48 Ώρες στην Ταϊβάν

Τόσο από τη θέση του σκηνοθέτη/σεναριογράφου, όσο κι από εκείνη του παραγωγού, ο Γάλλος Λικ Μπεσόν σύστησε μια δική του εκδοχή euro-action, με βασική ύλη την εξωφρενική δράση, πασπαλισμένη με μια ιδέα κοσμοπολιτισμού, σερβιρισμένη με μελοδραματική γαρνιτούρα και με έναν δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα στο επίκεντρο της περιπέτειας – τον καιρό εκείνο ο Μπεσόν μαζί με τον Κάμερον θεμελίωσαν το status της action ηρωίδας σε ένα είδος σινεμά με περίσσευμα τεστοστερόνης.

Παρακολουθώντας τις «48 Ώρες στην Ταϊβάν» διαπιστώνεις από τα πρώτα μια μπεσόνική αίσθηση, προτού πληροφορηθείς ότι, όντως, ο Γάλλος σκηνοθέτης συνυπογράφει το σενάριο. Η δράση μοιράζεται σε δυο κεντρικούς χαρακτήρες - ο ένας και πάλι γένους θηλυκού- η σχέση και το παρελθόν των οποίων αποκαλύπτεται σε πολύ μεταγενέστερο στάδιο από εκείνο που γνωστοποιούνται μέσω του προωθητικού υλικού. Υοθέτουμε ότι κάπως έπρεπε να προσελκύσουν υποψήφιους θεατές οι παραγωγοί και προχώρησαν σε αποκαλύψεις που, έτσι κι αλλιώς, λίγο θα έβλαπταν από τη στιγμή που το σενάριο δεν εστιάζει στο μυστήριο.

Η Ταϊπέι παίρνει τη θέση της συνήθους ευρωπαϊκής πρωτεύουσας – του Παρισιού τις περισσότερες φορές- η παραγωγή είναι εμφανώς χαμηλότερου προϋπολογισμού, οι πρωταγωνιστές αν και συμπαθέστατοι, δεν έχουν ούτε το εκτόπισμα, ούτε τον μαγνητισμό εκείνων που συναντάς  στο σινεμά του Γάλλου σκηνοθέτη, ο μελοδραματισμός προκύπτει παραπανίσιος, ενώ η πιο ευφάνταστη σεκάνς δράσης έρχεται πολύ νωρίς και ποτέ δεν ξεπερνιέται από όσες ακολουθούν. O Tζορτζ Χουάνγκ, που κάποτε είχε γυρίσει το «Swimming with Sharks» κι εδώ εκτελεί χρέη τροχονόμου, επιλέγει για αδιευκρίνιστο λόγο κινηματογράφηση go-pro στις αυτοκινητιστικές σκηνές, μα τουλάχιστον ακολουθεί το μπεσονικό παράδειγμα στα υπόλοιπα set-pieces. Μπορεί μια σκηνή δράσης να στηρίζεται στην υπερβολή και στον σαματά, αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να είναι μονταρισμένη ανερμάτιστα και ενορχηστρωμένη χαοτικά, όπως στο σινεμά του έτερου πόλου της action σκηνής των ‘90s, του Μάικλ Μπέι. Μακάρι να αρκούσε μόνο αυτό για να υπερβεί το φιλμ τα όρια μιας οριακά ευπρεπούς VOD κυκλοφορίας που κατάφερε να βρει τον δρόμο προς τις αίθουσες.