To Kόλπο της Νυφίτσας

Μια σταρ της Χρυσής Εποχής του αργεντίνικου κινηματογράφου, ζει σαν άλλη Νόρμα Ντέσμοντ, απομονωμένη από τα εγκόσμια και τους κανονικούς ανθρώπους. Μαζί της, στην επιβλητική αλλά παρηκμασμένη έπαυλή της όπου κυκλοφορούν πλέον διαφόρων ειδών τρωκτικά, παρασιτούν κι οι τρεις άνδρες της ζωής της: ο καθηλωμένος σε καροτσάκι σύζυγος και πάλαι ποτέ συμπρωταγωνιστής της, ο σεναριογράφος της και ο σκηνοθέτης των μεγαλύτερων επιτυχιών της. Οι τέσσερίς τους αρέσκονται στο να πετάνε καρφιά ο ένας στον άλλον, μέχρι που ένα νεαρό ζευγάρι προσγειώνεται ή καλύτερα παρκάρει ξαφνικά στην πόρτα τους. Θέλουν να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο της οικίας, αλλά τα πραγματικά κίνητρα της κομψής εισβολής τους δεν αργούν να αποκαλυφθούν κι είναι τέτοια που θα ταράξουν συθέμελα τις ισορροπίες μεταξύ των μελών του εκκεντρικού κουαρτέτου.

«To Κόλπο της Νυφίτσας» αποτελεί ελεύθερη διασκευή του εξαιρετικά επιτυχημένου (αν πιστέψουμε τα ίντερνετ) εμπορικά, αλλά επίσης όχι σπουδαίου «Yesterday's Guys Used No Arsenic». Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία διαλόγων, η οποία βλέπει με μεταμοντέρνο μάτι μια γερασμένη έπαυλη σαν τον πεδίο μιας ατέρμονης, συχνά μηδενιστικής λογομαχίας μεταξύ τεσσάρων διανοούμενων πόλων. 

Μέσα σ' αυτό το σχήμα το σινεμά παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Από τη μία εύκολα αναγνωρίσιμες λέξεις και λήμματα από το κινηματογραφικό λεξικό εισβάλλουν αβασάνιστα στο κείμενο, είτε για να γίνουν μέρος των προσβολών είτε για να σχολιάσουν το σημείο της ταινίας που βρισκόμαστε. Από την άλλη, ο Καμπανέλλα, από- κι επι-δεικνύει τη δεξιοτεχνία του στο χειρισμό κάθε εκφραστικού μέσου. Μια βιρτουοζιτέ και μια σιγουριά η οποίες δεν μπορούν παρά να πηγάζουν από τα σενάριά του, που τα βλέπεις να ζωντανεύουν αβίαστα μέσα από ένα λεπτομερέστατο ντεκουπάζ. Το ίδιο που γεννά λέξεις όπως «καλογυαλισμένο» ή «καλοτριμαρισμένο» στα σχόλια που συνοδεύουν την ταινία.

Η σκηνοθεσία του πλαισιώνεται με μια εύστοχα προσχηματική καλλιτεχνική διεύθυνση που ηθελημένα πλάθει καρικατούρες, μισή ντουζίνα κλασικά ροκ-εν-ρολ κομμάτια και τις ερμηνείες έξι ηθοποιών, κάθε ένας από τους οποίους φέρει δύο διαφορετικά προσωπεία. Παρότι έχει ενδιαφέρον να αφήσεις το μάτι σου να ξεστρατίσει για να παρατηρήσεις τον πλούσιο διάκοσμο, το ζουμί βρίσκεται στις βιτριολικές ατάκες, που ειδικά στο πρώτο μέρος έρχονται με τη συχνότητα πολυβόλου. Σαν σφαίρες δηλαδή με στόχο τον εγωισμό και τη αξιοπρέπεια των αντιπάλων σε μια εξάγωνη σκακιέρα, οι οποίοι συνήθως αντιμάχονται ή συνεργάζονται σε ζευγάρια.

Οι σφαίρες όμως αποδεικνύονται τζούφιες αφού στο μακροσκελές φινάλε (που θα έπρεπε να ξεκινά πολύ πριν το ανακοινώσουν οι ίδιοι οι χαρακτήρες) δεν βρίσκει κάτι καλό να πει, ειδικά αν το βάλουμε δίπλα στο πρωτότυπο. Ο Καμπανέλλα αναβαθμίζει αισθητικά την ιστορία σε πολλά επίπεδα, βάζει νερό όμως στο δηλητήριο που εκτοξεύουν οι ηθοποιοί με τις ατάκες τους, στερώντάς τους την όποια αιχμή. Ο πολιτικός χαρακτήρας της ταινίας του '76 εύλογα έχει πάει περίπατο, δεν υπάρχει όμως μια ολοκληρωμένη κεντρική ιδέα να τον αντικαταστήσει. 

Ο ίδιος ο δημιουργός ευτυχώς δεν το παίρνει πολύ σοβαρά. Ένα από τα καλύτερα ευρύματα της ταινίας έχει να κάνει με το βραβείο που βρίσκεται στο κέντρο της εισόδου του κτιρίου. Είναι ένα βαρύ αγαλματίδιο που αν παίζαμε Cluedo θα το ανακατεύαμε μαζί με τα πιθανά όπλα του εγκλήματος και προσομοιάζει το Όσκαρ. Για την ακρίβεια είναι ένα Όσκαρ που αντί να έχει τα χέρια σταυρωμένα, τα έχει κολλημένα στον σώμα, παράλληλα με τον κορμό. «Το Κόλπο της Μαρμότας» μοιάζει όντως με το κακό αντίγραφο της ταινίας που θα περίμενε κανείς να διαδεχτεί «Το Μυστικό στα Μάτια της» στη φιλμογραφία του οσκαρούχου σκηνοθέτη. Ο Καμπανέλλα το αναγνωρίζει και τείνει το χέρι στο κοινό των θερινών έχοντας στη χούφτα του μια ταινία ιντριγκαδόρικη, ακίνδυνη, πηγαία χιουμοριστική, εν τέλει εντελώς φιλική προς τον κάζουαλ θεατή.