Χιροσίμα Αγάπη Μου

Με την εκπνοή της δεκαετίας του ’50, ο Αλέν Ρενέ πέρασε στη μυθοπλασία για να καταρρίψει απανωτά κραταιές απόψεις πάνω στην πραγματοποίηση αλλά και την παρακολούθηση μιας ταινίας. Η διάθεσή του να πειραματιστεί με το κινηματογραφικό μέσο, αντιμετωπίζοντάς το με τον ίδιο τρόπο που ένας συγγραφέας θα αντιμετώπιζε ένα μυθιστόρημα, ένα δοκίμιο ή μια πραγματεία, γέννησε αξεπέραστα δείγματα μοντερνισμού όπως το μυσταγωγικό «Πέρσι στο Μάριενμπαντ» (1961), εκπληκτικούς στοχασμούς πάνω στη λειτουργία του χρόνου και της ανθρώπινης μνήμης, όπως τα εξέφρασε η μυθική «Χιροσίμα, Αγάπη μου» (1959) ή αργότερα η τρανταχτά αντισυμβατική «Μίριελ» (1963), ευφυή αφηγηματικά τολμήματα όπως το «Ο Θείος από την Αμερική» (1980) και ευφάνταστα παιχνιδίσματα με τις υπόλοιπες τέχνες όπως το θέατρο, τη μουσική, την λογοτεχνία, την όπερα, τις οποίες προσπαθούσε να αντιμετωπίσει με φιλμικούς όρους.

Επιστρέφοντας στη «Χιροσίμα», περισσότερο από πέντε δεκαετίες μετά την πρώτη της κυκλοφορία, πραγματοποιούμε και πάλι το ίδιο δαιδαλώδες ταξίδι στα μονοπάτια της μνήμης, βλέπουμε κάθε προϋπάρχουσα θεώρηση περί κινηματογραφικής αφήγησης να κατακερματίζεται και να ενώνεται εκ νέου και συναντάμε ξανά μια μελαγχολική ερωτική ιστορία, έτσι αξέχαστα όπως αφήνει το αποτύπωμά της επάνω στις μαυρόασπρες εικόνες του σπουδαίου διευθυντή φωτογραφίας Σασά Βιερνί.

Ένας Ιάπωνας αρχιτέκτονας και μια Γαλλίδα ηθοποιός κουβαλούν τις προσωπικές τους πληγές στους δρόμους της μεταπολεμικής και ρημαγμένης πόλης, ανεπανόρθωτα σημαδεμένης από τη δική της τραγωδία. Η συνάντηση τους μεταμορφώνεται σε μια φευγαλέα ερωτική ιστορία, κυνηγημένη από φαντάσματα του παρελθόντος.

Το ανομολόγητο βάρος της ανθρώπινης μνήμης και του χρόνου, ο ισόβιος δεσμός του ατόμου με την Ιστορία, ο τρόπος με τον οποίο η συλλογική και η ατομική εμπειρία δένονται άρρηκτα μεταξύ τους - ορίστε μερικά από τα θέματα που θίγει η μυθική συνεργασία του Ρενέ με τη ρηξικέλευθη πένα της Μαργκερίτ Ντιράς. Λογοτεχνία δοσμένη με τους πιο απόλυτα κινηματογραφικούς όρους, το λυρικό και μαζί τόσο θλιμμένο αυτό ρομάντζο σμίγει τον έρωτα και τον θάνατο - οι δυο αρχέγονες σταθερές της ανθρώπινης ύπαρξης - σε έναν αξέχαστο εναγκαλισμό.