Σκάβοντας μέσα στις πρωτογενείς ψυχολογικές πηγές του φόβου και της οργής, ο σκηνοθέτης του «Ένας Άντρας Μόνος» συνθέτει ένα δημιούργημα που αντλεί τα στοιχεία του από τα έγκατα της παλπ μυθοπλασίας και της σαπουνόπερας, τα οποία όμως όχι μόνο ανακυκλώνει, αλλά παίρνοντάς τα απόλυτα στα σοβαρά, μετατρέπει σχεδόν σουρεαλιστικά το πεζό σε τέχνη.