Η Καλόγρια ΙΙ

Aν δεχτούμε την όψιμη διευκρίνιση της παραγωγής, ότι η «Κατάρα της Γιορόνα» δεν ανήκει στο διευρυμένο σύμπαν του «Conjuring» κι ας συμμετέχει σ’αυτή ο χαρακτήρας του ιερέα από την «Άναμπελ», τότε η «Καλόγρια» μάλλον κερδίζει με άνεση τον τίτλο της χειρότερης ταινίας του franchise.  Με αφετηρία μια υποτυπώδη ιστορία μάχης του Καλού απέναντι στο Κακό, oι δημιουργοί είχαν υφάνει μια διάτρητη πλοκή, γεμάτη ασάφειες και αυτοαναιρέσεις, ενώ παράλληλα φλέρταραν με τον χριστιανικό φονταμενταλισμό, υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι η επέλαση του Κακού, που επανήλθε με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε αποτραπεί για αιώνες χάρη ...στις Σταυροφορίες.

Για ατμόσφαιρα ούτε λόγος κι ας είχε στη διάθεσή του ο Κόριν Χάρντι ένα score του Κορζενιόφσκι καμωμένο από πολυφωνικές ψαλμωδίες, λαρυγγισμούς και τις παραδοσιακές στριγκλιές εγχόρδων, το οποίο αν βάλεις να ακούσεις το βράδυ, σπεύδεις να ανάψεις τα φώτα. Παρόλα αυτά, η ταινία στάθηκε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και έτσι μια συνέχεια του spin-off μάλλον ήταν δεδομένη. Στα καλά νέα, ο Μάικλ Τσάβες, υπεύθυνος και για το αίσχος της «Γιορόνα», εδώ δεν καταχράται το εύρημα των jump scares, όπως ο προκάτοχός του, έχει και την εξαιρετική σκηνή με τα περιοδικά, την οποία δυστυχώς έχουν χαλάσει τα τρέιλερ, αλλά εκτιμάται πολύ τόσο για τη σύλληψη, όσο και για τη δουλειά που έριξε το τμήμα της σκηνογραφίας – ας μην γράψουμε περισσότερα, για εκείνους τους λίγους που θα επισκεφτούν μια αίθουσα, δίχως να έχουν μελετήσει το προωθητικό υλικό.

Φυσικά, ο συντηρητισμός και η θρησκοληψία παραμένουν δομικά στοιχεία της ταινίας, αν όχι του franchise. Στην εισαγωγή ένα παπαδοπαίδι τολμά (!) να αντιμιλήσει στον ιερέα κι αυτό συνιστά την πράξη που προαναγγέλει (ή μήπως προσκαλεί;) το Κακό στην εκκλησία, η παρουσία και η μοχθηρία του οποίου πιστοποιείται επειδή επιτίθεται σε σύμβολα της χριστιανικής πίστης – σπάει το δοχείο με την Θεία Κοινωνία και εξατμίζει τον αγιασμό- πριν εξαπολύσει την δολοφονική μανία του στο εκπρόσωπό της. Διάολε, ακόμα και στην προαναφερθείσα σκηνή, που ξεχωρίσαμε, το Κακό εισέρχεται στον κόσμο μας μέσα από τις σελίδες των «μοντέρνων» περιοδικών που φέρνουν νέα, «εκφυλισμένα» ήθη. Για να απολαύσουν αυτές τις ταινίες, ο μη χριστιανός, ο άθεος, ο αγνωστικιστής και ο σκεπτικιστής θεατής οφείλουν να αποδεχτούν (ή να παραβλέψουν) το συγκεκριμένο πλαίσιο.

Αν και, ομολογουμένως, καλύτερο από όσο περιμέναμε, μην περιμένετε και πολλά από το έργο. Κεντρικό θέμα δεν έχει, δεν μιλάει για κάτι και, παρά την φαινομενική αυτονομία του, πρόκειται για ένα μεταβατικό επεισόδιο, προπαρασκευαστικό του «Conjuring 4» - θα δείτε κι έναν γνώριμο διάδρομο να εμφανίζεται σε μια σκηνή. Στο τελευταίο, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα δούμε την κορύφωση όλων των επιμέρους επεισοδίων – απορείς που οι παραγωγοί δεν έχουν ονομάσει την ταινία «Conjuring: Endgame». Αν προσέξετε, ακόμα κι ο τρόπος που χρησιμοποιείται η μουσική του Μάρκο Μπλετράμι, στοιβαγμένη σε όλη την διάρκεια της ταινίας διακριτικά στο background, ανάμεσα στην μπάντα των διαλόγων και σε εκείνη των ηχητικών εφέ, παραπέμπει στο σινεμά της Marvel.

Ως προς αυτό το σκέλος, να αναφέρουμε και ότι η ταινία διευρύνει τη μυθολογία του επονομαζόμενου Conjuring Universe με μια αποκάλυψη για το παρελθόν της ηρωίδας - αν έπρεπε να μαντέψουμε, φανταζόμαστε ότι η παρουσία των δύο αδερφών Φαρμίγκα σε κεντρικούς ρόλους δεν θα μείνει αναξιοποίητη.  Αυτό, φυσικά, μικρή σημασία έχει για όσους απλά θέλουν να πάνε σινεμά και να πάρουν δυο τρομάρες. Η «Καλόγρια 2» τις έχει μεν, αλλά δεν την λες ακριβώς και «μια χαρά», ώστε να πληρωθεί η γνώριμη λαϊκή ρήση.