Ο Ροζ Πάνθηρας

The Pink Panther

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1963
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπλέικ Έντουαρντς
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μόρις Ρίτσλιν, Μπλέικ Έντουαρντς
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πίτερ Σέλερς, Ντέιβιντ Νίβεν, Καπουσίν, Κλαούντια Καρντινάλε, Ρόμπερτ Βάγκνερ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Φίλιπ Λάθροπ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Χένρι Μάντσίνι
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 115'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Summer Classics
    Ο Ροζ Πάνθηρας

Η πρεμιέρα του Πίτερ Σέλερς – Επιθεωρητή Κλουζώ στο σινεμά μας, μια από τις πιο ευχάριστες ταινίες όλων των εποχών, ένας χολιγουντιανός θρίαμβος αποδραστικής ψυχαγωγίας.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Αλλάζουν οι ταινίες; Γερνούν; Καλυτερεύουν ή χειροτερεύουν στο πέρασμα του χρόνου;

Όχι-όχι το κείμενο δεν θα είναι ένας φιλοσοφικός ρεμβασμός, ειδικά ένα τέτοιο έργο, στην ψυχή του τόσο ευχάριστο, αρνείται να νομιμοποιήσει τέτοιες διαθέσεις. Όχι γιατί τα ερωτήματα δεν είναι σημαντικά (είναι, πολύ), αλλά γιατί η ζωή μπορεί να είναι τόσο διασκεδαστική, τόσο αίσια, αν βοηθήσεις κι εσύ με το μυαλό σου φυσικά, που καθιστά το ερώτημα σχεδόν άτοπο. Οι ταινίες (όπως κάθε μορφή τέχνης) δεν γερνούν. Χρειάζεται όμως να μεταμορφώνεσαι – να παιδεύεσαι δηλαδή και λίγο – κάθε φορά που τις βλέπεις, για να καταλαβαίνεις από πού έρχονται, ποιο το περιβάλλον και οι προθέσεις τους. Και ο «Ροζ Πάνθηρ» έρχεται από μια συνολικά πολύ τεταμένη εποχή, την οποία οι δημιουργοί του ήθελαν να εξουδετερώσουν με ένα χτύπημα υπενθύμισης ότι η ζωή είναι «και κάτι ακόμα». Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει την ταινία του Μπλέικ Έντουαρντς, 57 χρόνια μετά, ένα έργο ωφέλιμο στην κινηματογραφική διανομή.

Ένα πανηγύρι οργανωμένης καλοπέρασης, χτισμένο μεθοδικά πάνω σε οπτικά αστεία και διάχυτο joie de vivre.

Η ταινία λοιπόν που εγκαινίασε το franchise της United Artists και του Επιθεωρητή Κλουζώ (η UA κατείχε 5 από τις 10 θέσεις της εμπορικότητας εκείνης της χρονιάς), είναι ξεχωριστή στην σειρά των έξι ταινιών– εκ των οποίων η τελευταία (1982) είναι μετά τον θάνατο του Πίτερ Σέλερς. (Για την ιστορία υπάρχουν ενδιάμεσες και μεταγενέστερες ταινίες, εδώ αναφέρονται οι ταινίες της συνεργασίας Έντουαρντς-Σέλερς). Είναι μια ταινία ensemble, ο Κλουζώ έχει κύριο ρόλο αλλά με ισοδύναμους παρτενέρ, και παρότι έχει την φυσική σχέση του Μπλέικ Έντουαρντς με τα concept gags, η έμφαση είναι περισσότερο στην ατμόσφαιρα και την ευεξία, παρά το ακέραια κωμικό. (Αν θέλετε τέτοιο υπάρχει το «Shot in the Dark», ακόμα πιο μεγάλη εμπορική επιτυχία  - και ατόφιο πεντάστερο για το εκκλησίασμα των κριτικών).

Υπάρχουν τέσσερα στοιχεία-κλειδιά για την ευφορία αυτή: Ο ευρωπαϊκός κοσμοπολίτικος αέρας (Ρώμη, Παρίσι, Κορτίνα), η συνολικά οργασμική καλλιτεχνική διεύθυνση των σκηνικών, των ρούχων (Ιβ-Σεν Λοράν τις δύο κυρίες, πρώτη του χολιγουντιανή ταινία) και της φωτογραφίας, το ετερόκλητο εκθαμβωτικό καστ και φυσικά η μουσική του Χένρι Μαντσίνι με την μοτσάρτειων διαστάσεων αινιγματικότητα του πώς του ήρθε αυτό το θέμα και πώς το ενορχήστρωσε τόσο τέλεια. Αλλά οκ, Χένρι Μαντσίνι, δίπλα του το 95% των συνθετών του 20ού αιώνα (όχι μόνο στο σινεμά) κάνει άλλη δουλειά.

Ο Ντέιβιντ Νίβεν έχει το διαγαλαξιακό coolness, Καπισίν και Κλαούντια Καρντινάλε είναι δύο από τις ωραιότερες γυναίκες που πέρασαν ποτέ μπροστά από το βιζέρ, ο Πίτερ Σέλερς στο απόγειό του να χτίζει επιμελώς μια περσόνα (δυστυχώς και να καταπίνει διαιτικά χάπια που μάλλον συνδέονται με τον πρόωρο χαμό του – άσχημο πράγμα ο ναρκισσισμός, ήθελε να κοντράρει την ωραιότητα του Ρόμπερτ Βάγκνερ), πάνω απ’ όλα όμως εδώ είναι μια (ακόμα) νίκη του Μπλέικ Έντουαρντς: Δανείζεται λίγη τζειμσμποντική αίγλη, σε μεγάλες πιένες τότε («Χρυσοδάκτυλος» την ίδια χρονιά), παίρνει ότι χρειάζεται από τον Χίτσκοκ («Κυνήγι του Κλέφτη» και ολίγος «Πολεμικός Ανταποκριτής») κι από εκεί κι έπειτα ξεκινά ένα πανηγύρι οργανωμένης καλοπέρασης χτισμένο μεθοδικά πάνω σε οπτικά αστεία και διάχυτο joie de vivre.

To οποίο βέβαια, δεκτό, δεν κάνει για όλους, υπάρχουν κι εκείνοι που θα βρουν ένα πλήθος λόγων να το θεωρήσουν «τυπικό προπαγανδιστικό χολιγουντιανό συνονθύλευμα» (κάποιος θα το έχει γράψει αυτό, δεν μπορεί). Κρίμα από μια πλευρά, αλλά μεταξύ μας, στο παράμ, παράμ, παράμ, παράμ, παράμ, παραραράααμ, παραραραράαααμ, ο υπογράφων το έχει λησμονήσει.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Ο Ροζ Πάνθηρας
  • Ο Ροζ Πάνθηρας