Until Dawn

Διαχρονικά ο τρόμος τραβούσε τη νεολαία, ωστόσο αν τα στούντιο βλέπουν τις εισπράξεις να ανεβαίνουν κατακόρυφα την τελευταία δεκαετία, οφείλεται στην τόνωση του ενδιαφέροντος για το είδος κι από άλλες μορφές διασκέδασης – τα escape rooms τρόμου και, φυσικά, τα σχετικά video games. Καλύτερο του είδους θεωρείται το «Alien: Isolation», ωστόσο, αν μιλάμε για αμιγείς εμπειρίες διαδραστικού δράματος σε κονσόλες, σίγουρα το «Until Dawn» ήταν ο τίτλος που έκανε μεγαλύτερο σαματά. Στη Sony διέγνωσαν χρυσωρυχείο και ανέθεσαν τη μεταφορά της επιτυχίας του Playstation στον Ντέιβιντ Σάντμπεργκ, o οποίος χάρη στις μικρομηκάδικες τρομάρες του έγινε γνωστός στο youtube και τράβηξε το ενδιαφέρον των στούντιο, φτάνοντας να διαχειρίζεται τις τύχες μιας υπερηρωικής υπερπαραγωγής – ο λόγος για το συμπαθέστατο «Shazam».

Πρόκειται για σχετικά ελεύθερη διασκευή, καθώς ο Σάντμπεργκ και οι συνεργάτες του θέλησαν να μεταφέρουν στο σινεμά τον τρόπο που λειτουργούν αυτά τα παιχνίδια τρόμου, βάζοντας τους παίχτες, δηλαδή τους χαρακτήρες, να επανέρχονται όταν πεθάνουν μέχρι να περάσουν το επίπεδο, αλλά και την απειλή να μαθαίνει από τον τρόπο που παίζουν, να εξελίσσεται και κάθε φορά να γίνεται πιο έξυπνη και πιο επικίνδυνη. Αυτή, είναι μία από τις ελάχιστες αξιοσημείωτες εμπνεύσεις σε μια ταινία που θα έπρεπε να είναι αδιάκοπα fun λόγω του concept της, αλλά καταλήγει τρομακτικά ανιαρή, όχι τόσο λόγω έλλειψης ιδεών, αλλά λόγω πλημμελούς εκτέλεσης τους. Δουλειά του σκηνοθέτη τρόμου είναι να χειραγωγήσει τον χρόνο και να αξιοποιήσει τον χώρο μέσα στο κάδρο και ο Σάντμπεργκ για ακόμα μια φορά αποτυγχάνει και στα δύο σκέλη, αδικώντας την (πολύ) προσεγμένη δουλειά της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και της φωτογραφίας.

Περαιτέρω, για ακόμα μια φορά μετά το «Lights Οut», ο δημιουργός τηρεί μια τρομερά προβληματική στάση προς την ψυχική ασθένεια. Εκεί η μαμά, που έχει διπολική διαταραχή, τροφοδοτεί με την ασθένειά της το τέρας που κυνηγά την οικογένεια και στο τέλος αυτοκτονεί (!)  ώστε να ησυχάσουν τα παιδιά της. Εδώ, η κεντρική ηρωίδα είναι καταθλιπτική, έχει δυο απόπειρες αυτοκτονίας στο ενεργητικό της  και (SPOILERS ALERT) τελικά αποδεικνύεται ότι ο κακός της υπόθεσης και συγγραφέας των δεινών (της) είναι ένας ψυχίατρος, που σκαλίζει το τραύμα της για να εξάγει φόβο. Σαν να μην έφτανε αυτό, στο τέλος η ηρωίδα θεραπεύεται, όχι με φαρμακευτική αγωγή και τη συνδρομή της (κακόβουλης) επιστήμης, αλλά με τη δύναμη της παρέας των άλλων.

Αν την πρώτη φορά πιστέψαμε ότι είχε καλές προθέσεις και απλώς του ξέφυγε, εδώ αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι ο δημιουργός (μάλλον) έχει αιρετικές απόψεις επί του θέματος – για να το θέσουμε κομψά. Ευτυχώς, έτσι όπως είναι οι ταινίες του, δύσκολα τις παίρνει κανείς στα σοβαρά.