τζον Μάσκερ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Χέιλι Μπέρι, Τζόνα Χάουερ-Κινγκ, Μελίσα ΜακΚάρθι, Χαβιέ Μπαρδέμ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ντιόν Μπίμπι
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Άλαν Μένκεν
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 135'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood Entertainment
    Η Μικρή Γοργόνα

Η ταινία που σηματοδότησε την ανάκαμψη του στούντιο Ντίσνεϊ στα '90s, επιστρέφει στον κινηματογραφικό αφρό. Μόνο που η ζωντάνια της πρωτοεμφανιζόμενης Χέιλι Μπέρι δεν αρκεί για να σώσει την «γοργόνα» από το ναυάγιο.

Από τον Πάνο Γκένα

Η «Μικρή Γοργόνα» είναι μία μεγάλη ιστορία για το στούντιο της Ντίσνεϊ. Η πρωτότυπη ταινία του 1989 σε σκηνοθεσία Τζον Μάσκερ και Ρον Κλέμεντς ήταν αυτή που «ξύπνησε» την ωραία κοιμωμένη του animation μετά από έναν καλλιτεχνικό και εμπορικό λήθαργο δεκαετίας, εκείνη που σηματοδότησε την ανανεωτική φόρμουλα της ‘90s μπροντγουεϊκής Ντίσνεϊ αναγέννησης με λάβαρο τις μουσικές του Άλαν Μένκεν και τους στίχους του θρυλικού Χάουαρντ Άσμαν (που δυστυχώς έφυγε νωρίς). Επιπλέον, η ατίθαση, επαναστατική «Γοργόνα» υπήρξε το αρχέτυπο των δυναμικών θηλυκών ηρωίδων της Ντίσνεϊ (Άριελ, Μπελ, Τζάσμιν, Νάλα, Ποκαχόντας, Μουλάν, Εσμεράλντα), που άνοιξε 30+ χρόνια πίσω έναν ενδιαφέροντα διάλογο γυναικείας εκπροσώπησης στο σινεμά, εκπαιδεύοντας τους μικρούς θεατές σε νέα πρότυπα. 

Φυσικά και η ταινία-ορόσημο δεν θα ξέφευγε ενός σύγχρονου, επικαιροποιημένου φρεσκαρίσματος, μιας μόδας που συντηρεί το στούντιο τα τελευταία χρόνια με σκοπό να επανασυστήσει τις αγαπημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων με την πρόφαση του live-action. Η μαγεία, όμως, της «Μικρής Γοργόνας» επιπλέει ξανά στον αφρό ή μήπως το ψηφιακό της κολύμπι την βυθίζει «under the sea»;

Υπεύθυνος για το «ζωντάνεμα» εδώ είναι ο Ρομπ Μάρσαλ, δεδομένα διαβασμένος τεχνίτης του μιούζικαλ που έχει παραδώσει οσκαρικά δείγματα («Σικάγο»), καλοδεχούμενες ανασυστάσεις («Η Μέρι Πόπινς Επιστρέφει»), ικανή διεύθυνση λουσάτου καστ («Εννιά»), αλλά και κοινότυπες αφηγήσεις («Οι Αναμνήσεις μιας Γκέισας») ή κενοφανείς περιπέτειες («Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά»). Στην «Μικρή Γοργόνα», η λατρεία του για την πρωτότυπη ταινία είναι έκδηλη σε όσες σκηνές προσπαθούν να παραμείνουν πιστές σε εκείνη, όμως η αστοχία του πρότζεκτ τον βαραίνει ως ανώφελη άγκυρα. Ο βυθός στην πρώτη ταινία είναι ένα πολύχρωμο, διασκεδαστικό γιορτάσι, εδώ (και αποκαλύπτεται ήδη λίγο μετά τον πρόλογο) νιώθεις πως παρακολουθείς ένα υπερμεγέθες screensaver των Windows, υψηλής ευκρίνειας μα ψηφιακά… άψυχο και περιέργως πρόχειρο. Όσα η Ντίσνεϊ είχε σκιτσάρει με ευρηματική ζωντάνια στο κινούμενο σχέδιο, εδώ υπονομεύονται στο όνομα ενός CGI οπτικού ρεαλισμού, που αφαιρεί την «μαγεία» για να υπερθεματίσει μία ανέμπνευστη «πραγματικότητα». Συγκρίνετε για παράδειγμα τις δυο «χορογραφίες» που συνοδεύει το βραβευμένο με Όσκαρ Τραγουδιού «Under the Sea». Στο ίδιο σφάλμα είχαν υποπέσει άλλωστε και οι υποδεέστερες «ζωντανές» μεταφορές της «Πεντάμορφης» και - κυρίως - του «Βασιλιά των Λιονταριών».

