Τζόκερ

Ο Νικ Γουάιλντ (Τζέισον Στέιθαμ) είναι μια φονική μηχανή που εργάζεται ως σωματοφύλακας στο Λας Βέγκας. Στο ίδιο όμως μέρος που βγάζει τα προς το ζην, τα ξοδεύει κιόλας, καθώς έχει πάθος με το τζόγο. Όταν ένας φίλος πέφτει θύμα ξυλοδαρμού, αποφασίζει να εκδικηθεί, για να ανακαλύψει σύντομα πως τα έχει βάλει με τη μαφία. Πλέον, ο Νικ καλείται να παίξει το τελευταίο του χαρτί, μέσα και έξω από το καζίνο...

Ο Βρετανός σταρ των ταινιών δράσης, Τζέισον Στέιθαμ, εξακολουθεί να κάνει αυτό που ξέρει και μπορεί, όπως μπορεί, όχι απαραίτητα με την ίδια επιτυχία κάθε φορά. Να μοιράζει ξύλο και κοφτές αλλά σπάνια κοφτερές ατάκες, μέσα από τον εκφραστικό του μονόδρομο που δεν είναι άλλος από το χαρακτηριστικά θυμωμένο βλέμμα. Κάτι που για τους φίλους των «Transporter» και των «Crank» μπορεί να είναι υπεραρκετό. Μόνο που το «Τζόκερ» προσπαθεί να απλωθεί πέρα από τα όρια της ατόφιας περιπέτειας, αντιπροτείνοντας έναν πιο τρωτό ήρωα, με πάθη και αδυναμίες. Για κάτι τέτοιο, όμως, δε διαθέτει ούτε τον κατάλληλο πρωταγωνιστή, ούτε και την ανάλογη πλοκή.

Το θέμα λοιπόν είναι κατά πόσο το «Τζόκερ» του Σάιμον Γουέστ, σκηνοθέτη του «Con Air» και του πρώτου «Lara Croft: Tomb Raider», αποτελεί φυσική συνέχεια των γνώριμων ταινιών ντελιριακής δράσης με τις οποίες έχει φτιάξει όνομα ο Στέιθαμ. Διότι μπορεί να μη λείπουν και εδώ οι – λιγότερο ή περισσότερο σύντομες - παρουσίες ονομάτων σαν τη Σοφία Βεργκάρα, τη Χόουπ Ντέιβις και τον Στάνλεϊ Τούτσι, η αδρεναλίνη όμως δεν κάνει εξίσου αισθητή την παρουσία της.

Οι περιορισμένες σκηνές των σώμα-με-σώμα μαχών στις οποίες ειδικεύεται ο πρωταγωνιστής, μοιράζονται ανάλογο χρόνο με εκείνες που τον καθίζουν στο τραπέζι του Μπλακ Τζακ. Και εκεί, οι μερικές άνευρες ατάκες του Στέιθαμ προδίδουν τις αδυναμίες μιας παραγωγής που τραβά λάθος φύλλο, καθώς αδυνατεί να ενσωματώσει βασικά κομμάτια της πλοκής σε ένα ετερόκλητο σύνολο. Κάτι που για παράδειγμα κατάφερε και με το παραπάνω ο Μάρτιν Κάμπελ στο «Casino Royale», όταν αντιπαρέθεσε πάνω στην τσόχα τους Ντάνιελ Κρεγκ και Μαντς Μίκελσεν.