Στα 52 της η Τζούλια Ρόμπερτς δεν θα μπορούσε πια να είναι η χρυσοφόρα σταρ των '90ς, παραμένει όμως αρυτίδωτα μια από τις λαμπερότερες, σταθερά εργαζόμενες και αξιότερες εκπροσώπους ενός star systeμ ανέκαθεν σκληρά ανταγωνιστικού και σήμερα, σε σχέση με παλαιότερα, χτυπητά απαξιωμένου. Απόδειξη πως όταν η ηθοποιός έκανε τον δεκαετή απαστράπτοντα σταρ κύκλο της (από το «Pretty Woman» και, άτυπα, ως την «Έριν Μπρόκοβιτς» - τυπικά μέχρι το «Χαμόγελο της Μόνα Λίζα» του 2003), δεν μπορείς να διακρίνεις ουδεμία που να μπορούσε να χριστεί διάδοχός της, σε διάρκεια και επιτυχία.
Θυμίζουμε 10 ρόλους από μια βασίλισσα του Χόλιγουντ που σημειώνουν απροσδόκητες επιλογές, αλλαγές πλεύσης και τελικά τον τρόπο που βρήκε η χαμογελαστή Τζούλια να απαγκιστρωθεί αλώβητη από το stardom και να ελευθερωθεί σε μια καριέρα επίγεια και καλλιτεχνικά αποδοτική.
-
«Pretty Woman» (1990) του Γκάρι Μάρσαλ
Θηριώδης επιτυχία και κορωνίδα των romcom έκτοτε, το «Pretty Woman» μπορεί να είναι μια εφιαλτικά αντιδραστική ταινία στην ιδεολογία της, δεν παύει όμως να είναι και ο κολοφώνας της χολιγουντιανής συνταγής, εκτυφλωτικά παρουσιασμένος σ' ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι αλλά κυρίως στο million dollar smile της Τζούλια Ρόμπερτς που σ' ένα βράδυ τότε κατακτούσε τον κόσμο του θεάματος. -
«Νύχτες με τον Εχθρό μου» (1991) του Τζόζεφ Ρούμπεν
Η φαινομενικά άλλη όψη της «Pretty Woman», η σκοτεινή πλευρά της συζυγικής βίας, το έργο είναι βέβαια σχηματικό, η τόλμη της επιλογής όμως αξιοσημείωτη, ο Πάτρικ Μπέρτζιν κερδίζει τις εντυπώσεις αλλά η Τζούλια παίζει τη φοβισμένη όπως ακριβώς χρειάζεται και τα (αδιανόητα για τέτοιο έργο) 100 εκατομμύρια συρρέουν ανεμπόδιστα. Κάπου εδώ ήξερες πως το κορίτσι το λάτρευε ο φακός κι ήταν εδώ για να μείνει. -
«Mary Reilly» (1996) του Στίβεν Φρίαρς
Αναμενόμενη εμπορική βόμβα, ούτε η Ρόμπερτς δεν το έσωζε, ωραιότατη ταινία όμως και αλλαγή πλεύσης για την ηθοποιό. Διασκευή του Τζέκιλ και Χάιντ, η ιστορία από τα μάτια της υπηρέτριας, αξιόλογο, φεμινιστικό και προτεινόμενο σε όσους ενδιαφέρονται για το είδος και την φιλμογραφία της (σαν αμακιγιάριστης εδώ) ηθοποιού. -
«Όλοι Λένε Σ' Αγαπώ» (1996) του Γούντι Άλεν
Το μιούζικαλ του Γούντι, θαυμάσιο και διαφορετικό σαν γεωγραφία με την Βενετία του στον φακό του Κάρλο ντι Πάλμα και την Τζούλια να ξανακοντράρει, πιο έμμεσα, την σταρ περσόνα της και να ευτυχεί. -
«Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» (1999) του Ρότζερ Μίτσελ
