Το Διπλανό Δωμάτιο

Δυο παλιές φίλες σμίγουν ξανά έπειτα από χρόνια και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η μία είναι πετυχημένη συγγραφέας (Τζούλιαν Μουρ), η άλλη μια δημοσιογράφος και πρώην πολεμική ανταποκρίτρια (Τίλντα Σουίντον) που πλέον δίνει καθημερινά τη μεγαλύτερή της μάχη. Πάσχει από ανίατη ασθένεια σε προχωρημένο στάδιο και με κάθε νέα μέρα που περνάει, σκέφτεται ολοένα και περισσότερο πόσο θα προτιμούσε να βάλει μόνη τέλος στη ζωή της, προτού υποκύψει αμετάκλητα στην αρρώστια. Στην απόφασή της αυτή, όμως, χρειάζεται στήριξη και βοήθεια. Και κάπως έτσι, υπό τη σκιά ενός αναπόφευκτου τέλους, οι δυο γυναίκες συνάπτουν μια μυστική συμφωνία που όσο ζοφερή φαντάζει, άλλο τόσο καθαρτήρια αποδεικνύεται.

Αρκετές δεκαετίες μετά το ξεκίνημά του, ο Αλμοδόβαρ εξακολουθεί να πλέκει το εγκώμιο της γυναικείας φύσης ως μιας μυστηριακής και ασταμάτητης δύναμης, γεμάτης θάρρος και ενσυναίσθηση απέναντι στις όποιες δοκιμασίες και αντιξοότητες. Στην καινούργια του ταινία, διασκευάζοντας το βιβλίο «What are you Going Through» της Αμερικανής συγγραφέα Σίγκριντ Νούνεζ, ο σκηνοθέτης τοποθετεί ουσιαστικά δυο γυναίκες σε ένα σπίτι και τις αφουγκράζεται καθώς ανατρέχουν στο παρελθόν τους, ξεθάβουν μυστικά που η μία δεν πρόλαβε να πει στην άλλη, αγωνιούν απέναντι στον ελάχιστο χρόνο που απομένει και το κυριότερο βρίσκουν κουράγιο να αντιμετωπίσουν το μεγαλύτερο ανθρώπινο φόβο, που δεν είναι άλλος από τον θάνατο. Η ταινία γίνεται ένας ύμνος στη φιλία, ένα ισχυρό επιχείρημα για το δικαίωμα καθενός να ορίζει το πεπρωμένο του και μια δήλωση πίστης στη συντροφικότητα ως στήριγμα και ελπίδα σε ένα κόσμο που δείχνει να τη χάνει ολοένα και πιο πολύ. 

Ένας ύμνος στη φιλία, ένα ισχυρό επιχείρημα για το δικαίωμα καθενός να ορίζει το πεπρωμένο του και μια δήλωση πίστης στη συντροφικότητα ως ελπίδα σε ένα κόσμο που δείχνει να τη χάνει ολοένα και πιο πολύ

Αυτή η τελευταία παράμετρος, ετούτος ο πλησίον της απελπισίας πεσιμισμός, αποτελεί και το πιο αδύναμο σημείο της ταινίας, γιατί μοιάζει περισσότερο με ρητορεία και με υπαρξιακό άγχος του σκηνοθέτη. Αλήθεια είναι, επίσης, πως το «Διπλανό Δωμάτιο» πάσχει ενίοτε από διαλόγους οι οποίοι μοιάζουν να μην επεξεργάστηκαν επαρκώς κατά τη μεταφορά τους από τη λογοτεχνία στον κινηματογράφο. Ίσως η μετάβαση του Αλμοδόβαρ στο αγγλόφωνο σινεμά να τον βρίσκει με λιγότερη αυτοπεποίθηση απ' ότι αν η ταινία μιλούσε τη μητρική του γλώσσα. ίσως, πάλι, το σινεμά του να απείχε πάντα οικειοθελώς από κάθε νατουραλισμό.

Όλα ωστόσο υποχωρούν μπροστά στην ομορφιά και το προνόμιο του να βλέπεις αυτές τις δύο γυναίκες να συνομιλούν, να ανταλλάσσουν βλέμματα γεμάτα κατανόηση και τρυφερότητα, να ορίζουν την ανιδιοτελή αγάπη και να δημιουργούν μια ιερή συμμαχία, που να υπερβαίνει συγκινητικά τη ζωή και το θάνατο. Περισσότερο μια ταινία κλειστών χώρων, μετρημένη αισθητικά και σκηνοθετικά σε σχέση με προηγούμενα φιλμ του Αλμοδόβαρ, συγκρατημένη συναισθηματικά με τον πιο σωστό και λιγότερο χειριστικό τρόπο για το κοινό, το «Διπλανό Δωμάτιο» καταφέρνει παρ' όλα αυτά και συγκινεί. Πότε στη σκηνή που οι δυο φίλες ανατρέχουν στο μαγευτικό κείμενο του Τζέιμς Τζόις από το φινάλε του ωραιότερου διηγήματός του («The Dead»), πότε όταν κοιτάζουν έξω από το παράθυρο ένα ροζ χιόνι να πέφτει ξαφνικά πάνω από τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και πότε απλά αντικρίζοντας όλο κατανόηση η μία την άλλη. Σαν να πρόκειται για την τελευταία φορά.