Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης

Μια γυναίκα καθισμένη πλάι σε μια βαλίτσα περιμένει απελπισμένα τηλέφωνο από τον άντρα που αγαπά: Ξεκινώντας από τον θεατρικό μονόλογο της «Ανθρώπινης Φωνής» του Ζαν Κοκτό, και θέλοντας να επιχειρήσει μια ειρωνική βουτιά στον ροζ κόσμο των φωτορομάντζων, ο Αλμοδόβαρ φτιάχνει στο ενδιάμεσο μια απολαυστική κωμωδία καταστάσεων που γλιστρά με απίστευτη χάρη ανάμεσα στη φάρσα, στο δράμα και στο παράλογο.

Τα πάντα στο «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» βρίσκονται παγιδευμένα στον εκρηκτικό μηχανισμό του γέλιου: παράθυρα θα σπάσουν, κρεβάτια θα πάρουν φωτιά, καρδιές θα ματώσουν, πυροβολισμοί θα πέσουν και ένα μαγικό φίλτρο (στην περίπτωσή μας ένα γκασπάτσο με μπόλικα βαρβιτουρικά) θα ρίξει τα ξόρκια του πάνω στους χαρακτήρες.

Ο σκηνοθέτης θα φροντίσει, παρ’ όλα αυτά, ώστε οι θεατές του να εγκαταλείψουν την αίθουσα με ένα χαμόγελο. Οι αρσενικοί χαρακτήρες της πλοκής βρίσκονται τυπικά σε δεύτερη μοίρα, αν και ολόκληρο το φιλμ στηρίζεται στην ιδέα της σύγχυσης και της αποδιοργάνωσης που προκαλεί η απουσία ενός άντρα. Στο τέλος, πάντως, μια ολόκληρη πινακοθήκη γυναικών θα βγει από την οδυνηρή εμπειρία αλώβητη και καθεμιά από τις ηρωίδες θα πάρει αποφασιστικά τη ζωή της στα χέρια της.

Με τις «Γυναίκες», και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει, ο Αλμοδόβαρ γίνεται παγκοσμίως γνωστός, αυτόματη μόδα στις Ηνωμένες Πολιτείες, βρίσκεται υποψήφιος για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και βιώνει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της καριέρας του (η οποία, χρόνια αργότερα, θα «ανέβαινε» στο σανίδι του Μπρόντγουεϊ σε μια θεατρική διασκευή). Κι όλα αυτά συμβαίνουν για μια ταινία η συγγραφή και το γύρισμα της οποίας έγιναν σε λιγότερο χρόνο απ’ ότι οποιαδήποτε άλλη δημιουργία στη μέχρι τότε φιλμογραφία του σκηνοθέτη.