Θα την έλεγες και Τρίτο (Αυστραλιανό) Άνθρωπο, παίζοντας με τον τίτλο της ταινίας του Κάρολ Ριντ. Από την ήπειρο που έχει φέρει την τελευταία 30ετία στο φως τις Νικόλ Κίντμαν και Κέιτ Μπλάνσετ - και λίγο παλιότερα βέβαια την γιγάντια Τζούντι Ντέιβις - και τώρα αναδύει και την Μάργκο Ρόμπι, η Τόνι Κολέτ δείχνει να περνά κάτω από το ραντάρ χωρίς να είναι λιγότερο αξιοσημείωτη.
Με ένα πρόσωπο χαμαιλεοντικό, μια πρώτιστη δυνατότητα να χάνεται στους ρόλους αδιαφορώντας για την «ομορφιά» της στο πανί και μια ατελείωτη σειρά ρόλων που επιδεικνύουν τα αναρίθμητά της πρόσωπα, η Κολέτ έχει ήδη πίσω της μια σειρά ρόλων, μικρών ή μεγαλύτερων, που δύσκολα ξεχνάς. Από το «Spotswood», την «άλλη» ταινία του Άντονι Χόπκινς το 1991 που κανείς δεν θυμάται - και σηματοδοτεί το κινηματογραφικό της ντεμπούτο - μέχρι τα σημερινά της (και) τηλεοπτικά κατορθώματα, και την παρουσία της στο αναμενόμενο «Nightmare Alley» του Μπενίτσιο ντελ Τόρο, η Κολέτ έχει συλλέξει βραβεία (Έμμι, Σφαίρα, SAG), πλήθος αυστραλιανών διακρίσεων (5 βραβεία AACTA), και υποψηφιότητες για Τόνι, BAFTA και βέβαια Όσκαρ (για την «Έκτη Αίσθηση»).
Υπάρχουν πολλοί σταθμοί στην καριέρα της, και πολλούς παρουσιάζουμε εδώ φωτογραφικά, στιγμές που άλλοτε πρωταγωνιστικά, άλλοτε εντελώς καρατερίστικα (θυμάστε το πέρασμά της από τις «Ώρες»;) αποδεικνύουν την σφραγίδα ενός πανίσχυρου προσώπου, μιας θεατρικά σφριγηλής υπερβολής και μιας τόλμης που υπερβαίνει την κενοδοξία του stardom. Δεν έχει άριστο quality control, κι αυτό στοιχίζει στην «μεγάλη καριέρα», έχει όμως ένα πλήθος μικρών, κατ΄όνομα, στιγμών που αξίζει να ανακαλύψετε.
Το ευρύ της ταλέντο εκτείνεται στο θέατρο, αποδίδει εύσημα για τα πρώτα της βήματα στον ομοεθνή Τζέφρι Ρας (στα αζήτητα πλέον από το 2017, λόγω γνωστών κακοήθων φημών, παρότι είναι δικαιωμένος δικαστικά και αποζημιωμένος με τεράστιο ποσό από τις φυλλάδες), έχει παίξει στο Μπρόντγουεϊ, απ' όπου ήρθε και η υποψηφιότητα για Τόνι, ενώ έχει και μουσικό ταλέντο ούσα και frontwoman (συνθέτις και στιχουργός επίσης) των Toni Collette & the Finish, μολονότι ο ένας και επιτυχημένος δίσκος του 2007 δεν γνώρισε μέχρι στιγμής συνέχεια.
-
«Έμμα» (Emma, 1996) του Ντάγκλας ΜακΓκράθ -
«Κορίτσια με Χρόνο» (Clockwatchers, 1997) της Τζιλ Σπρέτσερ -
«Η Έκτη Αίσθηση» (The Sixth Sense, 1999) του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν -
«Για Ένα Αγόρι» (About a Boy, 2002) των Κρις και Πολ Γουάιτζ -
«Οι Ώρες» (The Hours, 2002) του Στίβεν Ντάλντρι -
«Japanese Story» (2003) της Σου Μπρουκς -
«Little Miss Sunshine» (2006) των Τζόναθαν Ντέιτον και Βάλερι Φάρις -
«Γυάλινη Χώρα» (Glassland, 2014) του Τζέραρντ Μπάρετ -
«Η Διαδοχή» (Hereditary, 2018) του Άρι Άστερ -
«Στα Μαχαίρια» (Knives Out, 2019) του Ράιαν Τζόνσον
Να είναι καλά, απόδειξη του ταλέντου και της ερμηνευτικής της ευφυΐας είναι το πόσο αυξανόμενα περιζήτητη εξακολουθεί, η ευτυχία του είδους του προφίλ που καταφέρνει είναι ότι θα μεγαλώνει μαζί με την καριέρα της, η κατάρα του glamour δεν θα την περιθωριοποιήσει όπως συμβαίνει με τις πρωτοκλασάτες ομοτέχνους της.
