Tι Συνέβη Μετά

Επιστροφή της Μεγκ Ράιαν στη μεγάλη οθόνη, μια δεκαετία κοντά μετά την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα το 2015 με το – όχι και τόσο καλό - «Ithaca». Εδώ η Αμερικανίδα ηθοποιός επιχειρεί το δικό της δημιουργικό χατ-τρικ, υπογράφοντας το σενάριο (μετράμε τρεις σεναριογράφους), σκηνοθετώντας και πρωταγωνιστώντας στο «What Happens Later», ένα rom com παλαιάς κοπής, σε μια απόπειρα της Ράιαν να ανακαταλάβει τα σκήπτρα της «βασίλισσας» των ρομαντικών κομεντί.

Η Γουίλα (Ράιαν) είναι μια θεραπεύτρια που ασχολείται με τις εναλλακτικές μορφές ίασης, τα τσάκρα και τις μουσικές ράβδους βροχής (ναι, υπάρχουν ακόμα αυτές). Ο Μπιλ (Ντουκόβνι) είναι ένας κυνικός χαρτογιακάς, παγιδευμένος σε μια δουλειά που απεχθάνεται, με ένα αφεντικό που έχει τα μισά του χρόνια. Οι δυο πρώην εραστές θα βρεθούν τυχαία σε ένα αεροδρόμιο στη μέση του πουθενά, όταν μια σαρωτική κακοκαιρία τους αναγκάσει να περάσουν τη νύχτα μαζί, μνημονεύοντας τη σχέση τους και όλα όσα τους ένωναν τότε, αλλά εξακολουθούν να τους ενώνουν και τώρα.

Πρόκειται για την κινηματογραφική προσαρμογή του θεατρικού έργου του Στίβεν Ντιτς, «Shooting Star» και αποτελεί μια καλή, πρώτη ύλη για την Ράιαν που δοκιμάζεται μετά από χρόνια σε μια συνταγή που μπορεί να ξέρει καλά, αυτό όμως δεν σημαίνει πως παραμένει και σε ακμαία φόρμα. Τουναντίον, παρά τις μελίρρυτες προθέσεις σύγχρονων ταινιών όπως τούτης εδώ, γίνεται εμφανές πως η απόπειρα απόδοσης της παλαιομοδίτικης αισθητικής των πάλαι ποτέ καλών εποχών, κάθε άλλο παρά διαχρονική παραμένει. Δεν είναι να απορεί κανείς, για παράδειγμα, πως άλλες κλασικές ταινίες όπως το υπέροχο «Όταν ο Χάρι Γνώρισε την Σάλι» ή το αγαπητό (αν και ουδέποτε personal favorite) «Έχετε Μήνυμα στον Υπολογιστή Σας» παραμένουν μέχρι και σήμερα απόλυτα συνυφασμένες με ένα σινεμά παρήγορο και νοσταλγικό. Το «What Happens Later» είναι μια ταινία που δεν θα επισκεφτεί κανείς στο μέλλον για να θυμηθεί τη γλύκα του έρωτα.

Το πιο χαρακτηριστικό πρόβλημα της ταινίας είναι η απουσία ρυθμού και η μη οικονομία του αφηγηματικού χρόνου. Άπαξ και ξεκινήσει η συζήτηση ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές, δεν σταματάει ποτέ, ακόμα και όταν δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να πουν (αυτό δηλαδή που συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας). Οι εξυπνακίστικες ατάκες διαδέχονται η μια την άλλη, ενώ η απόπειρα βολιδοσκόπησης του τι πήγε λάθος στη σχέση τους εξαντλείται εξαιρετικά σύντομα, με αποτέλεσμα Ντουκόβνι και Ράιαν να παλεύουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, δίχως όμως να τα καταφέρνουν.

Εντελώς αποτυχημένη καταλήγει και η ολίγον από quirky, ολίγον από μαγικό ρεαλισμό συνθήκη του αεροδρομίου, με έναν εκφωνητή ανακοινώσεων να κατευθύνει διαρκώς τις επόμενες κινήσεις των ηρώων μέσα από κρυπτικά μηνύματα και διαφημίσεις όλο υπονοούμενα. Πρακτικά πρόκειται για μια αμήχανη, σεναριακά, τροπή που δεν οδηγεί πουθενά, αντιθέτως καθρεφτίζει ακόμα περισσότερο την κόπωση των χαρακτήρων.

Σε ερμηνευτικό επίπεδο ας πούμε πως κανένας εδώ δεν βρίσκεται στο φόρτε του. Ο Ντουκόβνι μοιάζει σαν να έχει συνέλθει μόλις από κάποιο δυνατό μεθύσι και αν έπρεπε να μαντέψεις, θα έλεγες πως βρίσκεται στο σετ εντελώς τυχαία, ενώ η Ράιν αναγκάζεται να καταφύγει σε αποκαρδιωτικές γκριμάτσες και «χιουμοριστικές» μούτες που δεν της κάνουν καμία απολύτως χάρη.

Το «What Happens Later» είναι κάτι που μοιάζει αδιόρατα με ρομαντική κομεντί, αλλά ουδεμία σχέση έχει με το αυθεντικό, κινηματογραφικό κληροδότημα της Μεγκ Ράιαν. Μετά το πέρας της ταινίας (αδικαιολόγητα μεγάλη η διάρκειά της, εν τω μεταξύ), θα έχεις μια και μοναδική απάντηση στο «What Happens Later». Κανείς δεν νοιάζεται.