Transformers: Η Εξέγερση των Θηρίων

Αν και τo «Transformers» του 2007 ήθελε, ασφαλώς, να εκμεταλλευτεί τη νοσταλγία θεατών που μεγάλωσαν με τις σχετικές σειρές animation στα ‘80s και στα ‘90s, ήταν περισσότερο μια ταινία της εποχής του. Αισθητικά ανήκε στο επονομαζόμενο «σινεμά του χάους» που μεσουρανούσε τότε και είχε τον Μπέι για κυρίαρχο εκφραστή του, το οποίο συνοψίζεται σε ένα αποπροσανατολιστικό μοντάζ των (μακροσκελών) σκηνών δράσης, που υποτίθεται πως έχει στόχο να τοποθετήσει τον θεατή στην καρδιά του πεδίου μάχης και να μην ξέρει από πού του έρχεται. Στην πράξη καλύπτει την αδυναμία ή τη βαρεμάρα των δημιουργών να χορογραφήσουν τη δράση και πρόκειται για μια lato sensu αναπαραγωγή της αισθητικής των first person shoot em up μέσω του μοντάζ. Εκεί που στα σχετικά παιχνίδια έχεις ένα σταθερο πλάνο και πετάγονται διαρκώς προς το μέρος σου άνθρωποι και τέρατα από διαφορετικά σημεία στο κάδρο, στον εν λόγω τύπο σινεμά οι αντίστοιχες επιθέσεις γίνονται μέσω της αστραπιαίας εναλλαγής σχεδόν ασύνδετων μεταξύ τους πλάνων – κατά κάποιον τρόπο δηλαδή ο παίχτης βρίσκεται και πάλι στη μέση, αυτή τη φορά της αίθουσας και του επιτίθενται σε ρυθμους αστραπής.

Tέλος, το «Transformers» ήταν μια ταινία της εποχής του καθώς είχε εμποτιστεί με απροκάλυπτο μιλιταρισμό, σε μια απόπειρα επιδιόρθωσης του προφίλ του αμερικανικού στρατού, ο οποίος βρέθηκε να βάλλεται από παντού μετά το φιάσκο των επεμβάσεων σε Αφγανιστάν και  Ιράκ και την επακόλουθη διεθνή κατακραυγή.

Μετά από μια σειρά συνεχειών τόσο κακών, που έκαναν την πρώτη ταινία να μοιάζει με διαμάντι του σινεμά δράσης, ακολούθησαν το «Bumblebee» και τώρα το «Rise of the Beasts», όπου η νοσταλγία είναι ο κινητήριος μοχλός της δημιουργίας. Αν η ταινία του Τράβις Νάιτ αποτελούσε μια ‘80s φούσκα, έναν φόρο τιμής στο σινεμά της Amblin, αυτή εδώ επικαλείται στοιχεία από τα ‘90s, με τις εκρήξεις, τη δυναμική κολλητών ανάμεσα στον πρώην πεζοναύτη Νόα και στον πολυμορφικό Μιράζ και, βέβαια, την επιστράτευση των Maximals, απογόνων των αυθεντικών Transformers και πρωταγωνιστών ενός δημοφιλούς spin-off που κυκλοφόρησε στις αρχές του δεύτερου μισού της δεκαετίας. Ακόμα και η επίθεση ρομπο-αραχνοειδών σε δυο ανθρώπινους χαρακτήρες στο μουσείο, θέλει να θυμίσει κάτι από «Τζουράσικ Παρκ» και την αντίστοιχη επίθεση των βελοσιραπτόρων στα πιτσιρίκια. Η δράση είναι ευδιάκριτη, αν και ποτέ ιδιαίτερα ευρηματική, οι μεγαλοστομίες που ξεστομίζουν ο Optimus Prime και οι ανταγωνιστές του όταν πολεμούν έχει κάτι από πρωινό καρτούν και θα κάνει σίγουρα τους φαν να χαρούν, το θέμα είναι ότι νιώθεις σαν να  παρακολουθείς μια ταινία που βγήκε λιγότερο γιατί κάποιος σκέφτηκε μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή της συνταγής – αυτή η ταινία ήταν το «Bumblebee»- και  περισσότερο για να διατηρήσει το στούντιο τα δικαιώματα του franchise και για να συστήσει τα μεγαλόπνοοα ( ; ) σχέδια του: το φινάλε αφήνει μια υπόσχεση η οποία, αν πραγματοποιηθεί, θα θυμίζει σαν αποτέλεσμα εκείνες τις παιδικές παραστάσεις τύπου «Η Κοκκινοσκουφίτσα, η Πεντάμορφη και το Τέρας και ο Κίτρινος Πάουερ Ρέηντζερ».