Γεννημένη στην αρχαία ιαπωνική πρωτεύουσα του Κιότο, τόπο βαριάς πολιτισμικής κληρονομιάς που ευτυχώς γλίτωσε την συμμαχική ισοπέδωση κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Έμι Γουάντα κόσμησε με τις συνεργασίες τον κινηματογράφο, αλλά και το θέατρο και την όπερα, χώρους στους οποίους εισήχθη από τον σύζυγό της, Μπεν Γουάντα, ο οποίος μεταπολεμικά βρέθηκε να σκηνοθετεί για το θέατρο και την τηλεόραση.
Μεγαλωμένη σε λίαν ευκατάστατη οικογένεια, τόσο οικονομικά όσο και πολιτιστικά, η Γουάντα δέχθηκε καλλιτεχνικές και λογοτεχνικές επιρροές Ευρώπης και Ιαπωνίας που ωφέλησαν το μετέπειτα έργο της. Αποφοίτησε του Πανεπιστημίου των Τεχνών της πόλης.
Οι συνεργασίες της αριθμούν ονόματα όπως αυτά του Ναγκίσα Όσιμα, του Ζαν Γιμού, του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, του Ακίρα Κουροοσάβα (εδώ και το Όσκαρ για το «Ran»), αλλά και του Πίτερ Γκρίναγουεϊ ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Η δουλειά της στηρίχθηκε προφανώς στο ταλέντο μα και το πάθος της για την πιστότητα και την λεπτομέρεια, ενδεικτικά ζωγράφισε με το χέρι τα ενδύματα στο «Ran».
-
«Rikyu» (1989) του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα -
«Όνειρα» (Yume, 1990) του Ακίρα Κουροσάβα -
«Τα Βιβλία του Πρόσπερο» (Prospero's Books, 1991) του Πίτερ Γκρίναγουεϊ -
«The Soong Sisters» (Song jia huang chao, 1997) της Μάγκι Τσουνγκ -
«8 1/2 Women» (1999) του Πίτερ Γκρίναγουεϊ -
«Ήρωας» (Ying xiong, 2002) του Ζαν Γιμού -
«Τα Ιπτάμενα Στιλέτα» (Shi mian mai fu, 2004) του Ζαν Γιμού -
«Αήττητος» (Joong-cheon, 2006) του Ντονγκ-Ο Γιο
To έργο της συνεχίστηκε απρόσκοπτα μέχρι και πέρυσι, ενώ αντιπροσωπυτικά του πλούτου των εργασιών της έξω από τον κινηματογράφο, το άνωθι βιβλίο της δουλειάς εκδόθηκε το 1989, πρακτικά στην αρχή της κινηματογραφικής καριέρας της, παρότι ήδη οσκαρούχος. Βραβεύθηκε/προτάθηκε σε διεθνή φεστιβάλ, κέρδισε ένα Έμμι και προτάθηκε για δύο BAFTA,
Ο θάνατός της, στις 13 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε προχθές από την οικογένειά της, δίχως να ανακοινωθεί το αίτιο.