Τεράστια επιτυχία, ίσως όχι τόσο στα νούμερα όσο στην καρδιά των θεατών της, το Νότινγκ Χιλ είναι ένα χάρμα οφθαλμών κι ένα αρμόζον κλείσιμο της «βασίλισσας» του είδους - την ίδια χρονιά υπάρχει και το υποδεέστερο (αλλά εμπορικότερο!) «Η Νύφη το 'Σκασε» πάλι με τον Γκιρ και τον Μάρσαλ σκηνοθέτη - σε μια εποχή σινεμά και καριέρας που εκ των πραγμάτων δεν θα ήταν εφικτά στη συνέχεια. Όμως αυτό, βοηθούντος Γκραντ και μιας τέλειας ομάδας υποστηρικτικών χαρακτήρων, είναι για την romocom αιωνιότητα. -
«Έριν Μπρόκοβιτς» (2000) του Στίβεν Σόντερμπεργκ
Σίφουνας η Ρόμπερτς με την παρουσία αυτή, παρέσυρε μια υπερεκτιμημένη ταινία, οπωσδήποτε καλά εκτελεσμένη βέβαια, στην βραβευτική δόξα και το μοναδικό της ως σήμερα Όσκαρ ερμηνείας - έχει υπάρξει υποψήφια τρεις ακόμα φορές. -
«Ο Μεξικάνος» (2001) του Γκορ Βερμπίνσκι
Είμαστε κι εμείς που αγαπούμε τον «Μεξικάνο», που κανείς δεν θυμάται και κανείς δεν αγάπησε πάντως, αυτό το αλήτικο love story που έχει μια γλυκόπικρη γεύση και μια δική του φινέτσα περιθωριακής americana που στο δρόμο βρίσκει, αντιμετωπίζει και λύνει τα προβλήματά της. Η Τζούλια συναντά τον Μπραντ Πιτ επί σκηνής και φτιάχνουν ένα από κείνα τα glamour couples που ξέρουν τόσο ωραία να κρύβουν οτιδήποτε θα τους αποξένωνε από τον μέσο θεατή. -
«Εξ Επαφής» (2004) του Μάικ Νίκολς
Εμβληματικό για το κοινό του δράμα ερωτικού αδιεξόδου, μηδενισμού και θεατράλ επεισοδιακότητας, βασισμένο σ' ένα κουαρτέτο ερμηνειών που παρουσιάζει όλο το κωμικοτραγικό πηγαιν' έλα του έρωτα. Στο γαϊτανάκι διακριθέντες είναι όλοι, όμως η Τζούλια Ρόμπερτς είναι πιο όμορφη από ποτέ και η μόνη εκεί μέσα που παίζει για ν' αποδείξει ότι δεν βρέθηκε τυχαία στο ensemble. Είναι η πρώτη μεταξύ ίσων. -
«Αδιακρισίες» («Duplicity», 2009) του Τόνι Γκίλροϊ
Η ενδιάμεση πενταετία είναι σχετικά αδειανή επαγγελματικά, προσωπικά έχει δύο γεννητούρια, οπότε οι ωραιότατες «Αδιακρισίες» ήταν ένας καλός τρόπος να μετρηθεί ως που άνοιγε πια το χέρι της. Το box office ήταν απογοητευτικό, όχι όμως κι η ταινία, στην οποία ο Γκιλρόι έφτιαξε μια πολύ στυλάτη κατασκοπευτική δραμεντί που το δίδυμο Ρόμπερτς-Όουεν ανύψωσαν σε επίπεδα κλασικής χολιγουντιανής ψυχαγωγίας. -
«Αύγουστος» (2013) του Τζον Γουέλς
Σε μια, κατά τον υπογράφοντα, μετριότατη κακογραφή θεατρογραφημάτων ολκής - και μια απογοητευτικά μανιερίστικη ερμηνεία της Στριπ - η Ρόμπερτς δίνει βροντερό παρών, διαλύοντας όποιον άλλον είναι στο πλάνο, αλλάζοντας από μέσα κι εντυπωσιάζοντας. Τουλάχιστον αναγνωρίστηκε με μια υποψηφιότητα για όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, BAFTΑ και Ένωση των Ηθοποιών.
