The Smashing Machine: H Kαρδιά ενός Μαχητή

Ο Μαρκ Κερ (Ντουέιν Τζόνσον) βρίσκεται σε μια δύσκολη φάση της ζωής και της καριέρας του. Έχει μόλις υποστεί βαριά ήττα από έναν ανώτερο αντίπαλο και η σχέση του με την σύντροφό του (Έμιλι Μπλαντ) καταρρέει, καθώς εκείνος κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του προσπαθώντας να ξεπεράσει την ταπείνωση. Όταν καταφέρνει να σταθεί ξανά στα πόδια του, θα αποφασίσει πως ήρθε ο καιρός να διεκδικήσει τη ρεβάνς και την επιστροφή στους τίτλους. Υπάρχουν, όμως, δεύτερες πράξεις στις αμερικανικές ζωές;

Έχοντας διαγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία στο σύγχρονο αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά, οι αδελφοί Σαφντί έφτασαν στο απόγειο της τέχνης τους με τις ταινίες «Good Time» (2017) και «Uncut Gems» (2019), δύο από τα καλύτερα αμερικανικά φιλμ της περασμένης δεκαετίας. Έξι χρόνια μετά την τελευταία τους κοινή μεγάλου μήκους απόπειρα, οι Σαφντί χωρίζουν τους καλλιτεχνικούς δρόμους τους και παραδίδουν από μια σόλο ταινία ο καθένας. Του Τζος Σαφντί το «Marty Supreme» με τον Τιμοτέ Σαλαμέ θα το δούμε στη χώρα μας τον Ιανουάριο, ενώ το «The Smashing Machine» του Μπένι έχει ξεκινήσει ευοίωνα την πορεία του, αφού κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας και ήδη θεωρείται φαβορί για υποψηφιότητα στην κατηγορία του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το φιλμ του Μπένι Σαφντί βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός αθλητή που δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει απόλυτα τον επαγγελματικό του στόχο, θεωρείται όμως πρωτοπόρος στο άθλημά του. Κι αυτό είναι η μεγάλη πρωτοτυπία της ταινίας, και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της: σε αντίθεση με τα περισσότερα αθλητικά δράματα, που αφηγούνται ιστορίες ανόδου και πτώσης πρωταθλητών, το φιλμ του Σαφντί εστιάζει σε έναν αιώνιο δεύτερο. Στην Ελλάδα, όπου συνηθίζουμε να λέμε πως «δε μετράει η νίκη, αλλά η συμμετοχή», αυτό ίσως να μην ακούγεται συναρπαστικό, όμως στην Αμερική, όπου επικρατεί η νοοτροπία «ο δεύτερος είναι loser», η ταινία ίσως να φαντάζει ακόμη κι επαναστατική, αφού κάθε άλλο παρά ως loser απεικονίζει τον ήρωά της.

Στις άλλες αρετές του έργου έχουμε, βεβαίως, τους πρωταγωνιστές του. Ο Ντουέιν Τζόνσον αποδεικνύει πως, αν πιστέψει σε ένα ρόλο κι αν έχει στα χέρια του καλό σενάριο κι έναν ικανό σκηνοθέτη να τον καθοδηγήσει, μπορεί να δώσει μια πραγματικά δυνατή, σύνθετη ερμηνεία. Η Έμιλι Μπλαντ, έτσι κι αλλιώς μια από τις μεγάλες ηθοποιούς της γενιάς της, είναι για άλλη μια φορά υποδειγματική στον τρόπο που συλλαμβάνει την ουσία του χαρακτήρα της και ισορροπεί ανάμεσα στη γλυκύτητα της συντρόφου και στην τραγικότητα μιας γυναίκας που φοβάται ότι θα χάσει ό,τι αγαπά χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό.

Το «The Smashing Machine» δεν έχει την ενέργεια και το ακατάπαυστα συναρπαστικό τέμπο των «Good Time» και «Uncut Gems», όμως είναι μια ταινία που έχει κάτι καινούργιο να δώσει στο είδος της, είναι καλοφτιαγμένη, φανερώνει την αγάπη του δημιουργού της για τα αθλητικά δράματα αλλά και τα ντοκιμαντέρ και, κυρίως, αποκαλύπτει το ερμηνευτικό ταλέντο ενός ηθοποιού που οι περισσότεροι δεν είχαμε πάρει ποτέ στα σοβαρά. Φυσικά, για να αντέχεις τόσα χρόνια στον κόσμο του Χόλιγουντ κάτι πρέπει να διαθέτεις, χρειάζεται όμως ένας σκηνοθέτης σαν τον Μπένι Σαφντί για να το αναδείξει.