Αισιοδοξείς, δεν μπορείς αλλιώς, στην σκέψη ηθοποιών σαν την Αυστραλή Μάργκο Ρόμπι - δεν είναι παρά ελάχιστοι. Είναι νέα και όμορφη, όμως δεν φοβάται να τσαλακωθεί επανειλημμένα για τους ρόλους, μπορεί να γίνει αυτοκαταστροφικά φιλόδοξη και καρτουνίστικα τρελή, μπορεί να στρογγυλοκαθήσει στο τραπέζι της πιο μεγάλης παραγωγής, αλλά και να κοσμήσει μια ανεξάρτητη. Δουλεύει πολύ, μοιάζει να χαμογελά από μέσα της και είναι...33. Πώς να μην αισιοδοξείς;

Το καλό με την άτυπη διάδοχο των ομοεθνών της Κίντμαν/Μπλάνσετ είναι ότι όπως αυτές δεν διστάζει να αλλοιώσει ένα πρόσωπο που λες είναι βγαλμένο από κλασικές χολιγουντιανές φαντασιώσεις, ότι δεν αμελεί την καλλιτεχνία αντάμα με την περιζήτητη καριέρα και ότι ακόμα, ίσως περισσότερο κι από τις προαναφερθείσες, έχει μπει νωρίτερα στο μεγάλο παιχνίδι. Η Μπλάνσετ πήρε την πρώτη της υποψηφιότητα στα 30, η Κίντμαν στα 35, η Ρόμπι όμως έχει ήδη δύο - αν και εδώ κάποιος θα σου πει ότι η Κίντμαν είναι ελαφρώς αδικημένη οσκαρικά.

Εν πάση περιπτώσει η προσήλωση που αποδεικνύει η Αυστραλή μας γενεθλιάζουσα παίζοντας στην ίδια χρονιά τόσο διαφορετικές ταινίες, όπως ας πούμε στο 2016 (δες φωτογραφίες), η συναρπαστική της έκπληξη στο «Εγώ, η Τόνια» που της απέφερε δικαιότατη υποψηφιότητα, το πανκ πείραγμα της Χάρλεϊ Κουίν (που ξεσήκωσαν, θα έλεγε κάποιος, στην καινούργια Κρουέλα), το ευφυώς bimbo μπάσιμό της στον «Λύκο της Γουόλ Στριτ», η οργιαστική naivete της στον ταραντινικό κόσμο του 1969 και η εν γένει ακατάπαυστη εργατικότητά της δικαιολογούν την αισιοδοξία.

Εκείνα που χρειάζεται (και είναι τα δυσκολότερα) είναι μεγαλεπήβολα σχέδια σοβαρών δημιουργών που θα την χρειαστούν και τύχη να πέσουν στο διάβα της. Λίγο πριν την δούμε ως ζωντανή «Barbie» δια χειρός Γκρέτα Γκέργουιγκ, της τα ευχόμαστε ολόψυχα.