Η τρίτη ταινία του Φρανσουά Τριφώ, από την δεκαετία-μεγαθήριο της καριέρας του, αποτελεί μια κάπως αντιφατική περίπτωση 63 χρόνια μετά: Είναι τεκμήριο ατόφιου, πλήρους κινηματογράφου και, θλιβερά ίσως, περίπτωση ταινίας που στην απρόσεκτη έκθεσή της στο μολυσμένο οξυγόνο θέασης του 21^ου αιώνα ενδέχεται και να εξαϋλωθεί.