Clicquot, η Γυναίκα πίσω από τον Μύθο

Η ταινία του Τόμας Νάπερ αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση δραματοποιημένης βιογραφίας, όπου το «περιτύλιγμα» μοιάζει (και είναι) πιο ελκυστικό από την ίδια την ιστορία, που εδώ πασχίζει να αποκτήσει δυναμική παρά τη μικρή διάρκεια του φιλμ.

Κάπου στα τέλη του 18 ου αιώνα στην Καμπανία της Βορειοανατολικής Γαλλίας, η Μπαρμπ- Νικόλ (Μπένετ) αποφασίζει να αναλάβει τους αμπελώνες του αποθανόντα συζύγου της, ενός ευφυούς οινοποιού με όραμα, αλλά και πολλούς προσωπικούς δαίμονες. Όταν βρεθεί αντιμέτωπη με διεκδικητές των οικογενειακών χωραφιών, νόμους που απαγορεύουν στις γυναίκες να ηγηθούν μιας επιχείρησης, ένα ασφυκτικό Ναπολεόντειο εμπάργκο και μια απελπιστική έλλειψη κεφαλαίου, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποδείξει ότι μια γυναίκα μπορεί να αναλάβει πολλαπλούς ρόλους πέραν του κοινωνικά προκαθορισμένου (και μοναδικά αποδεκτού) τριπτύχου «σύζυγος-μητέρα-νοικοκυρά».

Αν κάτι ξεχωρίζει υφολογικά από την αρχή, είναι η φωτογραφία της Καρολίν Σαμπατιέ που δίνει και τον όλο τόνο στην ταινία. Σκοτεινοί χώροι λουσμένοι στο φως των κεριών, μελαγχολική ατμόσφαιρα, έντονες αντιθέσεις εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, τούτο το φιλμ σου δίνει την αίσθηση πως είναι κινηματογραφημένο μέσα σε ένα τεράστιο κελάρι, γεγονός πως ενισχύει σε μεγάλο βαθμό το συνταίριασμα της πλοκής με τη σκηνοθεσία.

Καθόλα ταιριαστή και λειτουργική είναι και η μουσική επένδυση του Μπράις Ντέσνερ που σιγοντάρει το δράμα, ιδιαίτερα στις σκηνές των flashbacks, αν και υπάρχουν στιγμές που το score είτε μοιάζει να «καπελώνει» τη δράση, είτε να αποπειράται να συμπαρασύρει σε αισθαντικότητα τα τεκταινόμενα, που δίχως εκείνο θα έμοιαζαν εντελώς άοσμα και διεκπεραιωτικά.

Η αλήθεια είναι πως η ταινία δεν ξεφεύγει και πολύ από μια, κάπως στείρα αναπαράσταση της ιστορίας της «Χήρας Κλικό» (κυριολεκτική απόδοση του Veuve Clicquot) με τη Χέιλι Μπένετ να είναι η ήρεμη δύναμη στον ομώνυμο ρόλο, αν και ίσως λίγο πιο ήρεμη από ότι θα απαιτούσε μια τόσο συναρπαστική, ιστορική εξέλιξη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην ιστορία της σαμπάνιας.

Κατά τα άλλα, αξιοπρόσεκτος είναι και ο Τομ Στάριτζ στον ρόλο του συζύγου με μια ερμηνεία που ξεχωρίζει μέσα στις υπόλοιπες, πολύ απλά επειδή συνιστά την αναγκαία, δραματική πινελιά που χρειάζεται η ταινία, γι’ αυτό και οι αναμνησιακές αναδρομές της πρωταγωνίστριας στο κοινό τους παρελθόν είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πλοκής, διότι ενέχουν την ιδέα της ουσιαστικής σύγκρουσης, κάτι που λείπει απελπιστικά σε όλο το υπόλοιπο φιλμ.

Το «Clicquot: Η Γυναίκα Πίσω από τον Μύθο» μοιάζει πολύ με την εμβληματική, ροζ σαμπάνια του εν λόγω οίκου, αν κάποιος την είχε ξεχάσει ανοιχτή και παρατημένη στη ζέστη. Σε όψη είναι εξαιρετικά θελκτική, όταν όμως πιείς μια γουλιά δεν υπάρχει καμία φυσαλίδα για να γαργαλίσει τον ουρανίσκο σου, παρά μονάχα μια φλατ, ξεθυμασμένη αίσθηση που θα σε κάνει να αναρωτηθείς, πόσο καλύτερη θα ήταν αν είχε τύχει εξαρχής διαφορετικής αντιμετώπισης.