Η Γυναίκα που Έφυγε

Από τη μία υπάρχει το κριτικό γούστο που περιθάλπει το κυρίως ρεύμα, συνήθως χολιγουντιανό, και από την άλλη εκείνο που στέργει οτιδήποτε φεστιβαλικό κάτω από τον ήλιο. Το καλό σινεμά βέβαια εδρεύει και στη μία και στην άλλη λωρίδα, άλλο που οι δύο πλευρές, ιδίως όμως η φεστιβαλική, αισθανόμενη ίσως ότι φρουρεί κάποιες καλλιτεχνικές πύλες, μερικές φορές το παρακάνουν βαφτίζοντας «αριστουργήματα», ή κάτι γειτνιάζον τέλος πάντων, σχεδόν ό,τι υποπέσει στην αντίληψή τους. Ή ό,τι έχουν προφτάσει να αναβαθμίσουν σε σημαντικό, οπότε εφεξής χαίρει ανυπερθέτως εκτίμησης.

Η ταινία του ακαταπόνητου φεστιβαλικού εκλεκτού Σανγκ-σου, που έχει ήδη κάνει τρεις ταινίες από πέρυσι (!), κοντεύει τις 30 ταινίες σε 25 χρόνια με την ζηλευτή του εργασιακή/παραγωγική ηθική, ανήκει σαφώς στο καλό σινεμά (για εκείνους που ενδεχομένως παίρνουν τα αστεράκια πολύ στα σοβαρά), επ' ουδενί όμως διαθέτει αποκρυσταλλωμένα τα πλεονεκτήματα που του καταλογίζει μέρος της παραμιλούσας κριτικής.

Μια μικρή πραγματεία δωματίου περί της απατηλής λάμψης της χαμένης ευτυχίας

Για παράδειγμα, το προθύμως θεωρούμενο σχόλιό του στην πατριαρχία δεν είναι και τόσο διαυγές όσο επιτάσσει το σεναριακό εύρημα του κόκορα, που κοσμεί προφητικά και το πρώτο πλάνο του έργου. Οι άνδρες της ταινίας δεν είναι όλοι τόσο άξιοι κατακραυγής, πλην του συζύγου της ηρωίδας, όμως το εύρημα είναι χονδροειδές και επιτηδευμένο και του τελικού λαλίστατου λάτρη του εαυτού του, που ομολογουμένως πάντως δεν διαπράττει και κάποιο έγκλημα. Ούτε ο σύζυγος στην καταπληκτική (για άλλους λόγους) σκηνή με τις γάτες, που στο κάτω-κάτω μπορεί να μιλά εκ μέρους της συζύγου του (υπάρχουν και άνθρωποι με αλλεργίες ή φόβους που διατηρούν δικαιώματα), ούτε ο παρατημένος ποιητής του one night stand που ερωτευμένος είναι ο άνθρωπος, ούτε ο κακομοίρης ο («σαδιστής») κόκορας που την φύση του υπακούει, δεν έχει άφθονες επιλογές.

Αν αφαιρέσεις από το φιλμ την κριτικά επίκτητη αρετή της αντιπατριαρχικότητας ωστόσο, μένει το καλό, ευφυές, πλήρως ιδιοσυγκρασιακό («για να πιάσουμε τους δικούς μας», ποιος auteur δεν το κάνει;) «Η Γυναίκα που Έφυγε». Που έχει μια περιγραφική (όχι αφηγηματική) λογική βινιέτας και μονοπλάνου, μια προσθήκη του (ηθικολογικού, επεξηγηματικού) zoom όταν «πρέπει να προσέξετε» την τροπή που θα πάρει ο διάλογος και από εκεί κι έπειτα ξεκινούν οι αληθινές αξίες της που βρίσκονται στην άριστη διαλογική σκηνοθεσία, στις σεναριακές αφαιρέσεις που υποδεικνύει αρμοστά το μοντάζ (όλα τα υπογράφει ο Σανγκ-σου, και τη μουσική ακόμα!) και την διάθεση του σκωπτικού υπονοούμενου που υπογραμμίζει ωραιότατα αυτή την μικρή chamber πραγματεία περί της απατηλής λάμψης της χαμένης ευτυχίας.