Η απέραντη γοητεία του ασπρόμαυρου, μετά από μία... σκοτεινή εποχή μέχρι τις αρχές του '90, που ουσιαστικά ο Σπίλμπεργκ (και ο φωτογράφος του, Γιάνους Καμίνσκι) με την «Λίστα του Σίντλερ» αφύπνισε από τον φωτογραφικό λήθαργο, έχει την τελευταία 20ετία, αναλογικά βέβαια, αποκατασταθεί. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετές (και μερικές μεγαλεπήβολες) κινηματογραφικές ενέργειες που «χρειάζονται» το ασπρόμαυρο. Ίσως η ατμόσφαιρά του, ίσως ο αυτόματος αντιρεαλισμός του, η απλότητα της έλλειψης χρωματικών αντιπερισπασμών, η κάπως ορισμένη του πνευματικότητα. Για κάποιον λόγο, ξεχωριστό κάθε φορά, η ασπρόμαυρη φωτογραφία επιλέγεται σαν πρώτιστη οπτική επιλογή δημιουργών. Και ο φιλότεχνος κόσμος δεν μοιάζει καθόλου να δυσανασχετεί. 

Όπως και να έχουν τα πράγματα, από το «Artist» (Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και οσκαρική υποψηφιότητα στην Φωτογραφία), τις πέρυσι δύο από τις πέντε φωτογραφικές υποψηφιότητες να είναι ασπρόμαυρες, την βραβευθείσα Καλύτερη Ταινία («Ρόμα») επίσης μέχρι φέτος και τον εντυπωσιακό εικαστικά «Φάρο» (η κριτική μας εδώ), επίσης υποψήφιο για Φωτογραφία, πιστοποιείται ότι η αισθητική του ασπρόμαυρου σινεμά είναι διαχρονική.

Διαλέξαμε 10 ταινίες της τελευταίας 20ετίας που διέπρεψαν ασπρόμαυρα στην εικαστική τους μέριμνα.