Ο Άτρωτος

Σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου απολυταρχικό καθεστώς κυβερνά την Αμερική και οι ταξικές ανισότητες έχουν οξυνθεί, ο Μπεν Ρίτσαρντς (Γκλεν Πάουελ), σύζυγος και πατέρας, έχει μόλις απολυθεί από τη δουλειά του και δυσκολεύεται να προμηθευτεί τα απαραίτητα ώστε να φροντίσει το άρρωστο παιδί του. Για να βρει λεφτά, δέχεται την πρόταση του τηλεοπτικού παραγωγού Νταν Κίλιαν (Τζος Μπρόλιν) να συμμετάσχει σε ένα τηλεπαιχνίδι με τίτλο «Ο Άτρωτος». Στο παιχνίδι, οι διαγωνιζόμενοι πρέπει να επιβιώσουν για τριάντα ημέρες ενώ επαγγελματίες δολοφόνοι τους κυνηγούν, με αντάλλαγμα τεράστια οικονομική αμοιβή, ενώ το θέαμα μεταδίδεται τηλεοπτικά σε όλο το έθνος. Πολύ σύντομα, ο Μπεν θα αντιληφθεί ότι δεν γνωρίζει τα πάντα για το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Στίβεν Κινγκ, ήδη καταξιωμένος και διάσημος συγγραφέας, πέρασε μια υπαρξιακή κρίση, διερωτώμενος αν ο κόσμος αγόραζε τα βιβλία του επειδή πραγματικά ήταν καλά, ή αν απλώς και μόνο το όνομά του τα καθιστούσε best-sellers. Για να λάβει απάντηση, δοκίμασε να γράψει μερικά μυθιστορήματα υπό το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν – κάτι που, πάντως, δεν πρέπει να τον καθησύχασε και πολύ, αφού ύστερα από την αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του Μπάκμαν οι πωλήσεις των εν λόγω βιβλίων εκτοξεύτηκαν. Ένα από τα μυθιστορήματα που υπέγραψε ο Κινγκ υπό το ψευδώνυμο αυτό ήταν το «The Running Man», το οποίο μετέφερε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1987 ο Πολ Μάικλ Γκλέιζερ σε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον σούπερ σταρ, τότε, Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, που σήμερα έχει αποκτήσει cult status.

Ο αγαπητός μας Έντγκαρ Ράιτ, ο άνθρωπος πίσω από την τριλογία «Κορνέτο», το «Baby Driver» (2017) και το «Last Night in Soho» (2021), καταπιάνεται, στη νέα του ταινία, εκ νέου με το βιβλίο, γυρίζοντας μια νέα διασκευή του παρά ένα remake της ταινίας του Γκλέιζερ. Ο καθαρά αποδραστικός, ψυχαγωγικός τόνος του προηγούμενου κινηματογραφικού έργου εδώ δίνει τη θέση του σε μια μουντή δυστοπία που θυμίζει «Blade Runner» και «Dark City» - χωρίς περαιτέρω σύγκριση, πάντως, ανάμεσα στις ταινίες. Το χιούμορ δε λείπει, λειτουργεί όμως συμπληρωματικά στο κοινωνικό σχόλιο και στη δράση.

Το φρέσκο «The Running Man» θίγει μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα και, δυστυχώς, επίκαιρα θέματα: η νέα άνοδος του ολοκληρωτισμού, οι ολοένα διογκούμενες κοινωνικές ανισότητες, η έμφυτη τάση του ανθρώπου προς τη βία, η απεχθής συνήθεια των μέσων ενημέρωσης να υποθάλπουν την τάση αυτή προσφέροντας στο αδηφάγο κοινό άρτο και βίαια θεάματα, η αδυναμία του ατόμου να επαναστατήσει και να νικήσει το σύστημα, αφού το τελευταίο έχει φτιαχτεί έτσι, ώστε να απορροφά και να αφομοιώνει κάθε επανάσταση. Εδώ το φινάλε είναι κάπως συζητήσιμο, ως προς το ρεαλισμό και την ιδεολογία του, όμως αυτό είναι δουλειά ενός άλλου κειμένου, γραμμένου αφού θα έχει δει περισσότερος κόσμος την ταινία.

Η δράση είναι επίσης καλογυρισμένη, διεκπεραιωμένη με την επιδεξιότητα ενός ταλαντούχου επαγγελματία, αυτό, όμως, δεν είναι ό,τι περιμένουμε από τον Έντγκαρ Ράιτ. Αν κάτι λείπει από την ταινία, αυτό είναι μία ή δύο (τουλάχιστον) σεκάνς δράσης που θα μας κάνουν να πανηγυρίζουμε στο κάθισμά μας, που θα μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό και θα μας προκαλέσουν μια αίσθηση δέους, όπως έχει καταφέρει πολλές φορές στο παρελθόν ο Άγγλος σκηνοθέτης. Στο «The Running Man», αν και δεν μπορούμε να ψέξουμε για κάτι τη δράση της ταινίας, ταυτόχρονα δεν βρίσκουμε κάτι που να μας ενθουσιάζει. Το φιλμ που παρακολουθήσαμε θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία που έχει κάνει στη ζωή του ο Ντέιβιντ Λιτς του «Atomic Blonde» (2017), αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό για τον Έντγκαρ Ράιτ.

Ευτυχώς, ο Γκλεν Πάουελ αποδεικνύει πως έχει star quality και σηκώνει επάξια την ταινία. Ο Τζος Μπρόλιν είναι ένας θαυμάσιος «κακός», παίζοντας με απολαυστικό τρόπο τον γλοιώδη κεφαλαιοκράτη παραγωγό. Εξίσου διασκεδαστική είναι και η ερμηνεία του Κόλμαν Ντομίνγκο, ο οποίος υποδύεται τον παρουσιαστική της τηλεοπτικής εκπομπής «Ο Άτρωτος», με τρόπο που θα προκαλέσει με βεβαιότητα στο κοινό ξεσπάσματα γέλιου.

Το ολοκαίνουργιο «The Running Man» είναι μια καλή ταινία δράσης, που θα αφήσει ικανοποιημένους τους λάτρεις του είδους και θα ανταμείψει όσους αποφασίσουν να τη δουν στη σκοτεινή αίθουσα, χάρη στην προσεγμένη αισθητική της. Είναι μια ταινία ολοκληρωμένη και τυπικά σωστή σε όλα της, από την οποία, ωστόσο, λείπει το στοιχείο εκείνο που θα την έκανε να «απογειωθεί» και να μετατραπεί σε μια από τις καλύτερες του είδους. Και πάλι, είναι προτιμότερη από τη μέση ταινία δράσης που βλέπουμε σωρηδόν στις πλατφόρμες τα τελευταία χρόνια.