Twisters

Η απάντηση στο ερώτημα γιατί μάς αρέσουν οι ταινίες καταστροφής είναι όμοια με εκείνη που συνοδεύει κάθε μετατροπή ενός δυσάρεστου γεγονότος ή μιας επιβλαβούς κατάστασης σε θέαμα: γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να βιώσουμε μια επικίνδυνη εμπειρία από την ασφάλεια του καθίσματος μας και από τη διαφύλαξη της σωματικής ακεραιότητας που εγγυάται η παρακολούθηση μέσω μιας οθόνης. Εδώ που τα λέμε, η καταστροφή, όταν δεν συνοδεύεται από σοβαρές απώλειες ή έχει παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που συνέβη, μπορεί να έχει και μια ποιητική ομορφιά για τον εξωτερικό παρατηρητή, ίσως και μια ηδονή. Για πολλούς από εμάς ακόμα μεγαλύτερη απόλαυση από το χτίσιμο των κάστρων στην άμμο έφερνε η ώρα που τα τσαλαπατούσαμε με μανία.

Από εκεί και πέρα, άλλη ευθύνη έχει ένας κινηματογραφιστής όταν απεικονίζει μια τελείως φανταστική καταστροφή, όπως είναι μια επέλαση εξωγήινων, άλλη όταν αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός και άλλη όταν δεν πατά σε πραγματικό γεγονός, αλλά η καταστροφή αφορά φυσικό φαινόμενο, που έχει συμβεί και είναι πιθανό να ξανασυμβεί και να προκαλέσει θανάτους και μαζική απώλεια περιουσίας. Στην τελευταία περίπτωση ο δημιουργός δεν χρωστά σεβασμό στους παθόντες και πάση θυσία αποφυγή της πορνογραφικής απεικόνισης της δυστυχίας, αλλά καλό είναι να δίνει λίγο χώρο και στις ευρύτερες συνέπειες ενός τέτοιου φαινομένου, να διατηρεί μια στοιχειώδη επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Aν φέρνει κάτι ο Λι Άιζακ-Τσανγκ στο concept του «Twister», είναι μια έγνοια για τους δραματουργικά ανώνυμους πληγέντες και για την επόμενη μέρα τους, φυσικά μέσα στο πλαίσιο μιας πολυδάπανης ταινίας καταστροφής.

Επειδή όμως οι περισσότεροι κόβουμε εισιτήριο για να δούμε τη καταστροφή, να αναφέρουμε ότι η ταινία ικανοποιεί σε αυτό το σκέλος, κι ας υστερεί σε σχέση με τον προκάτοχό της. Βλέπεις, εκεί ο Γιαν Ντε Μποντ επέμενε αναλογικά, φρόντιζε οι συνέπειες της έλευσης των ανεμοστρόβιλων να γυρίζονται μπροστά στον φακό και μεριμνούσε πάντα για την ανάδειξη της δομής της καταστροφής. Ο Άιζακ-Τσανγκ ανήκει σε διαφορετική σχολή. Ηπροσωποκεντρική κινηματογράφησή μπορεί, μεν, να δίνει μια υποψία προσομοίωσης, αλλά μοιραία προκαλεί φύρα στο γενικότερο θέαμα. Έχει, όμως, μια σκηνή που θα μας μείνει και η οποία επικυρώνει τον σύνδεσμο της ταινίας με τον πραγματικό κόσμο.

Στην επίμαχη σκηνή, άνθρωποι σπεύδουν να βρουν καταφύγιο από τον επικείμενο ανεμοστρόβιλο στον κινηματογράφο, που εδώ έχει αφιέρωμα στα τέρατα της Universal – στη σκηνή του drive-in στο original οι θεατές έβλεπαν τη «Λάμψη». Άρα ο κινηματογράφος λειτουργεί ως καταφύγιο από τη «μαυρίλα» που συναντούμε στον έξω κόσμο. Ταυτόχρονα, όμως, ακόμα κι αν το θέαμα είναι τεχνητό, έχει γεννηθεί από αυτή τη «μαυρίλα», συνήθως ως αντίδοτο, και η τελευταία εξακολουθεί να καραδοκεί – όχι τυχαία, η οθόνη απορροφάται και ακριβώς πίσω της βρίσκεται η αέρινη λαίλαπα που απειλεί τις ζωές των ηρώων.

Είναι μια εμπνευσμένη στιγμή, σε μια ταινία που δεν έχει πολλές τέτοιες, αλλά προσφέρει τα στοιχειώδη στον φαν του είδους με επαγγελματισμό και σεβασμό.