Υπάρχουν, όμως, και άλλες «τρύπες» που βάζουν νερά στην κινηματογραφική βάρκα. Το σκαρί της ταινίας αδυνατίζει επιπρόσθετα λόγω μεγάλης διάρκειας (135 λεπτά, ενώ η πρώτη ταινία «έκλεινε» στην κομψή διάρκεια των 83') και το σενάριο αναπτύσσει (καλοδεχούμενα στην αρχή, φορτωμένα στην πορεία) τόσο έντονα τη σχέση της Άριελ με τον Έρικ ως το στεριανό της ομόλογο, που μερικές φορές έχεις την εντύπωση πως ο νεαρός πρίγκιπας μονοπωλεί το βάρος της αφήγησης. Οι στιχουργικές αλλαγές, καθώς και η αφαίρεση του «Les Poissons», συνηγορούν σε μία ανεξήγητη προσπάθεια να αποστραγγιστεί η όποια χιουμοριστική διάθεση της αυθεντικής ταινίας και τα τρία νέα τραγούδια (ο Λιν-Μανουέλ Μιράντα των «Encanto», «Moana» στην πιο αδύναμη στιχουργική του στιγμή) δεν προκαλούν κύματα ενθουσιασμού, αλλά μπανάλ («Wild Uncharted Waters»), άχαρο («For the First Time») ή κακόφωνο («The Scuttlebutt») παφλασμό. Poor unfortunate... songs, που θα ‘λεγε και η Ούρσουλα. Και αφού αναφέρομαι στην εμβληματική villain, η Μελίσα ΜακΚάρθι στον ομώνυμο ρόλο αποτελεί ισχνό απόηχο της πληθωρικής κακιάς που το 1989 είχε την σχεδιαστική τόλμη να κολυμπά ως αναφορά στο κουήρ σύμπαν του Τζον Γουότερς ως άλλη Divine, ενώ εδώ κρύβεται στα σκοτάδια της αβύσσου ως ένα οπτικό εφέ που δεν έχει κάνει καλό render.

Υπάρχει κάτι που διασώζεται στο ναυάγιο; Ασφαλώς! Η Χέιλι Μπέρι αποδεικνύεται ιδανική Άριελ, ένα εξωτικό πρόσωπο με καθάρια, εφηβική φωνή που επικοινωνεί την ανυπάκουη λαχτάρα της μικρής γοργόνας να ονειρεύεται την εμπειρία ενός άλλου κόσμου, πέρα από την πατριαρχική σκιά. Το φιλοπερίεργο βλέμμα της, η χαρισματική κίνηση, το νεαρό της ηλικίας και η κρυστάλλινη φωνή της, συμπαρασύρουν τον θεατή στο ταξίδι της, μία πρωτοεμφανιζόμενη all star ερμηνεία που στέκεται ως σανίδα σωτηρίας για την ταινία. Επίσης, η προσεγμένη σκηνογραφία του στενού συνεργάτη του Μάρσαλ, Τζον Μίρε, συστήνει ένα ταιριαστό περιβάλλον καραϊβικής αισθητικής με ενσωματωμένα πορτογαλικά azulejos (τα χαρακτηριστικά, επιχρωματισμένα πλακάκια), που προσφέρει θεματικά μία ενδιαφέρουσα σύνδεση της ταινίας με το πνεύμα των θαλασσοπόρων, και ο πολύτιμος συνθέτης Άλαν Μένκεν επιστρέφει ξανά για να τονώσει τη βραβευμένη με Όσκαρ μουσική του με ενδιαφέρουσες, διακριτικές πινελιές στην ενορχήστρωση.

Ανέμπνευστη και επιφανειακή, αυτή η «Μικρή Γοργόνα» αδυνατεί να αρθρώσει τη δική της φωνή. Από την άλλη, «ψιλά γράμματα» θα μου πείτε, όπως η άμμος που θέλει να νιώσει στα πόδια της η μικρή Άριελ. Η επιχείρηση των live-action ριμέικ της Ντίσνεϊ είναι γεγονός πως έχει στεφθεί εδώ και χρόνια με επιτυχία στα ταμεία. Οι μικροί θεατές ενθουσιάζονται όταν βλέπουν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες να ζωντανεύουν και μαζί τους οι γονείς επιχειρούν ένα απενοχοποιημένο νοσταλγικό ταξίδι στη δική τους παιδική μνήμη. Όταν τελειώσει όμως η ταινία θα ήθελα να αναρωτηθείτε, αξίζει αυτό το ριμέικ να γίνει «part of your world»; Η απάντηση και το συμπέρασμα δικά σας.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Η Μικρή Γοργόνα
  • Η Μικρή Γοργόνα