Ο Γιώργος του Κέδρου

Αρκετές φορές δεν χρειάζονται φτιασίδια και παραπανίσια υλικά για να πεις μια γεμάτη και συγκινητική ιστορία, από εκείνες που «φτιάχνονται» από το τίποτα. Και η αλήθεια είναι πως ο τρόπος προσέγγισης είναι εκείνος που θα την αναδείξει ως μπούσουλα σε γενιές που αγνοούν (και γι' αυτό αδιαφορούν) για το παρελθόν.

Ο Γιώργος Κολόζης επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη Δονούσα όταν ενηλικιώθηκε το 1972, ένα νησί που χωρίς λιμάνι τότε, χωρίς ρεύμα, χυμένο στο Αιγαίο ήταν σαν μια άλλη Ατλαντίδα που επέπλεε. Άγονη μεν, μα πλούσια από μέσα. Εκείνος ερωτεύτηκε το νησί, έζησε μονάχος του στην παραλία του Κέδρου και επέστρεφε εκεί ως το 1978 κινηματογραφώντας τη ζωή στο νησί, τους κατοίκους και τις ιστορίες τους.

Μέχρι τις αρχές του επόμενου αιώνα -πόσο μεγαλειώδεις μοιάζουν οι λέξεις- γυρνούσε σαν άλλος Οδυσσέας στην «πατρίδα» του και το 2007 πήγε εκεί με τον γιο του, τον Γιάννη, ο οποίος από το 2010 και μετά συνταίριαξε τελικά αυτά τα θραύσματα του τότε και του τώρα, φτιάχνοντας ένα πραγματικό «Ημερολόγιο Καταστρώματος» στην ξηρά. Αναλαμβάνοντας εκείνος τον «Γιώργο του Κέδρου». Σαν ένα σπάνιο κληροδότημα.

Ο Γιάννης Κολόζης ενώνοντας το παρελθόν με το παρόν, μα ουσιαστικά την δική του ανάγκη να βρει τον πατέρα του και να διατηρήσει ανέπαφη την αγάπη του για τη Δονούσα, επέστρεφε στο νησί και αφουγκραζόταν με ειλικρίνεια  τη συγκίνηση των κατοίκων μέσα από φωτογραφίες και βίντεο.

Με ελκυστικές ρυτίδες που ενώνουν τις κινούμενες φουρτουνιασμένες εικόνες μιας άγνωστης γης με την αθωότητα ενός παιδιού που απλώς ακολουθούσε τον πατέρα του σε ένα σχεδόν «λογοτεχνικό» ταξίδι, ο «Γιώργος του Κέδρου» προβάλλει σαν μια συγκινητική καταγραφή για μια πατρίδα που στέκει εκεί και θα υποδέχεται παντοτινά αυτόν τον «Γιώργο». Αυτόν που ανακάλυψε το Σημείο Μηδέν ανάμεσα στα κύματα.

Με αθώο τρόπο και χωρίς ανάγκη να μακιγιάρει τις «γυαλάδες», ο Γιάννης Κολόζης μοντάρει ουσιαστικά την ίδια τη ζωή και παραδίδει ένα ντοκιμαντέρ που αφήνει τον χρόνο να κυλήσει πάνω του. Σαν την αφήγηση μιας οικογενειακής «κασέτας», που είναι το καλύτερο «επιδόρπιο» στις γιορτινές μαζώξεις.