Η Φύση του Έρωτα

Η «από πρωταγωνίστρια του Ξαβιέ Ντολάν, σκηνοθέτρια» Μόνια Τσόκρι, επιστρέφει με την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, μια ρομαντική κομεντί που μπορεί να χρησιμοποιεί πολλά από τα αναμενόμενα μοτίβα των αισθηματικών ταινιών, κατορθώνει όμως να διαφοροποιηθεί σημαντικά από τον μέσο όρο των κλισέ του είδους, τόσο σε επίπεδο σκηνοθεσίας, όσο και σε επίπεδο πρόζας.

Η Σοφία διδάσκει φιλοσοφία στο Μόντρεαλ και διάγει μια τακτοποιημένη, αν και κάπως βαρετή, μεσοαστική ζωή στο πλευρό του συζύγου της Ξαβιέ. Τα πάντα θα ανατραπούν όταν συναντήσει τον Σιλβάν, έναν γοητευτικό, μουσάτο εργάτη που προσλαμβάνεται για να κάνει τα απαραίτητα μερεμέτια στο εξοχικό του ζευγαριού. Η Σοφία δεν μπορεί να αντισταθεί στην έλξη που αισθάνεται για τον Σιλβάν, τα αισθήματα είναι αμοιβαία και από την πλευρά του και έτσι ξεκινούν μια φλογερή, παράνομη σχέση.

Η ταινία της Τσόκρι είναι πλασμένη από όλα εκείνα τα υλικά που θα την έκαναν ένα ακόμη ρομάντζο του σωρού, συνεπώς πιστώνεται στην ίδια, αλλά και στον διευθυντή φωτογραφίας της Αντρέ Τουρπάν το γεγονός πως το φιλμ ξεφεύγει από τα πλαίσια του εν λόγω σωρού, φέρνοντας κατά νου την αισθητική και την ατμόσφαιρα των νοσταλγικών rom-com των δεκαετιών του ’80 και του ’90.

Σεναριακά ακολουθείται εδώ μια παγιωμένη, αφηγηματική πορεία – παντρεμένη από εύπορη οικογένεια ερωτεύεται λαϊκό παιδί του μόχθου – όμως οι φροντισμένοι διάλογοι και η σκηνοθεσία κάνουν όλη τη διαφορά. Υπάρχει ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για τον τρόπο που χειρίζεται ο κάθε εμπλεκόμενος την κατάσταση, αλλά και ένας αβίαστος ρεαλισμός στις αντιδράσεις του κάθε ήρωα. Οι διάλογοι είναι αυθεντικοί και οι συζητήσεις πηγαία αυθόρμητες, καταστάσεις για τις οποίες όλοι μας θα μπορούσαμε, εν δυνάμει, να συζητήσουμε χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς ή δακρύβρεχτες αποκαλύψεις, κάτι από μόνο του σπάνιο για μια σύγχρονη κομεντί.

Όσο νατουραλιστική είναι η πρόζα, τόσο στυλιζαρισμένη είναι η σκηνοθεσία. Οι ήρωες κινηματογραφούνται πίσω από καθρέφτες αυτοκινήτων, μπροστά από παράθυρα, μέσα στο σκοτάδι ή με τα είδωλά τους διαθλασμένα πάνω σε τζάμια, δημιουργώντας μια μη αναμενόμενη αντίθεση που μπορεί στην αρχή να ξαφνιάζει ή ακόμα και να αποπροσανατολίζει (όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με τα διαρκή zooms στα πρόσωπα των ηρώων), προοδευτικά όμως λειτουργεί αποτελεσματικά σε επίπεδο κινηματογραφίας, προσδίδοντας στο φιλμ μια άλλη χροιά, που ενισχύει αντί να υποβαθμίζει την πλοκή.

Η Μαγκάλι Λεπέν-Μπλοντό στον ρόλο της Σοφία διαθέτει ένα εξαιρετικά εκφραστικό πρόσωπο που μιλάει ακόμα και όταν δεν λέει τίποτα, σε συνδυασμό δε με την πληθωρική παρουσία του Πιέρ-Ιβ Καρντινάλ (επίσης πρωταγωνιστή του Ξαβιέ Ντολάν στο «Ο Τομ στη Φάρμα») και την αυταπόδεικτη χημεία τους ακόμη και στις πιο σέξι στιγμές της ταινίας (έχει πολλές τέτοιες), αποτελεί ένα ακόμη κερδισμένο στοίχημα για την Τσόκρι που φτιάχνει εδώ ένα (συν)αισθηματικό σύμπαν για τις σχέσεις που έχουν κάνει τον κύκλο τους, τον έρωτα που γίνεται αγάπη, τις ατομικές προσδοκίες, τον φόβο της αλλαγής, τη μοναξιά, το πάθος και τελικά την ίδια τη φύση του έρωτα.