Wicked: Μέρος Δεύτερο

Ένα χρόνο μετά τη θεαματική, κινηματογραφική απογείωση του υπερ-επιτυχημένου θεατρικού μιούζικαλ «Wicked» του βετεράνου Στίβεν Σουόρτς («Godspell», «Ποκαχόντας», «Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου»), ο Τζον Μ.Τσου σας προσκαλεί να επιστρέψετε στη Χώρα του Οζ για την κατακλείδα των περιπετειών της Έλφαμπα και της Γκλίντα. Μόνο που αυτή τη φορά - και παρά τα δεδομένα ποιοτικά στάνταρντς της παραγωγής, που απέδωσαν σε εμπορικό συνάλλαγμα αλλά και οσκαρική φήμη - το δεύτερο μέρος, δεν ικανοποιεί στον ίδιο βαθμό.

Βασική αιτία δεν είναι η (σχετική) αλλαγή τόνου, που λόγω δραματουργίας είναι πιο σκοτεινή, ιντριγκαδόρικη και πυκνή, αλλά πως το «θεατρικό» διάλειμμα ενός χρόνου και η δημιουργική απόφαση να χωρίσει η ταινία σε δύο μέρη, κάτι που έγινε για να τιμήσει και να επεκτείνει το αυθεντικό υλικό (αλλά και για να προσφέρει διπλές εισπράξεις, να μη γελιόμαστε), εδώ κοστίζει στην ολιστική εμπειρία, στην αντίληψη αλλά και τη σύνδεση του θεατή με τα γεγονότα και τους χαρακτήρες. Το «Wicked» στη θεατρική του πρόσληψη λειτουργεί, γιατί έχει ένα πολύ δυνατό τραγουδιστικά πρώτο μέρος και μία επινοητική αναδιατύπωση του κλασικού παραμυθιού του Λ. Φρανκ Μπάουμ «Ο Μάγος του Οζ» στο δεύτερο. Το κοινό προσλαμβάνει και τα δυο σε 3,5 ώρες αδειάζοντας την πλατεία και τους εξώστες αποκρινόμενο θετικά τραγουδώντας τα χιτ της παράστασης. 

Χωρίς τη νωπή ανάμνηση του πρώτου μέρους, ο θεατής αποκτά αθέλητα μία απόσταση. Η κατασκευή του «Wicked: For Good» τον υποχρεώνει a priori να έχει φρεσκάρει την ιστορία του «Μάγου του Οζ» (ή να έχει δει πρόσφατα την ταινία-ορόσημο του Βίκτορ Φλέμινγκ) για να λειτουργήσει η πλοκή και ταυτόχρονα να παραβλέψει πως το δεύτερο μέρος δεν περιλαμβάνει εξίσου αξιομνημόνευτα τραγούδια με το πρώτο. Οι συνθέσεις του Σουόρτς στη Δεύτερη Πράξη δεν χαρίζουν κάποιο δυναμικό set piece, ανάλογο των «Defying Gravity», «Popular» και «Dancing Through Life». Οι πιο οπερετικές του καταβολές τον οδηγούν σε τραγούδια συνόλου (ensemble), δυο καινούργια «μονολογικά» («No Place Like Home», «The Girl in the Bubble»), ενώ κάποια άλλα προδίδουν τις στιχουργικές αδυναμίες του. Με εξαίρεση το τραγούδι «For Good» (το συναισθηματικό φινάλε, που χαρίζει στην ταινία και τον original τίτλο της), όλα τα «σουξέ» του «Wicked» βρίσκονται στο πρώτο μέρος. Μιλάμε για ένα σκορ 6-1!

Ποια είναι τα στοιχεία που λειτουργούν όντως στο «Wicked» for good; Η απαράμιλλη δουλειά στη σκηνογραφία και τα κοστούμια (τα δυο κερδισμένα Όσκαρ του «Πρώτου Μέρους»), που κατασκευάζουν και υφαίνουν έναν ευρηματικά καλαίσθητο κόσμο φαντασμαγορίας, απαραίτητη προϋπόθεση για να πείσει το «ξόρκι» του παραμυθιού, η επίκαιρη πολιτική θέση της ταινίας που σχολιάζει τους μηχανισμούς προπαγάνδας και εξαίρει τα δικαιώματα των μειονοτήτων και τη συμπερίληψη και… η Αριάνα Γκράντε! Η ποπ σταρ των υψηλών φωνητικών δυνατοτήτων, που αποτέλεσε την έκπληξη του «Part One» με το κωμικό timing και την σλάπστικ ελαφράδα της, επωμίζεται στο «Part Two» τις δραματικές αλλαγές του ρόλου με ευκολία και αποδεικνύεται η MVP του κινηματογραφικού «Wicked» απέναντι στη δεδομένα καλή (και εδώ εγκρατής) Σίνθια Ερίβο.

Το «Wicked: Μέρος Δεύτερο» θα ικανοποιήσει σίγουρα το φανατικό κοινο του θεατρικού μιούζικαλ, θα μαγέψει το box office και θα τραγουδήσει αρκετές υποψηφιότητες στα επερχόμενα Όσκαρ. Η όποια καλλιτεχνική παραφωνία έγκειται στις υψηλές προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει το «Πρώτο Μέρος» και τελικά δεν απέδωσαν for better, αλλά έμειναν στο for good. Εσείς μην πρασινίσετε από το κακό σας, κρατήστε τη ροζ ευδιαθεσία, ακολουθήστε τον κίτρινο δρόμο ξανά και θυμηθείτε να κρατήσετε (Γκράντε) καλάθι.