Πάρτι Χωρισμού

Ισπανική ερωτική κομεντί που επιθυμεί να είναι πιο σκεπτόμενη από τον μέσο όρο, γι’ αυτό και τα κάνει όλα...ανάποδα, σεναριακά ορμώμενη από την ιδέα πως όταν δυο άνθρωποι συμφωνούν μεταξύ τους και χωρίζουν κοινή συναινέσει, αυτό αποτελεί από μόνο του ευκαιρία για πάρτι σαν ένα καλό κατευόδιο για τις νέες, ξεχωριστές τους ζωές.

Ο Άλεξ και η Άλε είναι τόσο ταιριαστοί ο ένας για τον άλλον που μοιάζουν ακόμα και στα ονόματά τους. Οι οικογένειές τους και οι φίλοι τους θεωρούν το ιδανικό ζευγάρι που δεν πρόκειται να χωρίσει ποτέ, μέχρι τη στιγμή που τελικά ανακοινώνουν τον χωρισμό τους, αφήνοντας τους πάντες εμβρόντητους με την απόφασή τους. Σε μια απόπειρα να γίνει πιο ομαλή η μετάβαση στην εργένικη ζωή και για τους δυο τους, θα οργανώσουν ένα πάρτι χωρισμού, αφού σύμφωνα με τις διδαχές του πατέρα της Άλε, οι γιορτές δεν πρέπει να γίνονται στην ένωση ενός ζευγαριού, αλλά όταν οι δρόμοι τους χωρίζουν. Κατά την προετοιμασία της αντισυμβατικής αυτής βραδιάς, ο Άλεξ και η Άλε θα ξαναθυμηθούν όλα αυτά που τους ενώνουν, αλλά και όλα εκείνα που τους χωρίζουν.

Ο Χονάς Τρουέμπα σκηνοθετεί εδώ ένα φιλμ που κουβαλάει κάτι από την πρώιμη, σχεσιακή φιλμογραφία του Γούντι Άλεν, σε συνδυασμό με τον υπαρξιακό «τρόμο» της συντροφικότητας (και του γάμου) στις ταινίες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, επιχειρώντας ένα πάντρεμα των δυο που άλλοτε μοιάζει επιτυχημένο, άλλοτε όχι και τόσο, κυρίως εξαιτίας της εμμονικής διαχείρισης του ονόματος του Σουηδού δημιουργού, που μοιάζει σαν τσαχπινιά, από μεριάς των σεναριογράφων, ώστε να καταστήσουν την ταινία μια «σοβαρή», ψυχολογική ματιά πάνω στις σύγχρονες, ανθρώπινες σχέσεις.

Η ταινία αγγίζει τις δυο ώρες και κατά τη διάρκειά της βλέπουμε το ζευγάρι να επιδίδεται ξανά και ξανά στο ίδιο πράγμα, να ενημερώνει δηλαδή φίλους και γνωστούς για τον επικείμενο χωρισμό τους και το πάρτι. Εδώ μπαίνει και μια ακόμη μικρή εξυπνάδα από τη μεριά της πλοκής. Στην ταινία η Άλε είναι σκηνοθέτης και την βλέπουμε να μοντάρει την τελευταία της ταινία. Η ταινία που μοντάρει, είναι η ταινία που παρακολουθούμε εμείς ως θεατές. Πρόκειται για μιας μορφής εγκιβωτισμένη αφήγηση που δεν προσθέτει τίποτα στην ιστορία, πέρα από την πασιφανή απόπειρα σύνδεσης της πραγματικής ζωής με τον κινηματογράφο, που θα διέθετε μια κάποια γνώριμη γοητεία, αν δεν έμοιαζε με καλλιτεχνικό εξαναγκασμό χάριν σοβαροφανούς σεναριακής και σκηνοθετικής άποψης.

Ο Τρουέμπα και οι συν-σεναριογράφοι του θέλουν να πουν μια σύγχρονη ιστορία για τις διαπροσωπικές σχέσεις του σήμερα, όμως η αφήγηση πλατειάζει διαρκώς και το πρωταγωνιστικό δίδυμο, οριακά, γίνεται αφόρητο ανά στιγμές, στην προσπάθειά του να διερευνήσει ακόμα και την ύστατη στιγμή, μια σχέση που τελειώνει. Πρόκειται ουσιαστικά για μια αφήγηση που ανακυκλώνει διαρκώς το ίδιο μοτίβο περί χωρισμού και ενώ διαθέτει ενδιαφέρον ως προς το σκηνοθετικό της στήσιμο, εντούτοις μοιάζει σαν να έχει ξεμείνει νωρίς από ιδέες ως προς το πως να καταστήσει τούτο το - πρώην - love story σημαντικό για οποιονδήποτε άλλο πέρα από τους δυο εμπλεκόμενους.

Το «Πάρτι Χωρισμού» είναι ένα ρομάντζο που θέλει να κάνει τη διαφορά στο είδος που υπηρετεί. Αν η σεναριακή ματιά ήταν πιο συγκροτημένη και η διάρκεια μικρότερη, τότε ίσως και να την έκανε.