«Ο Τζόνι Πήρε τ' Όπλο του», «Αποκάλυψη Τώρα», «Ο Μεγάλος Δικτάτορας», «Ο Ελαφοκυνηγός», οι «Σταυροί στο Μέτωπο». Μερικοί από τους εξέχοντες τίτλους υπό τους οποίους κρύβονται παθιασμένες αντιπολεμικές νύξεις, σκέψη και περισυλλογή στα πώς και τα γιατί, ανά πάσα στιγμή της ιστορίας μας, πολεμάμε και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Δυστυχής αλήθεια ότι το σινεμά δεν αλλάζει και θα αλλάξει ποτέ τον κόσμο, δυστυχέστερη ακόμα ότι όσα η Τέχνη διαλαλεί ουδέποτε απασχόλησαν τις βασικές αρχές και αξίες εκείνων που σε λίγο έδαφος, περισσότερο υπέδαφος και ενίοτε μια χαρακτηριστικά ανθρώπινη κενοδοξία στήριξαν το έργο της ζωής τους. Όλες οι κουβέντες των δημιουργών, εκείνων των οποίων τα κελεύσματα υποτίθεται έπρεπε να ακολουθούμε προς μια καλύτερη ανθρωπότητα, δεν είναι παρά ιδεαλιστικός θόρυβος. Κάπου μέσα σε όλα αυτά έπρεπε να υπάρχει και η δική μας λαϊκή δύναμη, αλλά κι αυτή, κατακερματισμένη και διχασμένη καθώς είναι, θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες αυτών που δεν μπόρεσε ποτέ να επιβάλλει. 

Ορισμένες από τις ταινίες που ακολουθούν, έχουν την τόλμη και το θάρρος της πιο τρομερής για το ποιόν μας σοφίας: Ότι ο άνθρωπος έχει μεν μια θαυμάσια πτυχή, αλλά μονίμως κι αυτή ηττάται από την αδυναμία, την ατέλειά του. Η καλύτερη ζωή δεν μας αξίζει.

* το εικονιζόμενο «Έλα να Δεις» του Κλίμοφ δεν συγκαταλέγεται στην 10άδα του βίντεο δοκιμίου, αλλά η φωτογραφία σίγουρα απεικονίζει καλύτερα από 1000 λέξεις το αντιπολεμικό νόημα κάθε δικής μας αναφοράς.