Αχινός

Ο Μάικ (Φρανκ Ντιλέιν) είναι ένας νέος άνδρας που κοιμάται στο δρόμο, παλεύει με τον εθισμό του στα ναρκωτικά και επιδίδεται σε παραβατικές πράξεις. Αφού συλλαμβάνεται για επίθεση και κλοπή και εκτίει ποινή φυλάκισης οκτώ μηνών, απελευθερώνεται και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του βρίσκοντας δουλειά. Στην αρχή όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, σύντομα όμως η κοινωνική προκατάληψη, οι εσωτερικοί δαίμονες του Μάικ, ο εκρηκτικός χαρακτήρας του και οι αδυναμίες του ξεπροβάλλουν ως εμπόδια στο δρόμο του για τη λύτρωση.

Ο Χάρις Ντίκινσον συγκέντρωσε για πρώτη φορά τα βλέμματα πάνω του όταν παρέδωσε μια εντυπωσιακή ερμηνεία στο αξιόλογο «Beach Rats» (2017) της Ελάιζα Χίτμαν. Στη συνέχεια, μετατράπηκε σε έναν από τους πιο υποσχόμενους Άγγλους ηθοποιούς της γενιάς του χάρη στο βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα «Triangle of Sadness» (2022) του Ρούμπεν Έστλουντ, καθώς και σε σταρ χολιγουντιανής εμβέλειας με το περυσινό «Babygirl» (2024) της Χαλίνα Ρέιν. Στα 29 του πλέον, ο ταλαντούχος ερμηνευτής μας αποκαλύπτει και μια άλλη πλευρά του, αυτή του φιλόδοξου σκηνοθέτη, πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του πίσω από το φακό με το «Urchin», το οποίο έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο περασμένο Φεστιβάλ Καννών συναντώντας θερμή υποδοχή.

Το φιλμ είναι ένα κοινωνικό δράμα που πατά στην παράδοση του αγγλικού κινηματογράφου της εποχής του Free Cinema. Από τον Τόνι Ρίτσαρντσον («A Taste of Honey», «The Loneliness of the Long Distance Runner») και τον Λίντσεϊ Άντερσον («This Sporting Life») ως τους, μεταγενέστερους, Μάικ Λι («Naked») και Κεν Λόουτς («Kes»), ο Ντίκινσον δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει τις επιρροές του. Αντίθετα, αποδεικνύεται ικανός στην αφομοίωσή τους και στην επεξεργασία τους με τέτοιο τρόπο ώστε η δική του ταινία να αξιοποιεί τα διδάγματα των δημιουργών που θαυμάζει και ταυτόχρονα να είναι σύγχρονη, μοντέρνα και γεμάτη νεύρο.

Συνεπέστατος ως προς το ύφος που εξαρχής επιδιώκει να προσδώσει στο φιλμ, ο Ντίκινσον δεν κάνει τίποτα το εντυπωσιοθηρικό. Επιλέγει πάντα την απλούστερη γωνία λήψης, κόβει ακριβώς εκεί που χρειάζεται κι εμπιστεύεται τους ηθοποιούς του ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή ακόμη κι όταν το πλάνο τραβά λίγο παραπάνω σε διάρκεια. Και οι ηθοποιοί ανταποδίδουν με εξαιρετικές ερμηνείες, προεξάρχοντος του πρωταγωνιστή, Φρανκ Ντιλέιν, ο οποίος αποτελεί και τη μεγαλύτερη αποκάλυψη της ταινίας – μεγαλύτερη ακόμα κι από το σκηνοθετικό ταλέντο του Ντίκινσον. Η ερμηνεία του Ντιλέιν έχει κάτι από εκείνη του Ντέιβιντ Θιούλις στο «Naked» (1993) του Μάικ Λι, και μολονότι ο χαρακτήρας του είναι ηθικά επιλήψιμος σε παραπάνω της μιας περιπτώσεις, αφενός ο σκηνοθέτης δεν έχει καμιά διάθεση ηθικολογίας, αφετέρου ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να κρύψει πίσω από την ευερέθιστη ιδιοσυγκρασία του ρόλου του μια καλά μασκαρεμένη καλοσύνη που κάνει το θεατή, αν όχι να τον συμπαθήσει, τουλάχιστον να ενδιαφερθεί.

Αν κάτι στερεί από το «Urchin» το χαρακτηρισμό του σπουδαίου, αυτό είναι η αδυναμία του να καταλήξει κάπου. Στην τελευταία πράξη της ταινίας, είναι λες και η σεναριακή διαδρομή του πρωταγωνιστή μένει ξεκρέμαστη. Ίσως ο Ντίκινσον ήθελε να υπαινιχθεί ότι άνθρωποι σαν τον Μάικ είναι καταδικασμένοι να καταλήξουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν, όμως αυτό δεν είναι σαφές από την κατακλείδα του έργου. Όπως και να ‘χει, πάντως, το «Urchin» είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον σκηνοθετικό ντεμπούτο από έναν δημιουργό του οποίου το ερμηνευτικό ταλέντο γνωρίζαμε, αλλά δε φανταζόμαστε ότι διέθετε άλλο τόσο πίσω από την κάμερα. Είναι ζήτημα μερικών ταινιών ακόμα, υπό την ιδιότητα του σκηνοθέτη, ώστε ο Ντίκινσον να βρει τη δική του φωνή. Σαμ Μέντες επιτρέποντος (ο ηθοποιός είναι στο καστ των τεσσάρων ταινιών για τους Beatles που ετοιμάζει ο Άγγλος δημιουργός), μακάρι να δούμε σύντομα το επόμενο σκηνοθετικό βήμα του.