Στην έγχρωμη εποχή του σινεμά, μετά το βασίλειο του ασπρόμαυρου δηλαδή ως την δεκαετία του '50, ο Στοράρο είναι ο βασιλιάς. Του φωτός, του χρώματος, της ψυχολογικής του επίδρασης στην αφήγηση και τους χαρακτήρες. Είναι επίσης ο διευθυντής φωτογραφίας που έχει στο παλμαρέ του συνεργασίες και έργα που αποστομώνουν: Μπερτολούτσι, Κόπολα, Μπίτι, Σάουρα, Άλεν, Αρτζέντο και ενδιάμεσες καλαίσθητες στάσεις που αποτυπώνουν έναν φιλόσοφο της κινηματογραφικής φωτογραφίας, έναν ολοκληρωμένο καλλιτέχνη.
Ο Στοράρο, έχει βραβευθεί με τρία Όσκαρ από τέσσερις υποψηφιότητες, έχει BAFTA, Έμι, μεγάλο τεχνικό βραβείο στις Κάννες, Ντονατέλο, πληθώρα βραβείων Ενώσεων Φωτογράφων καθώς επίσης είναι και ένας από τους μόλις 11 διευθυντές φωτογραφίας που έχουν κερδίσει το σπουδαίο George Eastman Award - και ο μόνος ζων εξ αυτών.
Να είναι γερός, τέτοιοι φωτογράφοι είναι παραπάνω από εργαλεία ενός έργου, είναι όπλα και συνδημιουργοί, αναμενόμενα, βαρυσήμαντων ταινιών.
-
«Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά» (L'uccello dalle piume di cristallo, 1970) του Ντάριο Αρτζέντο -
«Ο Κομφορμίστας» (Il Conformista, 1970) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι -
«Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» (Last Tangon in Paris, 1972) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι -
«Αποκάλυψη Τώρα!» (Apocalypse Now, 1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα -
«Μια Μέρα, Ένας Έρωτας» (One From the Heart, 1982) του Φράνσις Φορντ Κόπολα -
«Ο Λύκος και το Γεράκι» (Ladyhawke, 1985) του Ρίτσαρντ Ντόνερ -
«Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» (The Last Emperor, 1987) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι -
«Τάκερ: Ο Άνθρωπος και το Όνειρό του» (Tucker: The Man and His Dream, 1988) του Φράνσις Φορντ Κόπολα -
«Τσάι στη Σαχάρα» (The Sheltering Sky, 1990) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι -
«Dick Tracy» (1990) του Γουόρεν Μπίτι -
«Goya» (Goya en Burdeos, 1999) του Κάρλος Σάουρα -
«Wonder Wheel» (2017) του Γούντι Άλεν
