Για τους κάπως (ή κάπως παραπάνω) παλαιότερους λάτρεις, ο Ντρου Στράζαν ήταν μια παραπάνω από οικεία μορφή της αίθουσας και της κινηματογραφικής ιστορίας. Ήταν δικός μας άνθρωπος, ήταν συστατικός στο όνειρο. Έκανε αφίσες από την δεκαετία του '70, αλλά ήταν αυτή του '80 που θα τον έφερνε (μπορεί και) σε κάθε σπίτι της οικουμένης. Σίγουρα σε κάθε αμερικανικό.

Έκανε τις αφίσες για Πολέμους των Άστρων, έκανε αφίσα για τον Ε.Τ., για το πρώτο Ράμπο, για τον Ιντιάνα Τζόουνς, για τον Κάρπεντερ, για τα Goonies, για Back to the Future...θέλω να πω δεν υπήρχε (ευλογημένο) mainstream εκείνης της εποχής που δεν είχε βάλει το χέρι του ο Ντρου Στράζαν.

Και τι χέρι. Με μια τεχνοτροπία που προηγούμενο στο σινεμά δεν είχε, με μια φαντασμαγορία έντονων χρωμάτων, ρομαντικοποίησης, έπους κανονικού, αλλά και διατάξεων (σκηνοθεσίας του πόστερ, ας πούμε) που ακόμα συναντάς παντού (και στους περισσότερους έχει ξεχειλίσει η κατάχρηση), ο Στράζαν έκανε τον Σπίλμπεργκ κάποτε να πει ότι τον...άγχωνε τι ταινία θα έβγαζε ώστε να είναι αντάξια του πόστερ του Στράζαν!

Όχι τυχαία οι δηλώσεις για τον θάνατο του καλλιτέχνη συρρέουν, από Σπίλμπεργκ, από ντελ Τόρο, από τον πρόεδρο της DC (και καλλιτέχνη), Τζιμ Λι, από αρτίστες της Μάρβελ, από όλους αυτούς που όπως εμείς συνδέσαμε ένα σινεμά με τη ζωή μας. Η δουλειά του υπήρξε (και παραμένει) ο ιδεώδης προθάλαμος, ένας πρόναος ζωγραφικός κανονικός, μια προθέρμανση, αν όχι μια απευθείας ετοιμασία της φαντασίας για ένα ταξίδι σε εικόνες που υπέθεσες, ονειρεύτηκες αλλά και δεν είχες ιδέα ακόμη πως θα αντιμετωπίσεις στο θεσπέσιο φως της σκοτεινής αίθουσας.